ไฟรัก ในป่าใหญ่ 25++
2249 Words
“อ๊ะ! อื้อ...อื้อ...อื้ม...อื้อ...”
กลางดึกเสียงหวานดังขึ้นด้วยคิดว่ากำลังฝันถึงความสุขของการร่วมรักกับอีรอนโดยไม่รู้เลยว่ามันกำลังเกิดขึ้นจริงๆเมื่อลำเอ็นใหญ่กำลังขยับเข้าออกในร่องสาวของเธออย่างเชื่องช้าแต่เข้าออกจนสุด
สวบ...สวบ...สวบ...สวบ...
“อ๊า! กึด...ขนาดนี้แล้วยังหลับได้อีก ฮึ่ม...อ๊ะ อู้วววววว”
อีรอนครางออกมาเสียงเบาพร้อมกับขยับแก่นกายเข้าออกเมื่อในกายสาวกำลังบีบรัดเขาทั้งๆที่ตาก็หลับอยู่
“เรเชล...ฮึ่มมมม ตื่นได้แล้ว อ๊า เรเชล...”
เขาเรียกออกมาพร้อมกับมองเธอที่ยิ้มน้อยๆแต่ปากกำลังครางไม่หยุดอย่างเริ่มทนไม่ไหว
สวบ! สวบ! สวบ!
อีรอนเริ่มขยับหนักขึ้นตามความต้องการที่มี มือใหญ่จับเอวคอดเอาไว้แน่น กดกระแทกเข้าใส่แล้วจูบไปบนปากเล็กเมื่อเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ...คะ...คุณ!! อ๊า อื้อ อีตาบ้า อื้อ ทำอีกจนได้...นี่มันกลางป่านะ...”
และสุดท้ายเรเชลก็ตื่นขึ้นมาเมื่อดันฝันเหมือนจริงและมีความสุขจริงๆจนปลดปล่อยออกมาเลยทำให้เธอมีสติอีกครั้ง และพอลืมตาขึ้นมาหน้าตาอันหล่อเหลาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ก็ผมหนาว ฮึ่มมม หนาวมาก อ๊า มีแค่วิธีนี้ถึงจะอุ่นขึ้น...”
ข้ออ้างที่ฟังดูไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่ถูกปล่อยออกมา พอเห็นว่าเธอตื่น เขาเลยตัดสินใจเปลี่ยนท่าโดยจับให้เธอลุกมานั่งทาบทับไปบนลำกายของเขาแทน
“อ๊าาาาาาาา ฉันไม่มีแรง...”
ด้วยการที่เดินมาทั้งวันทำให้เรเชลแทบไม่มีแรงขยับกายโยกไหว
“ไม่เป็นไร ผมแรงเยอะ”
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังเอื้อมมือมาจับสะโพกเพื่อให้เธอขยับ
อีตาโรคจิต ไปเอาแรงมาจากไหนกันนักหนา...
ส่วนเรเชลได้แต่คิดขึ้นมาในใจเมื่อแค่จะพูดเธอยังไม่มีแรง ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนทาบไปบนกายใหญ่ปล่อยให้เขาได้ทำตามใจเขาต้องการ
“ครับ? ลาพักร้อนอย่างนั้นเหรอ...แต่ผมติดต่อเธอไม่ได้มาสองอาทิตย์แล้ว ตอนไหนเธอจะกลับมา พอรู้ไหมครับ?”
“ต้องขอโทษจริงๆค่ะ เราไม่สามารถให้คำตอบได้”
“อ้อ ครับ ขอบคุณครับ”
แดเนียลที่แปลกใจกับการติดต่อไม่ได้ของเรเชล พอโทรมาที่บริษัทก็บอกว่าให้ฝากเบอร์โทรเอาไว้แต่กลับไม่เคยติดต่อกลับเลยสักครั้ง วันนี้เขาเลยตัดสินใจมาหาเธอที่บริษัทกลับไม่ได้ช่วยให้เขาได้เจอเธออยู่ดี
“ผมน่ะได้ยินข่าววงในมาว่าประธานกำลังตามหาคุณเรเชล เห็นว่าอยู่ดีๆก็หายตัวไป คุณพอรู้เรื่องนี้บ้างรึเปล่า?”
“ห๊ะ! จริงเหรอ? มั่วรึเปล่า...ปกติเธอก็ไม่ค่อยอยู่ที่นี่...แต่ตอนประชุมใหญ่เธอก็ไม่อยู่...มันก็แปลกๆอยู่นะ...”
