ตอนที่ 6 ก็บอกแล้วว่าระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุย
1995 Words
อิงฟ้ายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองที่พีระและเดินตรง ไปหา พีระก่อนจะเอ่ยบอกอีกครั้ง
“พี เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ” และกำลังจะเดินหันหลัง ออกจากบริเวณนั้น แต่
“อิง เดี๋ยวก่อนสิ อิงมางานนี้ด้วยเหรอ “ เสียงของทามเอ่ยถาม พร้อมกับสายตาที่มองมาที่เธอ
“อ้อ ค่ะ ขอตัวนะคะ “
“เดี๋ยวสิอิง พี่มีเรื่อง.......”
“เอ๊ะ ทามคะ อะไรกันคะ คุณเลิกกันไปแล้วยังจะยุ่งเกี่ยวกันทำไมละคะ”วาสนาเอ่ยเสียงดังด้วยความไม่พอใจและหันไปทางอิงฟ้าที่กำลังเดินไป
“วาสหยุดพูดได้แล้ว”ทามหันมาเอ่ยตำหนิวาสนาเสียงเข้มยิ่งทำให้เธอไม่พอใจมากว่าเดิม
“ทำไมคะ ฉันพูดผิดตรงไหน ก็เลิกกันแล้ว คุณยังจะอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไม ส่วนคนอื่น ในเมื่อเลิกกันแล้วจะมายุ่งเกี่ยวกันทำไม “วาสนาเอ่ยประชดทำให้ อิงฟ้าชะงักเท้าและหันมามองพวกเขา
“พี่ทาม ดูแลคนของพี่ทามให้ดีหน่อย ไม่ใช่เที่ยวปล่อยให้กัดคนอื่นไปทั่วแบบนี้ เดี๋ยวเขาจะหาว่า เจ้าของดูแลไม่ดี “
“นี่เธอว่าใครไม่ทราบ นี่”
“พอแล้ววาส หยุดเถอะนะ “
“อะไรกันยัยวาส นี่มันเกิดอะไรขึ้น “พรรณรายเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเพื่อนของเธอถึงได้พูดแบบนั้น
“ไม่มีอะไรหรอก ครับคุณพรรณมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ครับ”ทามเอ่ยบอกแทน
“ฮึ เข้าใจผิดอะไร ฉันนี่เหรอเข้าใจผิด กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง”
“ผมว่าคุณพาคนของคุณกลับไปเถอะครับคุณทาม “พีระเอ่ยเสียงเข้มหลังจากที่ยืนมองนิ่งอยู่นาน
“อิง พี่ต้องขอโทษกับเรื่องนี้ แล้วพี่จะโทรหานะ ไปเถอะวาส เรากลับกันเถอะ”
“อะไร นี่ยังจะโทรหากันอีกเหรอ จะมากไปแล้วนะ “วาสนาเริ่มจะโวยวายเสียงดังทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเริ่มหันมามองที่พวกเขา
“ผมว่าพวกคุณรีบไปเถอะ อิง ไปทางนี้ดีกว่านะ “พีระหันมาหาอิงฟ้าและดึงแขนเรียวให้เดินไปอีกทาง
“ฮึ ยัยพรรณ แกระวังให้ดี ผู้ชายของแกจะถูกแย่งไปง่าย ๆ “
“อะไรยัยวาส เขาสองคนเป็นเพื่อนกัน นะ “พรรณรายเอ่ยตอบและรู้สึกกังวลกับคำพูดของเพื่อน
“ฮึ เพื่อนแอบกินกับเพื่อนหรือไง ถ้าเธอไม่เชื่อฉันเธอจะเสียใจ พรรณ “วาสนาเอ่ยเสียงดังเจตนาให้ทั้งสองคนได้ยินด้วย
“พอเถอะวาสกลับได้แล้วไป “ ทามดึงมือมือเรียวให้เดินออกไปแต่วาสนาก็ยังไม่ยอมเดินไปง่าย ๆ
“ฉันทนไม่ไหวแล้วโว้ย มันจะอะไรนักหนาวะ“อิงฟ้าเอ่ยด้วยความโมโหและกำลังจะหันหลังกลับไป แต่ก็ถูกมือหนาของพีระดึงแขนเรียวไว้ซะก่อน
“ใจเย็น อิงไม่ต้องสนใจ”พีระเอ่ยเตือนอิงฟ้าและพาเธอเดินไปอีกทางทันที
“แกเห็นไหม พรรณ สองคนนั้น ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่นอน “วาสนายังไม่หยุดพูด ก่อนที่ทามจะดึงมือเธอให้เดินออกไป
“แกปล่อยฉันไอ้พี ฉันจะจัดการ 2 คนนั้น”อิงฟ้าเอ่ยเสียงเข้มด้วยความไม่พอใจ
“แกจะจัดการพวกนั้นยังไง ไหนบอกซิ จะทำอะไรแกมองดูรอบ ๆ สิ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ถ้าขืนแกออกไปอาละวาด ตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้น แกอย่าลืมว่าวันนี้แกมาในฐานะอะไร อิง “พีระเอ่ยเตือนสติอิงฟ้าอีกครั้งอิงฟ้าจึงได้หยุดนิ่งคิดตามคำพูดของเขา
“แต่แกก็เห็นว่าพวกเขา ทำอะไรบ้าง พี แล้วทำไมฉันจะต้องเป็นฝ่ายอายด้วย พวกนั้นสิต้องอาย “อิงฟ้าเอ่ยด้วยความโมโห
“น่า ใจเย็น “
“คุณพีคะ เป็นมีอะไรหรือเปล่าคะ “เสียงหวานของพรรณรายเอ่ยดังมาจากด้านหลังทำให้ทั้งพีระและอิงฟ้าหันมามองพร้อม ๆ กัน
“คนของแกมาแล้ว ฉันขอตัวสงบสติอารมณ์สักครู่ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันใจเย็นขึ้นแล้ว แกไปเถอะ”อิงฟ้าเอ่ยบอกเสียงเรียบ
“ไม่ใช่ คุณพรรณไม่ใช่คนของฉัน “
“อือ ไม่ต้องอายหรอกนะ ไปเถอะเธอเดินมาโน่นแล้ว “อิงฟ้าบอกอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องดื่มขึ้นดื่ม เพื่อดับความโกรธในใจตอนนี้
“ไอ้อิง แกเข้าใจผิดมันไม่ใช่อย่างนั้น”
“คุณพีคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ “พรรณรายเดินมาถึงก็เกี่ยวแขนแกร่งของพีระทันที
“ไม่มีอะไรครับคุณพรรณ “พีระตอบและหันไปมองด้านหลังของเจ้าของร่างเล็กที่เดินห่างพวกเขาออกไปด้านซุ้มเครื่องดื่ม
“ถ้าอย่างนั้นเราไปทางโน้นกันเถอะคะ พรรณเห็นอาหารไทย ๆหลายเมนูเลยค่ะ น่าอร่อยทั้งนั้น เราไปตักมาลองกันดีกว่าค่ะ”พรรณรายเอ่ยเสียงอ้อน และดึงแขนให้ชายหนุ่มเดินตาม
“เอ่อครับ “ พีระได้แต่ตอบรับถึงแม้ใจจริงเขาจะไม่อยาก ปล่อยให้อิงฟ้าอยู่คนเดียวแต่ว่า เขาก็ทิ้งให้พรรณรายอยู่คนเดียวไม่ได้เพราะว่าเขาเป็นคนไปรับเธอมางานนี้ก็ต้องดูแลเธอจนกว่าจะกลับไปส่งเธอที่บ้านเช่นกัน
อิงฟ้าอยู่ในงานต่อสักพัก เธอก็เดินออกมาด้านหน้าเพื่อที่จะกลับบ้าน เพราะตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครแล้ว เธอรู้สึกเห็นอะไรก็พาลไปหมดแล้วตอนนี้ รวมถึงพีระกับพรรณรายด้วย เธอก็เกิดความรู้สึก ไม่พอใจและน้อยใจที่เพื่อนมัวแต่อยู่กับแฟน ทั้ง ๆที่เธอไม่มีสิทธิ์จะคิดอย่างนั้นเลยด้วยซ้ำ
“เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน นะ “ อิงฟ้าเอ่ยพึมพำ ก่อนจะเดินสะบัดหน้าออกไปขึ้นรถ ของเธอที่จอดอยูข้างนอกแล้ว
