อารมณ์มันพาไปฉันเพิ่งเข้าใจก็วันนี้
“จะ จะทำอะไร...”
“จูบไง...จูบได้ไหม” ใจของฉันเต้นระรัวไม่หยุด แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะทำอะไร ขณะเดียวกันคนตัวโตก็ตอบฉันออกมาอย่างไม่อ้อมแอ้ม ทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคอทันที
เราสองคนสบตากัน ฉันวางมือลงที่ไหล่หนาทั้งสองข้างของเขา ขณะที่เขาก็ค่อย ๆ โน้มหน้าลงมา มันเหมือนกับเวลาหยุดหมุน เวลาที่เดินท่ามกลางความตื่นเต้น
“กลัวเหรอ...” ฉันส่ายหน้าให้เขา มันยากที่จะปฏิเสธเพราะฉันเล่นห่อไหล่ขึ้นมาแบบนี้ หมอติณณ์ยิ้มมุมปากให้กับฉัน เขาโน้มหน้ามาจนฉันสัมผัสได้ถึงปลายจมูกของเขาที่จรดอยู่ที่แก้มของฉัน
“คุณยังไม่ตอบผมเลยนะ ว่าใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร” ฉันตอบเขาไม่ได้เลย เพราะตอนนี้ฉันกำลังพะวงอยู่กับฝ่ามือของเขาที่เลื่อนมาโอบเอวฉันเข้าไปหา เขากำลังชวนฉันคุยขณะเดียวกันฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้อยู่นิ่ง
“หืมม...”
“น้ำหอม เอ่อ...จำไม่ได้ ฉันมีเยอะ” ฉันตอบเสียงสั่น ฉันจำไม่ได