แดเนียลที่กำลังจะเดินออกจากบริษัทดันได้ยินผู้ชายสองคนที่เดินผ่านพูดถึงเรเชลเข้าพอดี เขาเลยเสียมารยาทแอบฟังและก็ได้รู้ว่าไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ไหน เขาก็คิดว่าเธอจะตัดความสัมพันธ์กับเขาหลังจากกลับมาจากอังกฤษเสียอีก
“นี่ แกช่วยหาคนให้ฉันหน่อย เดี๋ยวส่งข้อมูลไปให้ทางเมล์ เอาด่วนเลยนะ”
แดเนียลโทรออกไปหาเพื่อนของเขาที่เปิดบริษัทนักสืบอยู่ ก่อนจะบอกให้ตามหาเรเชลเพราะเขาคิดว่าเธอหายตัวไปจริงๆ
“แค๊กๆๆ อื้อ ปวดหัว...แค๊กๆๆ”
เสียงไอพร้อมกับเสียงงัวเงียของเรเชลทำให้อีกคนที่นอนอยู่ข้างกันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“คุณ ไม่สบายนี่...”
เขายกมือไปอังหน้าผากที่ร้อนผ่าวของเธอ ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำแล้วเอาผ้าขาวชุบน้ำออกมาวางบนหน้าผากให้ ก่อนจะเดินออกไปหายาและทำอาหารง่ายๆให้เธอทาน
“เรเชล ตื่นขึ้นมาก่อน...กินข้าวกินยาแล้วค่อยนอนต่อนะ...”
คนที่อดรู้สึกผิดรีบปลุกช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมาทานข้าว ก่อนเรเชลจะปรือตาอันหนักอึ้งขึ้นมองเขาอย่างนึกแปลกใจแล้วมองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ที่ห้องนอนของเขาแล้ว
“ทำไมเราถึง...”
เธออยากจะถามแต่ไร้เรี่ยวแรง ส่วนอีรอนเขารีบให้เธอทานข้าว ก่อนจะทานยา ไม่นานเรเชลก็หลับลงไปอีกครั้ง ส่วนอีรอนก็ไม่ได้ออกไปไหน เขาเอาแต่นอนเฝ้าไข้เธอเพราะถ้าเขาไม่แกล้งพาเธอหลงเธอคงไม่ป่วยแบบนี้ อันที่จริงเขาเห็นหลังคาที่พักตั้งแต่เดินกลับมากันแล้ว แต่กลับเลือกที่จะพาเธอเดินอ้อมไปมาแทน เพราะอยากให้เธอรู้สึกเข็ดกับการหนีเขาออกมาแบบนั้น แต่ไม่นึกว่าเธอจะป่วย
และเรเชลก็นอนซมเพราะพิษไข้ถึงสามวันเต็มๆเพราะเหมือนกับร่างกายของเธอได้พักผ่อน วันนี้เธอเลยเริ่มมีเรี่ยวแรงและคิดว่าจะลุกออกไปสูดอากาศด้านนอกบ้าง
“คุณ...ไปไหนของเขา?...”
เธอพูดขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อวันนี้เขาไม่ได้อยู่ดูแลเธอเหมือนกับทุกวัน เรเชลเลยเดินออกไปหาเขาที่ชายหาดแต่ก็ไม่เจอ เธอเลยเดินเล่นนิดหน่อยก่อนจะกลับเข้าบ้านเมื่อเริ่มรู้สึกเวียนหัวเพราะอากาศร้อนและไข้ก็ยังไม่หายดี
“อีตานั่นเอายาไว้ไหนกัน...”
พอเดินเข้ามาในห้องเรเชลที่เริ่มปวดหัวเลยค้นหายาในตู้ลิ้นชักต่างๆ ก่อนจะเจอเข้ากับข้าวของๆเธอในลิ้นชักหัวเตียง เธอหยิบมันออกมาดูพบว่ามีครบทุกอย่างแม้กระทั่งโทรศัพท์เครื่องเล็ก เธอเลยกดเปิดมันขึ้นมาและพบว่ามันยังใช้ได้ปกติ
“คนโกหก...ไหนว่าทิ้งไปแล้ว”
เธออดต่อว่าเขาไม่ได้ และพอเครื่องเปิด ข้อความนับร้อยก็แจ้งเตือนเข้ามาไม่หยุดจนเธอไม่รู้ว่าควรเปิดอ่านอันไหนก่อนดี เรเชลตัดสินใจเข้าไปดูในอีเมล์ของเธอแทน เพราะในนั้นจะมีอีเมล์ของเพชรภีระและเลขาของเธอเท่านั้นที่ส่งเข้ามาได้
“เป็นน้องภาษาอะไร ไม่ห่วงพี่สาวเลยรึไงกัน...”