อิงฟ้าเดินตรงไปที่รถ แล้วก็เปิดประตูกำลังจะขึ้นไปบนรถ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมือหนาจับที่ประตูรถของเธอซะก่อน อิงฟ้าหันมามองด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นเจ้าของมือเธอก็ต้องรู้สึกโกรธและไม่พอใจมากกว่าเดิม
“พี่ทาม นี่มันอะไรกัน ปล่อยมือค่ะอิงจะกลับบ้าน “อิงฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม
“อิงพี่มีเรื่องจะคุยกับอิง “
“แต่อิงไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ทามทั้งนั้นปล่อยค่ะ “อิงฟ้า ยกมือขึ้นผลักอกแกร่งของเขาแรง ๆ แต่แทนที่เขาจะถอยห่างแต่มือหนากลับจับไปที่ข้อมือเล็กของเธอแทน
“อิง ยกโทษให้พี่นะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะอิง ยกโทษให้พี่นะ” ทามเอ่ยเสียงอ้อน วอน เธอ
“เอ๊ะพี่ทาม อิงบอกแล้วว่าเรื่องของเรามันจบไปแล้ว ปล่อยอิงนะ ปล่อย “
“ไม่ อิง พี่จะจัดการเรื่องของวาสให้เรียบร้อย อิงรอพี่นะ นะอิงนะ อิงเชื่อพี่ว่าพี่จะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย นะ ”
“จัดการจัดการอะไร วันนี่พี่ยังควงกันออกงานอยู่เลย จะจัดการยังไง พอแล้วค่ะพี่ทาม อิงจะบอกพี่ทามเป็นครั้งสุดท้ายว่าระหว่างเรา มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม แน่นอน ปล่อยค่ะ”อิงฟ้าบอกเสียงเข้มและพยายามบิดข้อมือให้หลุด จากมือหนาของเขา
“พี่ว่าเราไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันดีกว่านะอิง “
“ไม่ อิงบอกแล้วว่าอิงไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ทามทั้งนั้นปล่อยค่ะ ถ้าไม่ปล่อย อิงจะจะตะโกนให้คนช่วยแล้วนะคะ ปล่อยสิค่ะ ปล่อย “
“อิง อิงฟังพี่นะ แค่อิงให้อภัยพี่ แค่นั้น แล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะอิงนะ “ทามยังคงเซ้าซี้เธอไม่เลิกและพยายามที่จะดึงร่างเล็กมากอด
“ปล่อยอิงเดี๋ยวนี้ “ เสียงกังวานดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับไหล่ของทามถูกกระชากหันกลับมา พร้อมใบหน้าหล่อที่ถูกต่อยอย่างแรง จนทำให้ร่างหนาเซไปเกือบล้ม
“แก ไอ้พี “ทามตะคอกเสียงดังเมื่อเห็นเจ้าของหมัด
“ใช้ ฉันเอง อิง เป็นอะไรหรือเปล่า “พีระหันมาหาอิงฟ้าที่ตอนนี้ ตัวสั่นด้วยความโกรธและกลัวในเวลาเดียวกัน
“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันอยากกลับบ้านพี “อิงฟ้าเอ่ยเสียงเบา
“อือ ฉันจะไปส่งแกที่บ้าน ขึ้นรถเถอะ “เดินมาเปิดประตูด้านข้างคนขับและจับร่างเล็ก เข้าไปในรถ แล้วเขาเองก็วิ่งมาประจำที่คนขับแล้วก็ขับออกไป โดยมีสายตาของทามมองตามวาวโรจน์
