ฟ้าใกล้สางแล้ว ภายในห้องปกคลุมด้วยกระแสแห่งความเงียบสงัด บนเตียงใหญ่สีขาวนวล หญิงสาวแทรกอยู่ในผ้าห่มที่อ่อนนุ่ม ลมหายใจลึกยาวคงที่ นอนหลับอย่างสบาย
ราเมศวร์นั่งเอนอยู่ข้างตัวหญิงสาว รับน้ำหนักด้วยศอกข้างหนึ่ง ปลายนิ้วเกี่ยวพันกับเส้นผมนุ่มสลวย มองดูใบหน้ายามหลับของเธออย่างหลงไหล เขาไม่ได้นอนทั้งคืน แต่กลับไม่รู้สึกง่วงสักนิด
เขาก้มลงจุมพิตที่พวงแก้มแดงระเรื่อ ไล้ลิ้นไปที่ริมฝีปากบวมแดง แล้วเลื่อนไปประทับจุมพิตนิ่งนานที่หน้าผาก เขารู้สึกหวงแหนเธอเหลือเกิน ในใจลึกๆ รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ความหวาดกลัวทำให้เขาลืมตัว เผลอทำร้ายคนที่เขารักโดยไม่ตั้งใจ
เขาไล้ริมฝีปากและจมูกมาตามพวงแก้ม มาหยุดนิ่งตรงรอยที่เขาประทับตราไว้ ไล้ปลายลิ้นเบาๆ ไปรอบๆ ราวกับจะช่วยลบรอยช้ำนั้นให้จางลง แล้วซุกหน้าที่ซอกคอของหญิงสาวนอนสูดกลิ่นกายที่หอมอ่อนๆ จนเคลิ้มหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ศศิดาลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ทรงตัวลุก