พอไม่เห็นมีอีเมล์จากน้องชายสักอันเรเชลเลยอดคิดน้อยใจน้องชายของเธอไม่ได้ แต่ก็มีอีเมล์ของเรนนี่ เลขาของเธอที่ส่งเข้ามาถามถึงการเงียบหายไปของเธอรัวๆโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เธอกำลังน้อยใจตอนนี้กำลังวุ่นวายใจเป็นอย่างมากเมื่อคนของเขาโทรเข้ามาแจ้งว่าสัญญาณโทรศัพท์มือถือของพี่สาวถูกเปิดขึ้นมาแล้ว
“อะไรนะ!? มัลดีฟส์?”
เพชรภีระที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่ารู้ตำแหน่งที่อยู่ของเรเชลถึงกับแปลกใจที่อยู่ไกลถึงมัลดีฟส์โน่น หรือว่าเธอไปพักผ่อนจริงๆ
“ครับ เกาะเล็กๆในมัลดีฟส์”
คนปลายสายรายงานออกมา
“แล้วเกาะนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกับอีรอน ลูฟ รึเปล่า?”
เขารีบถามเมื่อพึ่งได้รายงานเกี่ยวกับเรื่องราววันที่พี่สาวหายตัวไปว่าเห็นอีรอนอยู่กับเธอ และเป็นคนของอีรอนที่เปิดประตูรถของเรเชลแล้วขับออกจากหน้าห้องอาหารนั่นไป
“ครับ เป็นเกาะของอีรอน ลูฟ ที่ซื้อมาเมื่อสามปีก่อน”
“ไอ้เวรเอ้ย! เตรียมคนฉันจะไปรับเรเชล!”
“ครับ”
และสุดท้ายเขาก็รู้ตัวคนที่ลักพาตัวพี่สาวของเขาไป เมื่อทุกอย่างมันชี้ไปที่อีรอน ถึงว่าเขาแทบหาเบาะแสของพี่สาวเขาไม่เจอ ดีที่เขามีเงินเพื่อง้างปากพวกที่ช่วยปกปิดข้อมูลพวกนั้น
ส่วนอีรอน เขาไม่ได้หายไปไหนแต่เขาแอบมายืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านหลังของบ้านเพราะไม่อยากให้เรเชลได้ยิน ตอนนี้เรเชลกำลังถูกตามหาอย่างหนัก ทั้งคนของรัฐฯและคนของเอกชน
“อืม ให้คนคอยดูเอาไว้ ถ้ามีความเคลื่อนไหวก็โทรมา”
เขาสั่งออกไปก่อนจะกดวางสายแล้วเดินเข้าไปหาเรเชล ที่ตอนนี้เธอได้หลับไปอีกครั้งหลังจากเหนื่อยจากการออกไปเดินหาเขาที่ชายหาด
“อื้ออออ”
เสียงครางที่บ่งบอกว่ารำคาญดังขึ้นเพราะอีรอนที่พึ่งเข้ามาล้มตัวลงไปนอนกอดเธอ และพบว่าเธออาการดีขึ้นเยอะมากแล้ว หลังจากที่เขาคอยดูแลมาร่วมสามวัน
“ยังปวดอยู่ไหม?”
เขากระซิบถามชิดลำคอระหงที่เขาแอบซุกหน้าดอมดมความหอมของร่างสาว สามวันแล้วที่เขาไม่ได้แตะต้องเธอนอกจากแอบจูบแอบหอมบ้างเพราะเห็นว่าเธอป่วยอยู่
“อื้อ”
เรเชลที่รู้สึกตัวอีกครั้งบอกขึ้นแต่ยังไม่ยอมลืมตาได้แต่นอนนิ่ง
“อะไร ตัวก็หายร้อนแล้ว...หรือว่าจะแกล้งป่วยต่อ ผมไม่ยอมนะ” เขาบอก
“เอ๊ะ! ก็ฉันป่วย และสาเหตุก็มาจากคุณนั่นแหละ! ถอยออกไปไกลๆเลย จะนอน”
เธอเปิดตาขึ้นแล้วดันเขาออกแต่อีรอนยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ผมต้องการ...สามวันแล้วนะ...ขอนิดเดียวไม่ได้เหรอ?”
“ไม่!...”
ปากบอกปฏิเสธแต่ร่างกายกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองเขาเสียอย่างนั้นเมื่อเอ็นใหญ่กำลังตั้งลำยาว อยู่ที่หลังของเธอ ส่วนมือก็กอบกำอยู่ที่เต้าอวบแล้วบีบคลึง
“นะ...คุณก็รู้ว่ามันพร้อมแล้ว...”
