Billionaire's Unexpected Heir

Chapter 9 FALLING

PAGKARATING NILA Khaira sa condo ng asawa ay dire-diretso siyang pumasok sa kanyang silid. Napasandal siya sa nakasaradong pintuan habang sapo-sapo ang puso na hindi na yata bumagal sa pagtibok.

Ang eksenang nangyari kanina sa loob ng kotse sa gitna ng kalsada ay malinaw niya pa ring naaalala. The way Peter sucked her finger really make her mind into haywire. Hindi lang 'yon, may kakaibang kiliti siyang naramdaman na umabot sa kanyang gitnang bahagi.

Bigla ay nalipat roon ang kanyang kamay. At hindi nga siya nagkakamali, she some kind of wet.

"It's still the cause of my pregnancy. Mas tumataas ang libido namin pagdating sa pakikipagtalik. Yeah, I had read it. So, I don't need to panic," pagkausap niya sa sarili.

Humakbang siya palapit sa kama saka ibinagsak ang kalahating katawan sa malambot na kama. Ang mga kamay niya ay nakabuka sa magkabilang gilid habang ang mga paa niya ay nanatiling nasa sahig. Nakipagtitigan siya sa kisame.

"What next?" tanong niya sa sarili. Ngayon alam na ng asawa ang totoo. Anong binabalak nito? Bakit pa siya nito isinama pabalik dito sa condo? Pahihirapan ba siya nito?

Napabuntung-hininga siya saka bumangon. Maglalakas ng loob siyang itanong mamaya. Hindi pwedeng wala man lang siyang ideya sa kung ano ang kahahantungan niya. Hindi tulad noon bago pa malaman nito ang totoo. At least noon alam niya kung ano ang plano not like now.

Nagdesisyon siyang maligo dahil pakiramdam niya ay ang init-init at tila ang lagkit ng kanyang gitnang bahagi. Papasok pa lang siya sa banyo nang marinig ang pagkatok. Bigla na naman siya nataranta.

"Magpanggap kaya akong tulog? E, kaso magtataka 'yon," suhetsyon niya.

Ay oo nga pala at gusto niya mag-shower. Kaya naman binalewala niya pagkatok ng asawa saka mabilis na pumasok ng banyo at isinara 'yon.

"Khaira, papasok na ako," rinig na rinig pa rin ni Khaira ang boses nito kahit nasa labas pa ito ng silid niya. At dahil sa sinabi nito ay nagmamadali niyang binuksan ang shower at naghubad ng mga damit. At dahil sa pagmamadali ay dumulas ang paa niya dahilan para mapasigaw siya. Mabuti at may nakapitan siya upang hindi tuluyan sumalpok sa sahig.

"Khaira! What's happening there?" Malakas ang boses ni Peter at sunod-sunod rin itong kumatok. "Answer me, are you okay? F*ck!" Nakita niya ang pagpihit ng seradura na pilit binubuksan ang pintuan kaya naman nataranta siya.

"I'm fine. Ayos lang ako," ganting sigaw niya rin rito habang maingat na tumatayo ng maayos. Kahit siya ay kinabahan at natakot na baka may mangyari sa baby nila. Kaya naman laking pasasalamat niya at tila may guardian angel siyang nagbabantay sa kanya. Ilang beses pa siyang napabuga ng hangin.

"Bakit ka kasi nagmamadali, huh, Khaira? Inaano ka ba ng asawa mo?" sermon ng munting tinig na 'yon.

Bago niya pa masagot ang sariling katanungan ay bumukas ang pintuan at ang nag-aalalang mukha ni Peter ang bumungad sa kanya. Bigla siyang napatakip sa katawan. Hindi niya alam kung paano itatago ang kahubaran. Tatalikod ba siya o ano?

Pero hindi na niya kailangan gawin 'yon dahil si Peter mismo ang nagbalot ng tuwalya sa kanyang katawan at walang sabi-sabi na binuhat siya.

"You are really so stubborn, Qīzi. You make me worry," mahina nitong sambit na halos bulong na nga lang. Pero naghatid ng kakaibang kiliti sa kanyang puso ng mabakasan ang pag-aalala sa boses nito.

'He's worried with the baby not to you,' kontrabida talaga ang tinig na 'yon na hindi niya alam kung saan nanggagaling.

Maingat siya nitong inilapag sa kama. Humigpit naman ang hawak niya sa towel na bumabalot sa hubad niyang katawan.

"What are you thinking? Kakarating lang natin at gusto mo na agad maligo? Is not good to your health and to our baby," halatang nagtitimpi lang ito na bulyawan siya. "Wear your clothes. After an hour if you still want to take a shower, then go on. You can also call me so I can help you," sumilay ang mapanudyo nitong ngiti na agad niyang inismiran.

"I can handle myself!" inis niyang tugon rito at pilit itinatago ang pamumula ng mukha dahil sa sinabi nito.

"If you say so. By the way, ayan ang natira mong fries at sundae. What do you want for lunch?"

"Are you going to cook?" gulat niyang tanong rito.

"No. I will ask Amah to bring us food here. What do I know about cooking," kunot ang noo na sagot nito. 'Hays kailan ko kaya ulit makikita ang mga ngiti niya?'

