บำเรอรักคุณชายเอาแต่ใจ

ตอนที่ 2 วันดีดี

วันดีดี



☆☆>>>>>♡

“พี่น็อต รอนานไหมครับ”

ผมรีบวิ่งลงมาจากห้องพักทันทีที่พี่น็อตโทรบอกว่ากำลังจะถึงหน้าหอพักของผมแล้ว

พี่น็อตเป็นใครน่ะเหรอครับ พี่น็อตเป็นแฟนผมเองครับเราคบกันมาได้เกือบครบหนึ่งปีแล้วนะครับ พี่น็อตทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดของบริษัทที่ใหญ่ระดับต้น ๆ ของประเทศ พี่น็อตเป็นคนอบอุ่น น่ารัก เอาใจเก่งและเป็นสุภาพบุรุษมาก เราเจอกันตอนที่ไปวิ่งที่สวนสาธารณะแถวหอพักผมครับ เพราะผมซ้อมวิ่งเพื่อจะไปแข่งขันการวิ่งมาราธอนของมหาวิทยาลัย จึงมีโอกาสได้รู้จักกับพี่น็อต ผมเลยชวนพี่เขามาสมัครวิ่งมาราธอนด้วยกัน พี่เขาตอบตกลงจึงทำให้เรามีเรื่องคุยกันมากขึ้น

แล้วความสัมพันธ์ก็พัฒนาขึ้นมาเรื่อย ๆ จนพี่น็อตขอผมเป็นแฟน ตื่นเต้นมากครับพี่น็อตเป็นแฟนผู้ชายคนแรกของผม แต่ก่อนผมก็เคยคบผู้หญิงเป็นแฟนนะสุดท้ายเธอก็ทิ้งผมไปเพราะเธอจะขอมีอะไรกับผม แต่ผมบอกว่าผมยังไม่พร้อมเรายังเป็นเด็กด้วย ความรับผิดขอบต่อคนอื่นยังน้อยเกินไปและผมอ่อนประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าด้วยแหละครับ หรือแท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบผู้หญิงกันนะ ผมเลยคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ต้องรีบก็ได้ทั้ง ๆ ที่เพื่อนผมที่คบ ๆ กันอยู่เขาก็มองเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดากันทั้งนั้น มีแค่ผมคนเดียวที่โลกยังคงใสอยู่ จนผมได้มาเจอกับพี่น็อตถึงทำให้ผมรู้ว่าความรักไม่จำเป็นต้องยึดติดเรื่องเพศและความสัมพันธ์ทางกายเสมอไป

เราสองคนยังคบกันมาได้เกือบปีแล้วครับ โดยผมกับพี่น็อตเรายังไม่เคยมีอะไรกันครับ พี่น็อตเคยขอว่าในวันที่ผมอายุครบ 20 ปีพี่น็อตขอเป็นแฟนที่สมบูรณ์ทั้งกายทั้งใจกับผม ผมเลยตอบตกลงที่จะทำตามสัญญา อีกไม่กี่วันผมก็จะครบ 20 ปี บริบูรณ์แล้ว ก็แอบหวิว ๆ อยู่เหมือนกันนะครับ ตื่นเต้นรอแล้วครับคิดถึงเรื่องนี้ทีไรทำให้ใจสั่นทุกทีเลยครับ

“รอไม่นานครับ ดูสิรีบวิ่งมาเหงื่อเต็มเลย” พี่น็อตใช้มือมาลูบเหงื่อที่ผุดขึ้น มาบริเวณใบหน้าของผม แล้วโน้มตัวลงมาหอมที่หน้าผากผม ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นประจำอยู่แล้วตลอดระยะเวลาที่เราคบกัน

“กลัวพี่น็อตเข้างานสายด้วยครับ” ผมตอบไปด้วยความเป็นห่วงเพราะผมเข้าเรียนสายไม่มีผลกระทบเท่ากับพี่น็อตเข้างานสาย

“แฟนพี่น่ารักจัง เป็นห่วงพี่เสมอเลยนะครับ”

“น่ารักก็รักเฟรนด์มาก ๆ นะครับ”

“แค่นี้ยังรักไม่มากพอเหรอครับ” พี่น็อตคว้าเอามือผมไปกุมไว้ พร้อมกับขับรถไปด้วย

“กลัวพี่น็อตเบื่อเฟรนด์ก่อนนี่ครับ เฟรนด์รักพี่น็อตนะครับ รักมาก ๆ เลย”

“พี่ก็รักเฟรนด์ครับ รักมากหวงมากนะครับ” ฟอด ฟอด พี่น็อตฝังจมูกลงที่หลังมือของผม เพื่อยื่นยันในคำที่พี่น็อตพูดออกมา

“วันนี้เฟรนด์ ทำแซนวิชมาให้ด้วยนะครับ กินเลยนะเฟรนด์ป้อนจะได้ไม่เสียเวลาพี่น็อตแวะกินข้าวเช้าไงครับ” ฟอด ฟอด พี่น็อตยังคงจุ๊บที่หลังมือผมครับ ผมอายจนหน้าแดงไปหมดแล้วนะ

“น่ารักแบบนี้ไม่ให้รักยังไงไหวครับ” ผมป้อนแซนวิชให้พี่น็อตจนอิ่ม ผมพิงลงที่ไหล่พี่น็อตจนรถมาจอดที่หน้าโรงอาหารของคณะ ที่ที่เดิมที่พี่น็อตมาส่งประจำ เพราะเพื่อน ๆ ผมจะรวมตัวกันที่นี่ซะส่วนใหญ่ก่อนเข้าเรียน

