แต่สิ่งที่สกุลกั๋วต้องการคือให้กั๋วซีฮันแต่งงานกับหลินเหยาซื่อ และให้เธอเข้ามาในสกุลกั๋วจากนั้นก็โยกย้ายทรัพย์สินจากสกุลหลินมาให้หมด
แต่เขาทำไม่ได้ และไม่มีวันทำ!
เขาไม่อาจทอดทิ้งให้เธอต้องเผชิญกับครอบครัวสูบเลือดสูบเนื้อของเขาไม่ได้
“หายไปไหนมา รู้ไหมทุกคนเป็นห่วง” กั๋วซีฮันเดินเข้ามาตบไหล่ของน้องชายต่างมารดา แม้ใบหน้าแย้มยิ้มแต่ดวงใจเจ็บเหมือนถูกมีดกรีดจนหลั่งเลือดอยู่ภายใน
“มีคนเป็นห่วงผมด้วยเหรอ” เขาปรายตามองนิ้วมือที่จับไหล่อยู่
รอยยิ้มแข็งค้างบนใบหน้าของกั๋วซีฮัน แต่เขายังคงฝืนทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่กั๋วคังเหรินพูด
“พูดอะไรแบบนั้น” เขาปล่อยมือจากไหล่ข้างนั้น รู้สึกว่าน้องชายที่เคยก้มหัวยอมให้เขาโขกสับมาตลอดเปลี่ยนไป กล้าสบตา กล้าต่อปากต่อคำ และที่สำคัญ เขารู้สึกว่าแขนนั้นแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
‘มันหายไปทำอะไรมา? ทำไมมันไม่หายไปจากโลกนี้ซะ!’
“อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกันสิ จะไ