Pinaikot niya ang mga mata akala pa man din niya ay ipagluluto siya nito. Kungsabagay, may tama naman ito. Bakit kailangan pa nito matuto kung napakarami naman pwedeng utusan?

"Whatever, lumabas ka na at magbibihis na ako," taboy niya rito dahil mukhang wala pang balak lumabas at hindi nakaligtas sa kanya ang paghagod nito sa kanyang kabuuhan. "Nygel Peter! Labas ka na," mas nilakasan niya pa ang boses.

Nang sumilay ang ngiti sa mga labi nito ay tila nawala na naman siya sa kanyang katinuan. Why does his smile make her forget everything? Pero ito ang kanina niya pa hinihintay.

Humakbang ito palapit sa kanya kaya naman napaatras siya hanggang tumama ang likod niya sa headboard ng kama. Hindi dahil takot siya. Kung hindi dahil sa bilis na naman ng t***k ng puso niya at baka marinig nito 'yon.

Tumaas ang isang kanang kamay nito at bahagyang yumuko. Hinawi ng asawa ang ilang hibla ng buhok niya na humarang sa kanyang mukha saka iniipit sa likod ng tainga niya. Mariin siya nitong tinitigan.

"I'm sorry about last night. Sorry for being a bastard." Nagulat siya sa lumabas sa bibig nito. Totoo ba ang naririnig niya? He was apologizing. "Honestly, I'm still mad for all of this. I hate liars! I hate someone controlling someone's life. I hate being in a situation where from the very start it was all planned. For the sake of Amah and my baby in your womb, I will try my best not to be an asshole. But, I won't promise. Because…I don't know if I could trust you after knowing everything."

Nasundan na lang niya ang paglabas nito ng silid niya. Lahat ng sinabi nito ay tumagos sa kaloob-looban niya.

'For the sake of Amah and the baby' Walang for the sake of her. Pero ano ba aasahan niya? Mag-asawa lang naman sila sa papel. Umaasa ba siyang mauuwi sa katotohanan ang lahat?

Umaasa ba siyang mamahalin siya nito?

Dahil siya, sa kabila ng mga ipinakita nito ay hindi niya itatanggi unti-unti na siyang nahuhulog sa kanyang asawa.

Pero pwede bang mahulog habang alam mo sa sarili mong may mahal kang iba?

NANG MAKALABAS SI Peter sa silid ng asawa ay naisandal niya ang likuran sa nakasaradong pinto. Sobra siyang natakot nang marinig ang sigaw nito. Kaya hindi niya napigilan ang sarili na hanapin ang susi at buksan ang pinto ng banyo kahit walang pahintulot sa asawa.

And he can't deny the relief he felt seeing she was fine. And also the reaction of his Bazooka seeing her totally naked. Mabuti na lang at napigilan niya ang sarili na huwag itong sunggaban. Lalo na at alam niyang kagagaling lang nito sa hospital.

Hindi niya rin maintindihan ang sarili. By this moment, he must be angry. Someone just lied to him. And that someone none other than his wife. Dapat magalit siya dahil pinaikot siya nito dahil lang sa pera.

Pera—the root of all evil.

'Ginusto niya lang isalba ang negosyo nila, nothing wrong with that,' depensa ng munting tinig na 'yon.

Mapakla siyang napangiti. 'Yeah right'

Hinakbang na niya ang mga paa upang magtungo sa sariling silid na katabi lang ng silid ng asawa. Pagkapasok niya ay pabagsak siyang humiga sa pahabang sofa. Nakasandal ang ulo niya sa may armrest ng L-shape niyang sofa.

Honestly, he was trying his best to be upset. Hindi dahil sa mali ang ginawa ng mga ito kundi dahil sa kakaibang emosyong binubuhay ng asawa sa kanya. Emosyon na matagal na niyang pinatay. Emosyon hinding-hindi niya na gustong maramdaman. Emosyon na muntik nang sumira sa kanya.

Pero habang pinagmamasdan at pinakikinggan niya ito kanina habang sinasabi ang saloobin nito. Ay muli niyang nasilayan ang batang babae sa kanyang nakaraan—12 years ago to be exact.

FLASHBACK

NAKATULALA lang si Peter sa puntod ng kanyang mommy. Isang buwan na rin mula nang mamatay ito. Pero parang kahapon lang. Hindi pa rin niya matanggap na wala na ang mommy niya. Namimiss niya ang luto nito, ang pag-aalaga at higit sa lahat ang pagmamahal nito.

Maayos naman ang pamilya niya—'yon ang akala niya. Until one day, when an old woman knocked on their door. Everything became chaotic. Hindi niya natanggap ang mga narinig mula rito. Isang nakakagimbal na katotohanan ang unting-unti nagiging malinaw sa kanyang kaisipan.

He was 16 when he found out that her mother was a mistress and he was an illegitimate son. Kaya pala madalang lang kung umuwi ang daddy niya. Lagi sinasabi sa kanya na busy ito sa trabaho sa siyudad. Ngayon, mas naging malinaw sa kanya ang katotohanan. They are not the priority. Pero dahil sa tuwing umuuwi ang daddy niya at nakikita niya kung gaano kasaya ang mga magulang, hindi pumasok sa isip niya ang bagay na 'yon. His parents loved him, cared for him and gave everything they thought he needed.