“ขอบคุณนะครับที่มาส่งเฟรนด์” จุ๊บ ๆ ผมไปจุ๊บพี่น็อตเป็นการขอบคุณก่อนลงจากรถเพราะเราจะทำกันแบบนี้ตลอดครับ

“ตอนเย็นเดี๋ยวพี่โทรบอกนะ บาย บาย ครับ” เขาจะบอกผมแบบนี้ประจำ พี่น็อตไม่ได้มารับผมตอนเย็นทุกวัน บางวันงานก็เลิกเย็นกว่าเวลาที่ผมเลิกเรียนผมก็เข้าใจ นี่คือจุดที่พี่เรายังคบกันได้นานโดยไม่มีเรื่องเซ็กซ์เข้ามาเกี่ยวข้อง

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะผัวมาส่งน่ะ เมื่อเช้าจัดมากี่ดอกล่ะ” ไอ้แบงค์หนึ่งในเพื่อนสนิทผมตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วครับ เพราะเราเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกันพูด

ง่าย ๆ บ้านนอกพอกันครับ

“จัดพ่องดิ แต่อีกไม่กี่วันกูได้จัดแน่ ๆ ??”

“มึงก็ล้อมัน มึงก็รู้มันยังไม่เคย จี้ปมมันอีกแล้วนะมึง แต่ดูมึงจะภูมิใจมากเลยนะอีสวยที่กำลังจะมีผัวน่ะ” พิณหันไปดุไอ้แบงค์ที่จ้องจะแซวผมท่าเดียวแล้วหันมาจิกผมต่ออีกครับ รักกูจัง

“ก็กูรักพี่น็อตนี่หว่า นี่พี่เขาอดทนเรื่องนี้กับกูมาเกือบปีเลยนะ แสดงว่าเขาก็รักกูมากถึงได้รอมาได้ถึงขนาดนี้”

“เอออีสวย ขอให้ผัวรักผัวหลงตลอดไปนะมึง” พิณนี่ประจำเดือนไม่มาหรือยังไงถึงได้เหวี่ยงคนนั้นทีคนนี้ที

“แต่เขาก็รอมึงได้นานจริงนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงจับกดไปนานแล้วหรือไม่ก็คงได้มีเลิกกันไปแล้วนะกูว่า จะเอากับแฟนทั้งที่รอนานเป็นชาติเพราะถ้าเป็นกูกูไม่รอ” ที่แบงค์พูดก็ฟังมีเหตุผลนะ ยิ่งย้ำชัดว่าพี่น็อตก็รักผมมากโชคดีจริง ๆ ครับที่ผมได้มารู้จักกับพี่น็อต

“กูก็รู้สึกว่ากูโชคดีมากเลยที่ได้พี่น็อตเป็นแฟน เขาสุภาพบุรุษมาก ๆ ถนอมกูยังกะกูเป็นผู้หญิงแน่ะ”

“พูดจนกูอิจฉาเลยนี่ ขนาดกูเป็นชะนีแท้ ๆ ยังหาแฟนไม่ได้เลยน่ะ ฮือ ๆ ๆชีวิตหญิงพิณพูดแล้วมันเศร้า” ผมกับแบงค์มองหน้าพิณแล้วอดขำไม่ได้ ก็ปากหมาขนาดนี้ใครเขาจะกล้ามาจีบล่ะครับ

“ไปเรียนกันได้แล้วพวกมึง ขึ้นปี 2 มานี่รู้สึกว่าอยากทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดียังไงไม่รู้ว่ะ” แบงค์ชวนพวกเราไปเรียนซึ่งปกติคนที่สายก็เป็นไอ้แบงค์นั่นแหละ

Nott : เฟรนด์ครับวันนี้กลับเองนะครับ เดี๋ยวพี่ไปรับที่ห้องไปทานข้าวตอนเย็นนะครับคนเก่ง พี่มีประชุมอาจเลิกเย็นครับ

“เฮ้ย วันเกิดมึงไปฉลองที่ไหนดีวะ พี่น็อตว่าไง” แบงค์ที่ถามขณะเลิกคลาสเดินลงมาจากตึกก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน

“พี่เขาให้กูเลือกร้านได้เลย พวกมึงอยากไปร้านไหนเป็นพิเศษไหมวะ”

“แล้วแต่เจ้าของงานเลยครับ กูที่ไหนก็ได้ขอให้ฟรี ไอ้แบงค์ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว”

“กูก็เหมือนไอ้แบงค์แหละ วันนั้นไม่อยากไปขัดคนจะเข้าหอจริงจริ๊ง” พิณนี่จริงใจปะเนี่ย ยุจริงเลยเรื่องนี้น่ะ

“มึงก็พูดไป เรื่องนั้นกูไม่รีบปะวะ อาจจะฉลองกันเล็ก ๆ ที่ห้องกูก็ได้นะ หรือเป็นห้องพี่น็อต” ผมบอกไปเพราะไม่อยากให้พี่น็อตสิ้นเปลืองอะไรมากมาย

“แบบนี้ก็สะดวกดีนะมึง เลิกปาร์ตี้เสร็จลากพี่น้อตเข้าไปกินต่อในห้องเลยไม่ต้องเสียเวลา” แบงค์ก็อีกคนแซวจริง ๆ เลย

“พวกมึงก็ห่วงกูจริงจังเลยนะเรื่องนี้”

“ก็เพื่อนจะมีผัวทั้งที เพื่อนก็สนับสนุนก็ถูกแล้วไง”

“เออ เจอกันพรุ่งนี้นะพวกมึง กูไปเดินห้างหาดูสาว ๆ สักหน่อย”