“ไปทำอะไรมา หืม”
เสียงทุ้มถามไถ่เนิบๆ เหมือนดุแต่กลับสร้างความอบอุ่นในหัวใจให้เธอซะมากกว่า หลังจากเขาถาม ‘ผมหนักมือไปหรือเปล่า’ แล้วใช้สายตาคมๆ ไล่สำรวจความเสียหายทุกตารางนิ้วบนตัวเธออย่างจริงจัง ไม่ว่าส่วนไหนก็ต้องเปิดเผยต่อสายตาของเขา
หญิงสาวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนตอบ
“สงสัยฐิสาคงทำงานเพลินจนลืมเวลาค่ะ”
คุณหมอคีรพัทธ์ฟังเหตุผลเด็กดื้อ แถมอยู่ในอ้อมกอดใกล้มืออย่างนี้ น่าจับมาพาดตักแล้วตีก้นสักป้าบ
“หลายครั้งแล้วนะ” เสียงเข้มคาดโทษ เกือบแล้ว เกือบไปแล้ว มือหนาเลื่อนลงมาหยุดตรงสะโพกนุ่มหยุ่นกลมกลึงแบบพอดิบพอดี ตั้งใจตบลงเบาๆ เนิบๆ ขู่คาดโทษให้เธอรู้ตัวเหมือนน้ำเสียง
“เดี๋ยวเถอะ ถ้าไม่ขุนตัวเองให้น้ำหนักขึ้นมา เดี๋ยวผมกลับจากต่างประเทศคราวหน้าจะมาเช็ค ถ้าไม่ดีขึ้น จะจับนอนโรงพยาบาลให้หายซ่าเลย” เขาขู่ ตามด้วยฝ่ามือหนาที่ตีลงบนสะโพกขาวเนียนแต่ไม่แรงมาก แค่พอรู้สึกเจ็บแปลบๆ นิดหนึ่งมากกว่า วรฐิสาร้อง ‘อุ๊ย’ เพราะความเจ็บบวกไม่ทันตั้งตัว ก่อนจมูกโด่งจะไล่พรมจุมพิตไปตามแก้มนวล แล้วหยุดลงที่ปากสวยอย่างปลอบใจ แต่ยังไม่เลิกขู่
“ผมทำจริงนะ ถ้านอนโรงพยาบาล เขาจะปล่อยให้เธอนอนคนเดียว แล้วระวังไว้เถอะ” มือหนาลูบไล้ผิวนวลเนียนอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่น้ำเสียงมีเลศนัยนั่นชักทำให้เธอขนลุกตามไปด้วย
“อะ…อะไรเหรอคะ” เสียงแผ่วตะกุกตะกักถาม คุณหมอหนุ่มยิ้มมุมปาก
“สิ่งที่มองไม่เห็น จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง”
นิยาม
คุณคีรพัทธ์ “หล่อ สปอร์ต ใจดี อบอุ่น กินเก่ง หิวบ่อย”
วรฐิสา “ชีวิตเธออาจไม่โชคดี แต่เธอโชคดีที่ได้เจอเขา เขาคือรักแรก และรักเดียวของเธอ”
เดหลี “เคยคิดว่าอยากให้น้องฐิสาเปลี่ยนไปเรียกคุณคีว่าพี่คี แต่เอาจริงทำไม่ได้เลยค่ะ เพราะคุณคีก็คือคุณคี คุณคีเป็นพ่อ เป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นผู้มีพระคุณ ทุกอย่างในตัวเขาบอกว่าเป็นแบบนั้น”