"Huwag ka nang umiyak. Isipin mo na lang na nasa tabi mo lang ang mommy mo. She will be your guardian angel like my sister to me," pinukaw ng munting boses na 'yon ang lalim ng iniisip ni Peter. Napakurap-kurap siya. "Here, you can use my handkerchief to wipe your tears." Nakita niya sa kanyang harapan ang isang kulay pink na panyo. Pero nang ma-realize ang sinabi nito ay mabilis niyang pinunasan ang mga luhang hindi niya namalayan. "Use this," pamimilit ng munting tinig na 'yon. Kaya naman wala na siyang nagawa kundi kunin 'yon saka inangat ang tingin.

Peter stilled when he saw a kid. A kid with brown color of eyes, straight long black hair na tinatangay nang mahinang hangin. A cute pointed nose, chubby cheeks, and rosy lips that was genuinely smiling at him.

Nasundan niya ito ng tingin nang umupo sa tabi niya. Hindi niya ito kilala at mas lalong hindi siya basta-basta nagtitiwala. Pero, bata lang ito. Kaya ano magagawa ng isang bata sa isang tulad niya, tapos babae pa.

"Where are your parents?" Kapagkuwan tanong niya nang makaupo na ito. Bahagya pa siyang umusog nang magdikit ang kanilang mga balat. Nag-indian seat ito na hindi alintanan na bestida ang suot kaya naman lumitaw ng bahagya ang mapuputi nitong hita. Mabilis niya iniwas ang tingin roon. She was a kid. "How old are you?"

"It should be 'What is your name?' right? Dami mo nang tanong, dapat name ko muna," reklamo nito na ikinakunot ng noo niya. "By the way, call me butterfly. I would like someone to call me that and it will be you." Nang bumaling ito sa kanya at ngumiti ay napalunok siya saka muling iniwas ang tingin. He's already 18 years old and not dumb not to know what the meaning of that reaction of him..

"Which one? The color black?" sarkastiko niyang tanong rito para mawala ang kakaibang pakiramdam na 'yon.

"No!" Bulalas nito. "Of course the beautiful one like me. I will be one of the most amazing and beautiful butterflies who will give a smile to people who are sad." Napangiti siya sa tinuran nito. Para sa isang bata ay napakaganda ng harangin nito. Samantalang siya…mas gusto na lang mawala. "See, I make you smile." Muli siya napabaling rito. And he can't stop himself to admire the little girl beside him.

"I'm not sad," he said while fixing his hair when the wind blew.

"But you're crying. Is she your mom?" inosenteng tanong nito at sabay pa silang bumaling sa puntod na nasa harapan nila.

"Yes. How about you? Why are you here?"

Bumakas ang lungkot sa mukha nito saka bumaling ang tingin sa may kanang bahagi.

"I visited my twin sister." Natigilan siya sa sinabi nito.

"Why did she…die?"

"I don't know." Nagkibit-balikat ito. "Mama said she died bago pa man kami ipanganak. Kahit hindi ko siya nakita, I love her so much. Kaya lagi ko siyang binibisita rito para hindi siya malungkot. I want her to feel that I— we cared about her and loved her so much," bakas sa boses nito ang kalungkutan pero pilit na itinatago sa nakangiting mga labi.

Napatango-tango siya. Ang bata pa nito para maranasan ang bagay na 'yon. Bilib siya sa tapang nito na harapin ang katotohanan na namatay na ang kapatid nito. Habang siya, ilang taon na siya? Pero parang hindi niya kailanman matatanggap na iniwan na siya ng mommy niya.

"Don't be sad. You're mom will surely be with you always. She will be your guardian angel. She will never leave you," muli itong nagsalita. At hindi niya alam kung ano meron sa mga salita nito at tila unti-unti ay gumaan ang pakiramdam niya. Like seriously?

Bigla niyang binalingan ito at nagtanong, "How old are you?"

"I'm ten years old." Ipinakita pa nito ang sampung mga daliri. 'Walong taon ang tanda ko tapos kung makapagsalita akala mo sinong matanda.' "I need to go." Tumayo ito at pinagpagan ang parte ng pang-upo na mukhang nadumihan. Nagulat siya sa ginawa nito. "Bye-bye. See you when I see you, Kuya."

Nasundan na lang niya itong nang patakbong sinalubong ang dalawang tao. Mukhang ang mga magulang nito. Kapagkuwan ay napahawak siya sa kanyang pisngi na hinalikan nito.

"She just 10 years old for peter's sake! Stop it, Nygel Peter!" Saway niya sa sarili nang hindi tumigil sa pagtibok nang mabilis ang puso niya.

END OF FLASHBACK

Ang walang tigil na pagtunog ng cellphone ni Peter ang nagpabalik sa kanya sa sarili. Kaya naman kinuha niya 'yon mula sa bulsa. Bigla siyang napabalikwas nang makita ang tumatawag.

He misses her.