อรุณสาย
ศสาลินเปิดเปลือกตาตื่น ไออุ่นแสงตะวันยามสายคลายความหนาวเหน็บ แม้จะอาศัยอยู่ที่อังกฤษนานหลายปีทว่ากลับไม่เคยคุ้นชินกับอากาศหนาว โดยเฉพาะวันนี้รู้สึกจะหนาวเหน็บเสียยิ่งกว่าทุกวัน ร่างงามบิดกายภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่นึกถึงคือใบหน้าคมคายของนายดิน กลิ่นกายหอมละมุนของชายหนุ่มแสนตราตรึง เธอยังคงสวมเสื้อของเขาอยู่ด้วยซ้ำ
ศสาลินประคองร่างตนเองให้ลุกขึ้นนั่ง ทว่าดูเหมือนจะไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้มากนัก เพราะความรู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อไปทั่วทุกสัดส่วน
"เจ็บจัง..." เธอบ่น พลันนึกขึ้นได้ว่ามารดามาปลุกตั้งแต่แปดโมงเพราะไม่เห็นลงไปทานมื้อเช้า จึงให้ข้ออ้างไปว่ารู้สึกปวดหัว สาเหตุคือเมื่อคืนกลับจากสังสรรค์ดึกดื่น
ดวงตากลมโตชำเลืองมองนาฬิกาติดผนัง ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสิบโมงเช้า คงหาข้ออ้างไม่ได้แล้วจึงจำใจต้องลุกขึ้น
"อ๋อย... ปวดไปหมดเลย" ศสาลินได้แต่บ่นพึมพำกับตนเอง จาก
