“หือ...แม่นั่นจะช่วยทำอะไรได้ แค่มองก็หัวห้อยแล้ว ไม่เหมือนเธอ” ชายหนุ่มตอบกวนๆ ความจริงสายใจไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นเพียงแต่คนที่เขาต้องการจริงๆ นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนอื่นสิงหราชไม่ต้องการ
“ทะลึ่ง!!”
พราวฟ้าตวัดค้อนให้ เธอเข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มต้องการสื่อ
“อ้าวพูดเรื่องจริง เธอก็น่าจะรู้นี่ ฉันน่ะ...ซู่ซ่ากับเธอแค่คนเดียว”
นายเหมืองพูดหน้าตาเฉย ช่วงเวลาลึกซึ้งเช่นนั้น เขาและเธอต่างก็รู้อยู่แก่ใจ
“บ้า” พราวฟ้าสบถ เธอรีบผุดลุกขึ้นยืน มีสายตาพราวระยับของสิงหราชมองตาม ก่อนที่จะเดินตามไปห่างๆ เขาไม่มีวันปล่อยให้พราวฟ้าหลุดมือซ้ำอีกครั้ง...
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกพราว”
สิงหราชตะโกนตามหลัง หญิงสาวหมุนตัวกลับมาแยกเขี้ยวให้ ก่อนจะเดินเร็วๆ จากไปกับกลุ่มคน
บทที่12. นายแม่คนใหม่…
“ยัยเพลา....ที่แม่เห็นนี่เรื่องจริงหรือโกหกหะ?”
แข่งแขถือหนังสือพิมพ์ยับๆ ฉบับหนึ่งมาโยนใส่หน้าบุตรสาว เพลาพิลา
