“นั้นลูก แต่คุณ...”
“ก็ถูก นั้นลูก แต่ผมเป็นสามี ถ้างั้นเปลี่ยนเป็นจูบปากดีไหม”
“คนบ้า!” หลินเหยาซื่อทำตาดุใส่ คราวนี้เธอไม่รอแล้ว เปิดประตูรถแล้วเดินไปหยิบของที่อยู่เบาะหลังอย่างรวดเร็วและทะมัดทะแมง แล้วหันไปพูดกับผู้ชายที่ยังนั่งนิ่งหลังพวงมาลัยรถยนต์
“อีกชั่วโมงหนึ่งเจอกันค่ะ”
“ทราบแล้วครับ”
หลินเหยาซื่อหอบชุดอย่างเข้าไปในบ้านของมาดามหวัง พ่อบ้านเชิญให้เธอนั่งรอที่ห้องรับแขก ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวในชุดลำลองเรียบหรูก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“ตรงเวลาจริง ฉันชอบ” หวังเข่อซิงพูดด้วยรอยยิ้ม
อาจเพราะได้ปะทะอารมณ์กับกั๋วคังเหรินมาแล้ว หลินเหยาซื่อคลายความตื่นเต้นลงไปมา เธอหยิบชุดออกมาจากถุงคลุมเสื้อผ้า
“ชุดนี้เป็นชุดลำลองแบบเซ็ตครอบครัวค่ะ แม่กับลูกสาว ฉันตัดเย็บตามขนาดรูปร่างของมาดาม มาดามจะลองใส่ดูก็ได้นะคะ”
ดวงตาของหวังเข่อซิงเป็นประกาย เธอรับมาดูอย่างสนใจ
“งานตัดเย็บละเอียดมา
