เจ้าของบ้านรีบเดินออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอเห็นว่าที่ลูกเขยจึงโอบไหล่ทักทายกันอย่างสนิทสนม เมริยาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“เป็นยังไงบ้าง ยัยเมดื้อไหมครับคุณกันตธร”เจ้าสัวถามแล้วยิ้มกว้าง กันตธรเข้าใจมันเป็นความรู้สึกเอ็นดูมากกว่าการถามอย่างจริงจัง
“ไม่ครับคุณเมไม่ดื้อเลย เอ่อ...” ชายหนุ่มอึกอักเล็กน้อย “เรียกผมว่าธรเฉยๆ ก็ได้ครับ อีกหน่อยเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“งั้นเหรอ ดีเลย อาขอแทนตัวเองว่าพ่อเลยก็แล้วกันนะธร”
เสียงหัวเราะของเขาผสานกับบิดายิ่งทำให้สุดจะทน ก้าวฉับๆ หนีเข้าห้องนอนเพราะไม่อยากฟังคนเสแสร้งแกล้งทำสุภาพ ทันทีเห็นเตียงกว้างเธอทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรงอีกไม่กี่วันก็ถึงวันแต่งงาน ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าแดนประหารก็ไม่ปาน
ตอนนี้ขอเพียงแค่ผ่านงานแต่งไปอย่างไม่มีปัญหาก็พอ เวลาล่วงเลยสักพักเธอคงขอหย่าจากเขาด้วยดี คนสองคนไม่ได้รักกันคงไ
