เด็กดีของพี่ภู

ตั้งตัวไม่ติด

ตอนที่ 7

กลางดึกคืนนั้น ภูบดินทร์แอบเข้าไปรอเด็กสาวที่ห้อง แต่ก็หาเธอไม่พบ เพราะเขาตั้งใจจะเอาของขวัญวันเกิดไปให้ เขานั่งรอเธออยู่ริมห้องที่มีโซฟาวางเรียงต่อกัน และคิดว่าไอยวริญยังคงอาบน้ำอยู่ ไม่นานนักร่างระหงก็คว้าชุดคลุมอาบน้ำผูกหลวมๆ แล้วเดินฮัมเพลงเบา ๆ ออกมาจากห้องน้ำ เนินอกอวบเนียนเต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะพราว เส้นผมยาวดำแนบไปกับใบหนารูปไข่ เธอยืนเช็ดผมอยู่หน้าตู้กระจก ริมฝีปากอิ่มดูซีดสั่นน้อยๆ และทันทีที่สาวน้อยได้เห็นใครบางคนนั่งจ้องมาที่เรือนร่างของเธอผ่านกระจก

“กรี๊ด!!!!!!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ มือเรียวบางรีบขยับชุดคลุมให้มิดชิด เมื่อเธอมองเห็นภูบดินทร์กำลังจ้องเรือนร่างของเธอผ่านตู้กระจกเด็กสาวไม่กล้าหันไปมองพี่ชาย ในขณะที่มือยังคงจับเสื้อคลุมเอไว้แน่น

“อายพี่เหรอ ก็ไม่ได้โป๊สักหน่อยจะอายอะไรกัน” เขาตะโกนทักทายเมื่อเห็นว่าเสียงกรีดร้องลั่นห้องนั้นเงียบลงแล้ว

“ก็ไอย์ตกใจนี่คะ อยู่ ๆ ก็มองเห็นพี่ภูในกระจก ไฟก็ไม่ยอมเปิดให้สว่าง” เด็กสาวมองค้อน ด้วยอารมณ์เดือดปุด ๆ

“พี่ขอโทษ..พอดีพี่ลืมให้ของขวัญวันเกิดน่ะ”

ภูบดินทร์เดินมาหาเธอ ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้ แล้วกลับไปนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ตรงมุมโซฟาเดิม เพื่อรอเด็กสาวแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาสวมเพียงเสื้อบาง ๆ แบบผ้าแพรสีน้ำเงินมองมาทางหล่อนอย่างสบายใจ ไอยวริญใจคอไม่ดี อายก็อาย กลัวก็กลัว เธอรีบหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที ปกติทั้งสองก็เข้าออกห้องกันได้ตามปกติอยู่แล้ว เพราะห้องอยู่ติดกัน แต่ไอยวริญคงจะไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเมื่อสักครู่ เพราะเธอมัวแต่อยู่ในห้องน้ำ

“ทำไมอาบน้ำนานจัง พี่นั่งรอไอย์ตั้งนานแล้วนะ พี่รอเอาของขวัญให้ แล้วก็มีเรื่องอยากจะคุยกับไอย์นิดหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้ม แววตาสีดำเข้มเปล่งประกายอย่างยากจะเดาความรู้สึกในขณะสายตาคมยังไม่ยอมละจากร่างบางระหง

“พี่ภูจะคุยอะไรกับไอย์เหรอคะ” หญิงสาวก้มหน้าพูดเสียงสั่น

“จะอายอะไร ทำอย่างกับพี่ไม่เคยเข้าห้องไอย์อย่างนั้นแหละ” เขาเห็นเธอทำตัวแปลก ๆ ก็เลยรีบถาม แถมเด็กสาวยังอายหน้าแดงไปจนถึงใบหู

“พอคุณแม่อนุญาตให้พี่ภูเข้าออกห้องไอย์ได้ พี่ก็จะถือวิสาสะ ทำแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอคะ”

“อืม!!.. ก็ใช่นะสิ ก็คุณแม่ไอย์บอกไว้ให้พี่เข้ามาสอนการบ้านไอย์นี่ครับ ลืมไปแล้วเหรอ” คำพูดที่ชายหนุ่มถามทำให้ไอยวริญอายหน้าแดงรู้สึกร้อนไปทั้งตัวทั้ง ๆ ที่อากาศแสนจะเย็น เนื่องจากไม่เคยอยู่สองต่อสองในห้องนอนกับชายใดมาก่อน ยกเว้นภูบดินทร์ หัวใจเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

“ไหนพี่ภูบอกว่า มีเรื่องจะคุยกับไอย์ เรื่องอะไรเหรอคะ” เด็กสาวก้มหน้าถาม เธอเห็นว่าบรรยากาศเงียบผิดปกติจึงเงยหน้าขึ้นมองและก็ต้องตกใจกว่าเก่า เมื่อภูบดินทร์ได้ไม่อยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

“พี่ภู!!!..”

“อ่าว!!!..ออกไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!!!..เฮ้อ!!” ไอยวริญถอนหายใจแล้วพลางแกะกล่องของขวัญที่พี่ชายสุดที่รักให้มา ข้างในเป็นโคมไฟหน้ารัก ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกว่า โคมไฟโต๊ะอ่านหนังสือที่ห้องของเธอไฟมันไม่ค่อยสว่าง เด็กสาวอมยิ้ม แล้วรีบออกไปหาเขาที่ห้องทันที