“ไปกินข้าว”
“...”
“มิ้งค์...พี่บอกให้ลงไปกินข้าวเดี๋ยวนี้”
“คุณ...พูดว่าอะไรนะ?” ฉันหูฝาดไปใช่ไหม
แต่ฉันไม่รู้ว่าความจริงอยากถามตัวเองว่า หูฝาดไปใช่ไหม หรืออยากถามว่า ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมกันแน่
“ลงไปกินข้าว”
“ไม่ ๆ เมื่อกี้คุณแทนตัวว่า...”
หมับ!
“มากินข้าว” เขาไม่รอให้ฉันพูดจบก็จับข้อมือฉันแล้วดึงให้ออกมาจากห้อง
“ฉันบอกว่าไม่กินไงคุณแทนคุณ!” ฉันไม่ได้ตะคอกใส่แค่เสียงดังกว่าเมื่อกี้นิดหน่อยเท่านั้น ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่องทำไมต้องบังคับ ทำไมไม่คุยกันดี ๆ เหมือนคนทั่วไปบ้าง แล้วกับอีแค่ยอมรับว่าเมื่อกี้แทนตัวว่าพี่กับฉันมันจะตายรึไง!
“ไม่กินได้ยังไง คราวหลังถ้าจะไม่กินก็ต้องบอกพี่สร้อยก่อนพี่เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำเยอะ วันนี้ไม่บอกก็ต้องรับผิดชอบอาหารส่วนของเธอ” นอกจากจะพูดแล้วเขาก็ยังดึงฉันให้เดินตามเขาไปที่บันไดด้วยแรงที่โคตรเท่าควาย!
“ทำไมคุณต้องชอบบังคับฉันด้วยนะคุณแทนคุณ!”
