บทที่ 3

622 Words
"เมื่อกี้คุณพยาบาลพูดว่าอะไรนะคะ" รสสุคนธ์นึกว่าตัวเองหูเพี้ยนไปแล้ว "เราอยากจะพบญาติคนไข้ที่เป็นผู้หญิงค่ะ" "ต่อจากประโยคนี้?" "น้องผู้หญิงคนข้างในแกท้องค่ะ" "กับใคร?" "ทางเราก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเธอท้องกับใคร" "ไม่ ๆ ฉันไม่ได้ถามคุณพยาบาล ฉันคุยตัวเอง เดี๋ยวฉันจะติดต่อญาติเธอให้นะคะ" รสสุคนธ์พยายามจะโทรไปที่บ้านของกอหญ้าแต่ก็ไม่มีใครรับสาย นางก็เลยโทรไปหาผึ้งเพื่อนสนิทของเธอ ให้มาดูที่บ้านกอหญ้าว่ามีคนอยู่ไหม แต่ผึ้งมาดูแล้วก็ไม่มีใคร เธอก็เลยรีบมาที่โรงพยาบาล "อะไรนะคะครู!?" พอผึ้งรู้ข่าวว่ากอหญ้าท้องก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะทุกคนรู้ดีว่ากอหญ้ายังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ "ฉันขอเป็นผู้ปกครองเธอเองค่ะ ฉันเป็นครูผู้สอน และเป็นคนข้างบ้าน" ตอนนี้รสสุคนธ์จำเป็นต้องได้เซ็นต์เอกสารนั้น เพื่อยินยอมการผ่าตัด ถึงแม้ผ่าตัดนี่จะไม่ใหญ่ แต่ก็อันตรายสำหรับเด็กในท้อง สองชั่วโมงผ่านไป "ปลอดภัยทั้งแม่และเด็กค่ะ แต่เราต้องให้คนไข้นอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักระยะก่อน" "ได้ค่ะ..แล้วลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้างคะ" "มานั่นแล้วค่ะ" รสสุคนธ์และผึ้งที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็หันไปมองตามสายตาที่พยาบาลมองไป "เป็นไงบ้างไอ้ตัวดี หาเรื่องใส่ตัวจนได้" "แม่อย่าเพิ่งพูดให้ผมนักเลย ผมเจ็บแม่ไม่เห็นเหรอ" "ดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก" "แล้วลูกศิษย์สุดที่รักของแม่เป็นยังไงบ้างล่ะ" ชายหนุ่มพูดเสียงกร่อย ๆ เพราะกลัวจะโดนดุซ้ำ "ยังจะถามแบบนั้นอีก ดีนะที่ไม่เป็นอะไรทั้งแม่และลูก" "แม่และลูก? แม่หมายความว่ายังไง ผมก็ชนแค่กอหญ้า ผมไม่ได้ชนน้าดาวด้วยสักหน่อย" "ยังจะมาปากดีอีก แกรู้ไหมว่ากอหญ้ากำลังท้อง" เพล้ง! โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของคนธรรพ์ถึงกับร่วงลงไปหน้าจอแตกยับ "มึงเป็นอะไรไอ้คน..อย่าบอกนะว่าเป็นมึง?" ที่จริงผึ้งก็สงสัยคนธรรพ์ก่อนเป็นอันดับแรก เพราะวันนั้นเธอเป็นคนมาส่งทั้งสองเอง และผึ้งอีกนั่นแหละที่เป็นคนพาทั้งสองเข้าไปในห้องนอน โดยแอบเข้าไปไม่ให้พ่อกับแม่คนธรรพ์เห็น "มะ..มึงคิดอะไร!" คนธรรพ์ค่อย ๆ ก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ที่ตก "เล่ามาให้หมด" ตอนนี้รสสุคนธ์แม่ของคนธรรพ์เริ่มจะจับใจความได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น "มันไม่มีอะไรเลยนะแม่" "ผึ้งสงสัยไอ้คนมันนี่แหละค่ะครู เพราะวันนั้นมันเมามาก ผึ้งก็ลืมไปว่ามันเป็นผู้ชาย" เพราะทั้งสามสนิทกันมาก ตอนเป็นเด็กถึงกับแก้ผ้าวิ่งเล่นน้ำฝนด้วยกัน "คน!! พูดมา!!" รสสุคนธ์ถึงกับตะคอกใส่ลูกชายอย่างแรง "มะ..แม่ ค่อยไปพูดที่บ้านได้ไหมอายคนอื่นเขา" ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาตอนนี้ผู้คนที่มารอรับการรักษาต่างก็ให้ความสนใจพวกเขา "โอ้ยยย" ชายหนุ่มถึงกับเจ็บจี๊ด เพราะตอนนี้นิ้วมือของแม่จิกลงที่ต้นแขนเขาอย่างแรง "แค่ครั้งเดียวเองนะครับแม่ คนอะไรจะท้องง่ายขนาดนั้น คงไม่ได้ท้องกับผมหรอก" เพรี้ยะ!! จากที่หยิกเบา ๆ ตอนนี้กลายเป็นฝ่ามือพิฆาตของแม่ ฟาดลงอย่างแรงที่กลางหลังลูกชาย
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD