เด็กดีของพี่ภู

อย่าปล่อยให้หลุดมือ

ตอนที่ 6

สองเดือนต่อมา

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู...” สิ้นเสียงเพลงร้องอวยพรวันคล้ายวันเกิด ไอยวริญก็หลับตาลงพร้อมกุมมือตัวเองเพื่ออธิษฐานขอพร ภูบดินทร์ลอบมองรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้างามอย่างเผลอไผล ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว ภายในหนึ่งเดือน

แก้มขาวอมชมพูระเรื่อ แพขนตางอนงามเป็นระเบียบ ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันของเด็กสาว ช่างดึงดูดจนเขาอยากจะเข้าไปจุมพิตเธอแทนคำอวยพรซะเหลือเกิน หากแต่มีฐานะพี่ชายค้ำคอเขาอยู่ ทำให้เขาแสดงอาการอะไรไม่ได้นอกจากมองไอยวริญอยู่เงียบ ๆ ต่อไป

ไอยวริญเป่าเทียนพร้อมตัดแบ่งเค้กให้ทุกคนทาน และเธอก็ไม่ลืมที่จะแบ่งให้บรรดาแม่บ้านและคนรับใช้ในคฤหาสน์ที่ต่างก็รักใคร่และเอ็นดูเธอทั้งนั้น ไอยวริญไม่เคยทำตัวแตกต่างแต่กลับเป็นกันเองกับทุกคนเสมือนทุกคนในคฤหาสน์เป็นญาติมากกว่า เธอระลึกอยู่เสมอว่าตนนั้นมาจากไหน และไม่เคยคิดที่จะขึ้นไปเทียบชั้นหรือเคียงข้างกับภูบดินทร์ไม่ว่าจะในฐานะน้องสาวหรือฐานะใด ๆ ก็ตาม นั่นเพราะเธอถูกอบรมมาเป็นอย่างดีจากบิดา ผิดกับมารดาที่คอยยุยงให้เธอนั้นอ่อยภูบดินทร์ทุกครั้งเมื่อมีโอกาส

“แม่คะ!!! ใครเห็นจะหาว่าไอย์เป็นเด็กแก่แดดเอาได้นะคะ” เด็กสาวเตือนมารดาของเธอ เพราะที่นี่คนใช้ก็มีตั้งมากมาย

“หรือแกอยากให้พี่ภูของแกหลุดลอยไป ทรัพย์สินเป็นร้อยเป็นพันล้านเชียวนะ ชาตินี้แกจะหาได้จากที่ไหน”

“แต่คุณลุงวิทย์วางตัวให้พี่ภู เป็นพี่ชายของไอย์นะคะ” ไอยวริญรีบแย้งผู้เป็นมารดาทันที

“แกจะกลัวอะไรยัยไอย์ ภูบดินทร์ไม่ใช่พี่แท้ ๆ ของแกสักหน่อย”

ไอยวริญก็ไม่ใช่ว่าเธอปฏิเสธมารดาเสียทีเดียว แต่เธออยากให้มันค่อยเป็นค่อยไป อาทิตย์ก่อนหน้านี้ มารดาก็เรียกไอยวริญไปถามเกี่ยวกับความรู้สึกส่วนตัว ว่าเธอคิดยังไงกับภูบดินทร์พี่ชาย พอดีเธอตอบมารดาไปว่ารู้สึกชอบภูบดินทร์ นภัสวรรณก็รีบยุลูกสาวของเธอให้อ่อยภูบดินทร์ทุกครั้งที่มีโอกาส แถมนภัสวรรณยังบอกให้ภูบดินทร์เข้าไปสอนการบ้านกับไอยวริญถึงในห้องนอนอีกด้วย