Hello again, Mr. Billionaire

Chapter 5

MIRASOL

Nakahinga ako nang maluwag nang salatin ang noo ni Nanay at madamang hiniglawan na ito ng lagnat. Kanina pa kasing umaga masama ang pakiramdam ng ina pero pinilit pa rin nitong kumilos sa mansyon para walang masabi ang mga tao roon. Bago kami matulog ay natuloy ang lagnat nito. Mabilis akong humingi ng gamot kay Bing saka pinainom kay Nanay. Ngayon lang madaling araw bumuti ang pakiramdam nito na labis kong ikinapanatag.

Inayos ko ang kumot sa bandang tapat ng dibdib ni Nanay bago kinuha ang mga ginamit na baso at palangganita. Dinala ko ang mga iyon sa kusina. Siniguro kong maayos iyon bago nagpasyang bumalik sa silid naming mag-ina. Natigilan lang ako sa paghakbang nang may mamataan sa table. Napansin ko ang lalagyan ng cookies na nakita ko noon na inihain kina Señorito at sa mga bisita nito. Hindi ko napigilang mapalunok.

Hindi naman ako patay-gutom o matakaw, pero curious kasi ako kung ano ang lasa niyon. Amoy pa lang kase ay tila kay sarap na. Hindi ko tuloy napigilan ang tiyan sa pagkulo. Natutukso akong kumuha pero malalagot ako kay Bing. Mahigpit na patakaran sa bahay na iyon na hindi maaring pakialaman ang pagkain ng mga amo namin, lalo na ang kay Señorito Yuan. Kaya nga todo lunok na lang ako sa mga nakikitang stock ng snacks nila sa pantree room. Pangarap kong makakain ng ganoon.

Lumaki kami na tamang pandesal at tigsa-sampung pisong palaman lang ang kinakain tuwing umaga o kahit meryenda pa. Naalala ko pa nga noong sumuweldo si Kuya Romel, nagdala ito ng burger at fries mula sa sikat na fastfood chain. Sobrang saya ko noon. Kaya lang hindi na naulit.

Siguro para sa iba'y napakababaw lang niyon. Pero sa tulad naming lumaki sa mahirap na pamilya—ang makakain ng masarap ay isa ng dream-come-true para sa amin lalo na sa katulad kong bata. Sabi ni Nanay Flor, huwag na lang daw kaming maghangad ng mga bagay na wala kami para hindi kami masaktan. Tulad halimbawa ng biscuit na ito. Pahara-hara sa mata ko, hmmm...

Gusto ko nang umalis sa kusina kaya lang—tukso talaga ang biscuit na iyon. Lumapit ako saka kinakabahang luminga sa paligid. Alas-tres pa lang ng madaling araw at tulog pa ang mga kasambahay. Wala naman sigurong makakakita kung kukuha ako kahit isang piraso lang ng biscuit. Hihingi na lang ako ng sorry kay Papa Jesus kasi alam ko namang masama ang gagawin ko.

Isa lang! Titikman ko lang kung ano'ng lasa. Sabi ko sa sarili bago dahan-dahang binuksan ang lalagyan niyon. Halos mangatal ako sa sobrang kaba nang kumuha ng isang piraso ng biscuit. Dali-dali akong yumuko bago kumagat doon. Unang tikim ko pa lang ay para na akong tumama sa jueteng. Ang sarap! Nakangiti ko iyong nginuya habang panay ang lingon. Pagkaubos ay tumuwid ulit ako ng tayo. Tahimik pa rin ang paligid kaya nakahinga ako ng maluwag.

Sabi ko'y isa lang, titikman ko lang, pero parang ayoko nang tigilan nang malasahan ko. Walang ganoong biscuit sa tindahan nina Aling Thelma. Kaya naman kinuha ko ulit ang lalagyan para dumampot ulit ng isa. Kaya lang ay bigla akong nakarinig ng pagbukas ng main door. Natakot ako at sa pagkataranta ko ay agad akong naghanap ng mapagtataguan. Binuksan ko ang isang cabinet sa ilalim ng counter table at pumasok doon. Napakagat-labi pa ako nang mapansing dala ko ang lalagyan ng tinapay pero nasaan ang takip?

Naku po! Naiwan ko yata sa lamesa. Hiniling kong sanay huwag magawi sa kusina ang sino mang dumating.

"Bing!!"

Nanlaki ang mga mata ko mula sa pinagkukublian pagkarinig sa tinig ni Señorito Yuan. Muntik na akong masamid sa nginunguyang biscuit. Lagot ako kapag nahuli niya. Baka palayasin kami ni Nanay. Para tuloy akong maiiyak sa sobrang pagsisisi sa nagawa.

"S-Señorito?" boses ni Bing.

"Sino ang nagwalis ng labas kanina?"

"P-Po? Si Salome po, bakit?"

Saglit na natahimik ang lalaki.

"Eh sa sala? Sino ang naglinis do'n?"

Muli akong kinabahan. Ako ang inutusan ni Bing kanina roon. Bakit naman kaya? Bumalik ba si Señorito Yuan ng ganoong kaaga para mag-check ng bahay? Grabe naman ito kung ganoon.

