“ไลลากินนี่สิคะ แด๊ดทำอร่อยมากเลย” สาวน้อยตักไก่อบสมุนไพรใส่จานให้เจ้าของบ้าน เธอเรียกชื่อเล่นของลลิตาตามธรรมเนียมบ้านเกิดของตัวเองอย่างเคยชิน เพราะเรียกแบบนี้ตั้งแต่ยังพูดภาษาไทยไม่ได้สักคำ “หนูจำได้ว่าไลลาชอบ”
“ขอบใจจ้ะ ทำไมไม่มาเกิดเป็นลูกแม่แทนตาใหญ่นะเรเบล”
ลลิตาลูบผมเรเบลอย่างรักใคร่ ก่อนหันไปมองไอศูรย์ที่กำลังตักอาหารให้ว่าที่เมีย
หลงกันเข้าไป!
“ลูกชายไม่ได้เรื่องเลย”
“ถ้าอยากมีลูกสาว ผมยกให้ได้นะไลลา” แพทริกบอกมาจากอีกฝั่งของโต๊ะอาหาร “ไหนเรเบลเรียกไลลาว่าแม่สิ คนไทยเขาเรียกภรรยาของพ่อว่าแม่กันน่ะ ลูกก็รู้นี่”
เรเบลอมยิ้ม มองพ่อที มองลลิตาที
“ภรรยา ‘เก่า’ ย่ะ” ลลิตาย่นจมูกใส่อดีตสามี “นอนกันคืนเดียวไม่นับด้วยซ้ำ ก็แค่พ่อของลูก”
“โธ่ คุณ” แพทริกเย้า ดวงตาแพรวพราว “อดีตอย่าไปจำ ปัจจุบันก็สร้างใหม่ได้นี่ครับ”
ลลิตาที่ไม่เคยแพ้ใครกลับพ่ายให้แก่พ่อของลูกอีกแล้ว เธอพูดไม่ออกบอกไ
