“ว่าอย่างไรนะ มันไม่จริงใช่ไหม?” หลัวอิ๋นฟางตกใจจนทำห่อข้าวหลุดมือ
“จริงสิแม่ ฉันเห็นมากับ 2 ตาฉันเลย รถบรรทุกคันใหญ่ๆ ตั้งหลายคันวิ่งเอาพวกอิฐ หิน ปูน ทรายมาเทในที่ดินทั้ง 4 แปลงนั่น” หยางลู่เอินพูดอย่างเกรี้ยวกราด
แต่ผู้ที่เกรี้ยวกราดกว่านั้นกลับกลายเป็นผู้เป็นพ่อ
“ฮื่ย! บ้าบอจริงๆ ฉันไม่นึกเลยว่ามันจะบ้าบอมากขนาดนี้” หยางลู่เมิ่งรู้สึกราวกับว่าอกของเขาจะระเบิด ใบหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดที่คอปูดโปน นับวันนังลูกตัวร้ายนั่นมันยิ่งได้ดีเกินหน้าเกินตา และนับวันเขายิ่งเกลียดชังมัน เขาเกลียดที่ตอนที่เขาตัดพ่อตัดลูกกับมันนังลูกสาวตัวร้ายไม่ยอมมาคุกเข่าอ้อนวอนเขาแต่กลับทำหน้าระรื่นยินดี คิดๆ แล้วมันแค้น
“พี่ลู่เมิ่ง เอายังไงดี?” ผู้เป็นภรรยาเข้ามาสะกิดถาม นี่ถ้าหากว่าหยางฟางหรงสามารถสร้างบ้านอิฐได้สำเร็จ หญิงสาวจะต้องยกตัวเองมาข่มคนบ้านหยางแน่ๆ
หยางลู่เมิ่งกัดฟันกรอดๆ
“มันไม่ได้เรียนหนังสือยัง
