“ไปกินข้าว” “...” “มิ้งค์...พี่บอกให้ลงไปกินข้าวเดี๋ยวนี้” “คุณ...พูดว่าอะไรนะ?” ฉันหูฝาดไปใช่ไหม แต่ฉันไม่รู้ว่าความจริงอยากถามตัวเองว่า หูฝาดไปใช่ไหม หรืออยากถามว่า ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมกันแน่ “ลงไปกินข้าว” “ไม่ ๆ เมื่อกี้คุณแทนตัวว่า...” หมับ! “มากินข้าว” เขาไม่รอให้ฉันพูดจบก็จับข้อมือฉันแล้วดึงให้ออกมาจากห้อง “ฉันบอกว่าไม่กินไงคุณแทนคุณ!” ฉันไม่ได้ตะคอกใส่แค่เสียงดังกว่าเมื่อกี้นิดหน่อยเท่านั้น ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่องทำไมต้องบังคับ ทำไมไม่คุยกันดี ๆ เหมือนคนทั่วไปบ้าง แล้วกับอีแค่ยอมรับว่าเมื่อกี้แทนตัวว่าพี่กับฉันมันจะตายรึไง! “ไม่กินได้ยังไง คราวหลังถ้าจะไม่กินก็ต้องบอกพี่สร้อยก่อนพี่เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำเยอะ วันนี้ไม่บอกก็ต้องรับผิดชอบอาหารส่วนของเธอ” นอกจากจะพูดแล้วเขาก็ยังดึงฉันให้เดินตามเขาไปที่บันไดด้วยแรงที่โคตรเท่าควาย! “ทำไมคุณต้องชอบบังคับฉันด้วยนะคุณแทนคุณ!”