ก๊องแก๊ง ๆ
เสียงตะหลิวกระทบกับกระทะเสียงดังทะลุมาถึงข้างใน
เธอรีบมองหาเสื้อผ้าที่จะมาปกคลุมกายา ก่อนจะลุกขึ้นตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ แล้วเปิดมันออก ใช้สายตาสำรวจมองหาว่าจะเอาอะไรขึ้นมาใส่ได้บ้าง เธอนึกถึงตอนที่เปิดเปลือกตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่เข้ามาช่วยเหลือ
‘นายคนนั้น นี่บ้านของเขาหรือ’
ใช่ พชร หรือ ซี น้องฝาแฝดของหมอซัน ทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้ ตอนนี้ใบหน้าของเขามันเป็นภาพที่ติดตาของเธอไปเสียแล้ว
“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมดังมาจากข้างหลัง
เธอสะดุ้งสุดตัวรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาปิดบังร่างกาย
เขาเดินตรงเข้ามา แล้วเอื้อมมือมาหยิบเสื้อทีเชิ้ตผืนหนึ่งให้ พร้อมกับยัดเข้าใส่ในมือของเธอแรง ๆ
“ใส่ตัวนี้ไปก่อน เสื้อผ้าของคุณมันยังไม่แห้งหรอก”
“.....” ไม่มีคำขอบใจ เธอรับจับเสื้อในมือเอาไว้แน่น มองตามหลังของเขาที่เดินออกไป โดยที่ไม่ได้พูดอย่างอื่นต่อ
“ชิ.....” วุ้นเย็น
