"โกรธหนูเหรอ?" ศสาลินถามเสียงอ้อนเพราะเห็นท่าทีเย็นชาของชายหนุ่ม เธอขยับมือลงมาโอบกอดเอวสอบไว้ และแหงนหน้าเกยคางมนบนอกกว้างเพื่อจ้องมองใบหน้าคมคายตาปริบๆ สัมผัสอ่อนโยนของหญิงสาวทำให้เขาใจอ่อนลง ดินยอมขยับวงแขนกำยำขึ้นมาโอบกอดเอวบางไว้ด้วยความหวงแหน
"ผมก็แค่คนงาน ลืมไปว่าไม่มีสิทธิ์โกรธ คุณอยากทำอะไรก็ได้อยู่แล้วนี่" เขายังคงพูดประชดประชัน
"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์โกรธล่ะ พูดเองไม่ใช่เหรอว่าหนูเป็นเมียนายดิน" เขาก้มลงมองคนในอ้อมกอด แล้วจึงกดปลายจมูกโด่งลงบนหน้าผากมน กลิ่นกายหอมละมุนทำให้ดินผ่อนคลายอารมณ์ความโกรธลง
"ผมทำงานตากแดดมา ไม่ได้กลิ่นเหงื่อหรือยังไง?" เขาคลายวงแขนออก และดันหัวไหล่มนให้ถอยออกห่างจากตน
"ไม่เห็นจะสนใจเลย ถึงมีกลิ่นเหงื่อยังไงนายดินก็ยังตัวหอมเหมือนเดิม" เธอพูดพลางจ้องมองใบหน้าคมคายที่ยังคงบึ้งตึงอยู่
"ถ้าคุณหนูจะไปทานข้าวกับเขาพรุ่งนี้ ผมจะไปด้วย" ดินพูดเสียงแผ่วเบา ศสา