"Anak po ni Flor ang nagwalis doon kanina."

"Pwes! Tawagin mo at kakausapin ko!"

Nanlaki ang mga mata ko sabay hawak sa dibdib. Bakit?

"P-Pero, Señorito, baka pwedeng bukas na? Tulog pa ang mga iyon at—"

"Nangangatwiran ka ba, ha, Bing?" singhal ng binata.

"H-Hindi po. Sige po tatawagin ko na."

Saglit na katahimikan ang dumaan. Tila ako hihimatayin sa takot na nararamdaman. Nakakailang dasal na ako pero hindi manlang nababawasan ang kabog ng aking dibdib lalo at naririnig ko ang yabag ng mga paa ng binatang amo. Tila pabalik-balik ito ng lakad.

Maya-maya ay bumalik na si Bing.

"Señorito, wala pong nasagot, eh."

"Huwag mong tigilan ang pagkatok. Kapag ako ang pumunta roon—lagot ka sakin!"

"Señorito, tulog pa kasi ang mga iyon," paiyak ang tinig ng katulong.

"I told you to—" tumigil ang binata sa sinasabi. Kumunot tuloy ang noo ko sa paghihintay sa susunod niyang sasabihin. Maya-maya ay tila huminga ito ng malalim. "Okay, matulog ka na ulit. I knew where she is."

Nasamid ako nang marinig iyon.

YUAN

Ako na yata ang pinaka-baliw na lalaki sa buong mundo ng mga oras na iyon. Bumalik ako ng madaling araw sa bahay namin para lang makita ang onse anyos na dalagitang anak ng katulong namin. Pagdating doon ay nag-isip pa ako ng dahilan para makita agad si Mirasol—like what the f*ck? Pwede namang bukas na ng umaga ko ito silayan, pero talagang ganoon katindi ang pagnanais kong makita ito. Sukdulang gisingin ko pa ang lahat ng tao sa mansyon.

Alam kong nagulat si Bing sa aking pagdating. Alam ko namang kabado ang mga ito kapag nasa paligid ako. Pero wala akong panahong paglaruan ang tsimay na ito. Si Mirasol ang kailangan kong makita. Ang anak ni Flor na hindi naman kagandahan at wala pang kakorte-korte pero kinasasabikan kong mamasdan.

Wala akong pakialam kung magmukha akong tanga sa harap ng katulong nang ipagising ko si Mirasol sa napakababaw na dahilan. I really need to see her. To confirm something. Oh, how I hate myself because of that!

"Señorito, tulog pa kasi ang mga iyon," pangangatwiran pa ng mahaderang babae. Nagsalubong ang kilay ko sa sobrang inis. Kapag inutos ko ay kailangan oramismo nasa harap ko na.

Kaya sininghalan ko ito nang bigla akong matigilan. Napatingin kasi ako sa kusina dahil nakita kong bukas ang ilaw roon. Natanaw ko rin ang takip ng paborito kong biscuit. I smirked, saka binalingan ang katulong.

"Okay, matulog ka na ulit. I knew where she is," wika ko sa maid.

Nang makaalis sa harapan ko si Bing ay kinuha ko ang cellphone sa bulsa para tiyakin ang hinala. I checked the record of my CCTV in the kitchen area. Gayon na lang ang pagkunot ng noo ko sa nakita. Hindi ko inaasahan ang mapapanood. Kaya madilim ang mukha ko nang lumapit sa kusina.

So, I have a little thief in my house, huh? Tssk...

Pagkuwan ay galit kong binuksan ang cabinet. I saw Mirasol na nakaupo roon hawak ang lalagyanan ng biscuit. Nainis ako sa ginawa nito. Kahit biscuit lang iyon ay masasabi pa ring nangupit siya. Bagay na pinaka-ayaw ko sa tao. Kaya sumiklab ang inis ko para sa dalagita.

"You!—" hinila ko sa braso ang takot na takot na si Mirasol. Nabitawan niya iyon at kumalat sa sahig pero wala akong pakialam. "Alam mong bawal ang makialam ng mga pagkain dito, 'di ba?" paasik ko pang tanong.

"S-Señorito, patawad po!" Bigla itong umiyak at nagulat pa ako nang lumuhod ito sa aking harapan. "Tinikman ko lang naman po kung masarap, pero wala po akong balak na ubusin. Pakiusap, patawad po! Huwag n'yo po akong ipapakulong!"

What? Ipapakulong dahil sa pagnanakaw ng tinapay? Sound's crazy. Pero kung si Bing iyon ay baka sakaling gawin ko talaga.

"Hindi ko akalain na ganyan ka! May kalikutan din pala ang kamay mo, tssk!" ismid ko.

I felt disappointed. Gusto kong sa pamamagitan niyon ay ma-turn off ako sa babae. Kaya lang iba ang nangyari. Habang nakaluhod ito patingala sa harap ko ay para akong nanigas sa kinatatayuan. Nanuyo ang lalamunan ko habang nakatitig sa inosente niyang mukha. Ang labi ni Mirasol ay mamasa-masa dahil sa pag-iyak. And I can't help it. I became hard as rock.