เมื่อนั่งมาสักพัก แล้ว พีระก็ปลายตามองคนข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกห่วงใย
“อิง โอเคหรือเปล่า เป็นอะไรไหม”พีระเอ่ยถามเสียงทุ้ม
“อือ ฉันโอเค ไม่เป็นไรแล้ว ว่าแต่ ทำไมแกถึงมาอยู่ที่ตรงนั้นละ”อิงฟ้าถามด้วยความสงสัย
“ก็ฉันเดินตามแกมานะสิ “
“ทำไมต้องตามฉันมาด้วยละ”
“ก็ฉันเป็นห่วงแก นะอิงฉันเห็นแกเดินออกมาข้างนอก “
“ทำไมต้องเป็นห่วง แล้วแกไม่อยู่กับแฟนแกเหรอ “อิงฟ้าถามอีกครั้ง แต่ว่าคำถามของอิงฟ้าทำให้พีระต้องถอนหายใจ
“คุณพรรณไม่ใช่แฟนฉันเลิกยัดเยียดให้ฉันซะที”พีระตอบเสียงเข้มพร้อมกับเหยียบคันเร่งของรถ
“อือ ยังไม่ใช่แฟน แต่กำลังจีบกันอยู่สินะ “อิงฟ้ายังคงพูดต่อ
“เลิกพูดเถอะนะอิง ว่าแต่แกเถอะ แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร “พีระถามอีกครั้ง
“อือ แน่ใจ และฉันก็ไม่อยากจะคุยไม่อยากยุ่งไม่อยากวุ่นวายกับเขาแล้ว “อิงฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงโกรธ
“แต่ฉันดูแล้ว เขาคงไม่เลิกราง่าย ๆ หรอกนะแบบนี้ “
“ก็ช่าง ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว ต่างคนต่างอยู่ และอีกอย่าง เขาก็มีคนรักของเขาอยู่แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม “
“ไม่อย่างนั้นแกก็มีแฟนใหม่ ซะก็สิ้นเรื่อง เขาจะได้ไม่มายุ่งกับแกอีก “ พีระเอ่ยแนะนำ
“ฉันยังไม่พร้อมจะมีคนใครตอนนี้ และอีกอย่าง บอกตามตรงฉันไม่กล้าจะเชื่อใจผู้ชายคนไหนอีกแล้ว ผู้ชายไม่มีดีซักคน หรอก”
“เอ้ย แกอย่าเหมารวมสิ อิง ผู้ชายดี ๆ มีเยอะไป ขอแค่แกเปิดใจเท่านั้นเอง “พีระรีบเอ่ย
“มันก็มี แต่มันก็ไม่ใช่ไงพี แกเข้าใจไหม “อิงฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คนที่แกคิดว่าโอเค นะ ใครแกบอกฉันสิ ฉันจะได้ช่วยแกพิจารณาไง บอกมาสิ “พีระยังคงเอ่ยต่อถึงแม้ในใจเขาไม่ได้ต้องการให้เธอมีคนอื่นใครอีกเลยด้วยซ้ำไป
“จะพิจารณาได้ไง “
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ละ แกก็บอกมาก่อนสิ “
“ก็คนที่ฉันคิดว่าโอเค ก็มีแค่ ไอ้พงษ์ ที่กำลังจะแต่งงาน แล้วก็ แก ที่เป็นเพื่อนรักของฉัน ส่วนคนอื่น ๆ ฉันยังไม่เห็น “
คำตอบของอิงฟ้าทำให้คนที่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ อย่างพีระ ต้องหัวใจพองโต ด้วยความดีใจ
“แล้วถ้าตัดคำว่าเพื่อนออกแกคิดว่าฉันจะมีโอกาสไหมอิง “ พีระเอ่ยถามเสียงเบา
“หือ แกว่าอะไรนะพี ฉันได้ยินไม่ถนัด นะ พูดใหม่อีกทีสิ “อิงฟ้าหันมาถามชายหนุ่ม อีกครั้ง
“อ้อเปล่า ไม่มีอะไร “พีระได้แต่ปฏิเสธ ก่อนจะหันหน้ามาตั้งใจขับรถต่อไป จากนั้นในรถก็ไม่มีเสียงพูดกันอีกเลย
********************************
- Writer
