บทที่ 5
767 Words
"พอก่อนเถอะดาว คนมองใหญ่แล้ว พี่มีอะไรจะพูดด้วย" รสสุคนธ์คิดดีแล้วเมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ ยังไงลูกชายของนางต้องรับผิดชอบ
"ฉันจะพอได้ยังไง ดูมันทำงามหน้าสิ ท้องไม่มีพ่อเป็นเรื่องน่าอับอายมากเลยนะครู" ละอองดาวยังพยายามจะดิ้นรนเข้าไปตบตีลูกอีก ทั้ง ๆ ที่มีคนมาห้ามตั้งหลายคน
"หนูขอโทษ งื้ออ" หญิงสาวพยายามจะลงจากเตียงเพื่อไปกราบเท้าขอโทษผู้เป็นแม่ แต่พยาบาลก็รีบมาประคองเธอขึ้นไปไว้บนเตียงเหมือนเดิม
"ใครบอกว่ากอหญ่าท้องไม่มีพ่อล่ะ ก็นี่ไงพ่อของลูกในท้อง" รสสุคนธ์กระชากแขนลูกชายออกมาจากมุมที่เขาอุตส่าห์ยืนบังอยู่
"ไม่นะแม่!" คนธรรพ์รีบหาที่เกาะไว้แน่นเพื่อไม่ให้แม่ของเขาลากตัวออกมาได้
เพี๊ยะ! เพรี๊ยะ!!
"โอ้ยเจ็บนะแม่"
"ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตัวดี" รสสุคนธ์ลากลูกชายออกมาจนได้ แต่กว่าที่จะออกมา ก็ถูกฟาดไปหลายที
"เมื่อกี้ครูว่าอะไรนะ?" ละอองดาวถึงกับนิ่งเงียบ นี่ถ้าลูกสาวของนางท้องกับคนธรรพ์จริง ก็ถือว่าฟลุ๊คมากเลย
"จริงจ้าแม่ดาว ผึ้งเป็นพยานอีกคน"
"มึงหุบปากเลยนะผึ้ง" คนธรรพ์ตะคอกเพื่อนเบา ๆ
"จริงเหรอกอหญ้า" ละอองดาวถามลูกสาวเพื่อเอาความแน่ชัด
หญิงสาวไม่ตอบเธอได้แค่นิ่งเงียบ แต่นั่นมันคือคำตอบของเธอแล้ว เพราะถ้าไม่ใช่ความจริงเธอจะเถียงแม่หัวชนฝา
"แล้วมึงไปท้องกับไอ้คนตั้งแต่เมื่อไหร่"
"อ้าวน้า.. มันยังไม่ตอบเลยแล้วน้าจะรู้ได้ไงว่าท้องกับฉัน"
"เงียบไปเลยนะคนธรรพ์!!" รสสุคนธ์รู้จักกอหญ้าดี เพราะว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กน่ารัก ถึงแม้ว่าจะก้าวร้าวกับคนรอบข้างบ้าง แต่นางก็รู้จักเนื้อในของเด็กคนนี้ดี
ที่จริงครูรสสุคนธ์ ได้ขอห้องพิเศษไว้แล้ว แต่เผอิญโรงพยาบาลรัฐบาล ห้องพิเศษจะหายากหน่อย แต่พอได้ห้องทุกคนก็ย้ายเข้ามาคุยต่อในห้องนั้น
"เราจะเอาไงต่อดีคะครู" ตอนนี้ก็ถึงช่วงของผู้ปกครองทั้งสองคนต้องคุยกันแบบเปิดอก
"ลูกชายฉันคงต้องได้รับผิดชอบ" นางพูดพร้อมกับมองไปที่ลูกชาย ตอนนี้ไม่กล้าเดินมานั่งเลยด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องรับผิดชอบหรอก" กอหญ้าก้มหน้าก้มตาพูดออกมาจากใจของเธอ
"มึงหุบปากไปเลยนะอีกอหญ้า" ก่อนที่ลูกสาวจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น ละอองดาวได้ดุลูกไว้
#หลายวันผ่านไป
วันนี้เป็นวันที่กอหญ้าออกจากโรงพยาบาล ตั้งแต่เธอพักรักษาตัวอยู่ที่นั่นคนธรรพ์ไม่เคยย่างกรายเข้าไปเยี่ยมเธอเลย มีก็แต่พ่อและแม่ของคุณธรรพ์ที่ไปเยี่ยมทุกวัน
และผอ.ก็รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว แถมไม่คัดค้านที่จะให้คนธรรพ์แต่งงานกับกอหญ้า เพื่อรับผิดชอบสิ่งที่ลูกชายกระทำลงไป และอีกอย่างก็คือ อยากจะดัดนิสัยของลูก เผื่อว่าถ้ามีครอบครัวอาจจะไม่เกเรแบบนี้
"นั่นแกจะไปไหนคน"
"ผมก็จะออกไปหาเพื่อนน่ะสิ"
"วันนี้หนูกอหญ้าออกมาจากโรงพยาบาล ทำไมแกไม่ไปดูเธอบ้าง"
"ทำไมต้องไปดูด้วย พ่อกับแม่ก็ไปกันทุกวันอยู่แล้ว" สิ้นคำพูดประโยคสุดท้าย คนธรรพ์ก็เดินออกจากบ้านแบบไม่สนใจว่าพ่อจะพูดอะไรต่อ
"ฉันจะเอายังไงกับแกดี"
"พ่อก็อย่าคิดมาก เดี๋ยวอะไรมันคงจะดีขึ้น พ่อก็ยิ่งสุขภาพไม่ดีอยู่"
[ บ้านกอหญ้า ]
"ไปเอาออก" คำแรกที่พ่อเลี้ยงพูดออกมาเมื่อเห็นหน้าลูกเลี้ยง
"ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะ นี่หลานของเรานะ"
"กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่อีดาว มึงไม่อายหรือไงที่ลูกท้องไม่มีพ่อ"
"ทำไมจะไม่มีพ่อล่ะ ก็ตาคนไงจะรับผิดชอบ"
"ถึงมันรับผิดชอบกูก็อายไปเอาออก!!"
ตุ๊บ!!
"โอ้ย ฉันเจ็บนะพี่"
"อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ!!" กอหญ้ารีบเข้ามาขวางก่อนที่พ่อเลี้ยงจะตบตีแม่มากไปกว่านั้น เป็นแบบนี้ประจำเวลาทั้งสองคนทะเลาะกันทีไร พ่อเลี้ยงชอบลงมือตบตีแม่ของเธอ และครั้งนี้ที่แม่ถูกทำร้ายร่างกายก็เพราะเรื่องของเธอ
- Writer