Oh s**t! Para akong biglang natauhan saka mabilis na tumalikod. Kung hindi ko pipigilan ang sarili ay baka nahalikan ko na ito. Nakadama ako ng pagkapahiya sa sarili dahil doon. Hindi na tama ang nararamdaman ko.

"Señorito, kahit ano ay gagawin ko huwag n'yo lang po kaming palalayasin."

Humarap ako sa dalagita saka siya hinila patayo. Kinaladkad ko siya patungo sa taas ng bahay. I want to hate her for making me like this. I need to stop before she see the demon in me. The demon that ready to devour her.

MIRASOL

Takot na takot ako habang hawak sa braso ni Señorito Yuan. Natuyo na ang aking luha dahil sa pag-iisip kung saan niya ako dadalhin. Nagtaka pa ako nang humantong kami sa malawak na playroom. Naroon ang lahat ng mga laruan nilang magkapatid mula pagkabata. Ang silid na iyon ay sobrang lawak at pwede nang pagtayuan ng basketball court. Ganoon kalaki ang mansyon ng mga Villanueva. Ano naman kaya ang gagawin namin doon?

"Ipapakita ko sa iyo kung paano ako magparusa sa mga pakialamerang katulong!" madilim ang mukhang anito matapos akong bitiwan.

Galit na galit si Señorito at sobra akong natatakot. Pero kakatwang iniiwasan niya akong tingnan sa mukha. Para pa ngang ayaw nitong mapalapit sa akin.

"Tatanggapin ko po, Señorito, basta huwag n'yo akong isusumbong kay nanay at huwag mo kaming paaalisin—"

"Tssk, depende 'yan sa ipagagawa ko sa iyo."

"H-Ho? Ano po ba iyon?"

Sa halip na sumagot ay lumapit ang binata sa nakatambak na laruan at kinuha ang basketball ring doon saka niya ibinigay sa akin. Nagtatanong ang matang tinitigan ko siya.

"Don ka sa may pader. Matagal na akong hindi nakakapaglaro ng basketball kaya umayos ka!"

Nanlaki ang mga mata ko. Di yata at mararanasan ko rin ang trahedyang sinapit ng mga katulong sa bahay na iyon. Ilang beses ko nang narinig sa mga kasambahay ang gawaing iyon ng binatang amo. Gagawin niya rin akong basketball ring! Tatakbo sana ako palabas kaya lang naalala ko ang nagawang kasalanan. Baka ipakulong pa ako ni Señorito. Kaya naman kahit naiiyak ay sumunod ako sa kanya

Tangan ang ring ay pumuwesto ako malapit sa may pader. Hawak na nito ang bola at idini-dribble. Gusto kong umiyak nang malakas pero baka lalong magalit ang lalaki. Nanginginig tuloy ang mga kamay ko.

"Ayusin mo ang paghawak sa ring!" malakas na utos nito.

"S-Señorito, baka po kasi ako tamaan ng bola," kabado kong tugon na pilit itinutuwid ang dalawang braso.

"Tatamaan ka talaga sa'kin kapag hindi mo inayos 'yan!" ang tila galit na banta niya.

Napilitan akong umayos ng tayo. "G-Ganito po ba?"

"Oo, ayusin mo. Kapag hindi nag-shoot itong tira ko—ikaw ang titirahin ko!" sabi pa na ikinakunot ng aking noo.

"H-Ho?"

"Tssk," iyon lang at saka niya i-tinira ang bola in three point shoot. Napatingala na lang ako sa pagdating niyon. Napalakas ang hagis ni Señorito, aatras sana ako pero pader na ang nasa aking likuran.

"M-Mirasol, bakit ang tanga mo?" narinig ko pa ang patanong na wika ng binata bago ako mapasigaw nang malakas nang tumama sa aking mukha ang bola.

"Aray!!" pumailanlang sa malawak na silid ang aking sigaw. Paluhod akong lumugmok sa sahig sapo ang buong mukha. Umiiyak ako dahil sa sakit na nararamdaman.

"M-Mirasol—oh, I'm sorry," tinig ni Señorito. Hindi ko na mapakinggan ang iba pa nitong sinasabi dahil sa tila mga star na nakikita ko sa paligid. Ilang segundo akong nahilo. Naramdaman ko ang paghawak niya sa aking mukha para tinunghayan iyon.

"Ang sakit po!" nasabi ko habang umiiyak.

"Bakit ka kasi umatras? Boba ka ba?" singhal nito. Masama talaga ang ugali ng lalaki. Siya na nga ang may kasalanan ay siya pa ang galit?

Hindi na ako umimik at tahimik na nanangis. Nabigla ako nang basta na lamang pangkuin ni Señorito Yuan. Inilabas niya ako sa playroom at ipinasok sa isa pang silid na sobrang lamig ng hangin. Iyon pala ang kwarto ng binata. Noon lang ano nakapasok doon at masasabi kong sobrang ganda ng room niya.

"Kuha lang ako ng yelo," paalam nito matapos akong ilapag sa malambot na kama.

***