ไม่พูดเปล่าแต่เขายังถูไถมันไปมากับสะโพกของเธอเพื่อบ่งบอกว่าเขาต้องการเธอมากขนาดไหน
“ขนาดคนป่วยก็ยังไม่เว้น คุณมันหื่น...”
“หึหึหึ ถ้าไม่ติดว่าคุณป่วย ผมจะไม่อดทนมาถึงสามวันหรอกนะ ผมน่ะหื่นกว่าที่คุณคิดอีก รู้เอาไว้ด้วย”
“อื้อ! บอกว่าป่วยอยู่ อื้ออออ”
ปากที่กำลังจะต่อว่าถูกปิดลงเมื่ออีรอนจะไม่ยอมทนอีกแล้ว สามวันที่เขาเฝ้าเช็ดตัวให้กับเธอมันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานอย่างมากมายสำหรับเขา เขาแทบทนไม่ไหวต้องเข้าไปช่วยเหลือตัวเองเพราะไม่อยากมีอะไรกับคนป่วย แต่ตอนนี้เขามั่นใจว่าเธอหายแล้ว
“จุ๊บๆๆ ขอนะ จุ๊บๆๆ ผมทนไม่ไหวแล้ว อื้อ จุ๊บๆๆ ใช้มือมันไม่สนุกเลย...นะ...”
เขาค่อยๆถอนจูบออก แล้วบอกออกมา ทำเอาเรเชลถึงกับอายหน้าแดงแจ๋เพราะเธอเองก็พอรู้ว่าเขามีความต้องการมากมายขนาดไหน และรู้ด้วยว่าเขาต้องช่วยตัวเองวันละหลายรอบเพราะไม่สามารถทำอะไรเธอได้
“ถ้าโลกนี้ไม่มีผู้หญิง...คุณจะไม่ตายเลยเหรอ...คนบ้า...”
“หึหึหึ พูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ไปทำไม เพราะตอนนี้ผู้หญิงก็อยู่ตรงหน้าผมแล้วไง”
พูดจบอีรอนก็กดจูบลงไปอีกครั้ง เขาจับร่างเล็กพลิกนอนหงายก่อนจะเริ่มลูบไล้ไปตามร่างเล็กที่ดูผอมลงกว่าสามวันก่อนเพราะนอนซมมาหลายวัน ปากร้อนค่อยๆจูบซับลงไปเรื่อยๆเล่นกับสองเต้าสวยก่อนจะมาหยุดนิ่งที่กุหลาบรักสาว ที่กำลังบานสะพรั่งรอรับความสุขจากเขาอยู่
“จุ๊บ!”
อีรอนกดจูบลงไปอย่างไม่คิดรังเกียจ ลิ้นยาวแตะเลียไปมาเหมือนกับว่ากลัวมันแตกสลายเมื่อเขาไม่เคยทำและไม่คิดทำแบบนี้ให้กับใครหรือผู้หญิงคนไหน ทุกครั้งที่ร่วมรักกับสาวๆจะมีก็แต่เขาที่ถูกพวกเธอกลืนกิน
“อ๊าาาา คุณ อื้ออ อ๊ะ อื้อ...คุณ...”
“จ๊วบๆๆๆ อื้อ จุ๊บๆๆๆ อีรอน ผมชื่ออีรอน จุ๊บๆๆ”
เขากระซิบบอก เมื่อเธอแทบไม่เคยเรียกชื่อเขาเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ชื่อของเขามันออกจะไพเราะขนาดนั้น
“อ๊า อีรอน อื้อ แรงอีก อ๊ะ อื้อ อีรอน อ๊า! กินมันแรงขึ้นอีก อื้อ ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว อ๊าาาา”
เรเชลครางชื่อเขาออกมาเสียงดังเมื่อทุกครั้งที่เขาดูดดึงกดเน้นลิ้นสากไปที่ปุ่มกระสัน มันทำให้เธอแทบบ้าตายเพราะความเสียวสยิว
ส่วนอีรอนก็ได้แต่ทำตามคำเรียกร้องของเธอ เขากดเน้นดูดกระชั้นไปบนปุ่มเสียวของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายร่างเล็กก็สั่นกระตุกกรีดร้องออกมาเมื่อปลดปล่อยคาปากของเขาอย่างสุดจะทน
“ทีนี้ตาผมแล้วนะ หึหึหึ”
พูดจบเขาก็สอดใส่ลำเอ็นใหญ่เข้าไปในกุหลาบสาวทันที จากนั้นเรเชลก็ต้องรับบทรักอันแสนหนักหน่วงและเร่าร้อนของเขา เมื่อรู้ดีว่าการที่ไม่ได้มีอะไรมาหลายวันแบบนั้นเธอคงต้องรับงานหนักอย่างแน่นอน
- Writer
