"จัสซีเนีย" น้ำเสียงเศร้าของซัลมาเอื้อนเอ่ย เมื่อจัดการแต่งตัวให้กับจัสซีเนียเรียบร้อย
คนที่นั่งนิ่งบนเตียงเหมือนกับตุ๊กตา ถูกซัลมาแปลงโฉมด้วยชุดคลุมลูกไม้สีขาวสะอาด ประดับประดาด้วยเพชรแท้เม็ดเล็ก ๆ ระยิบระยับ ปล่อยชายยาวลากพื้นอย่างสง่างาม ชุดที่มีมูลค่าแพงลิบลิ่ว หากทั้งชีวิตของจัสซีเนียหรือซัลมาคงไม่มีปัญญาหามาครอบครองเป็นเจ้าของได้ ประทินผิวด้วยน้ำหอมจากกลีบดอกไม้จนกลิ่นคละคลุ้งตลบอบอวล น่ารัญจวณใจแก่ผู้ที่เข้าใกล้ยิ่งนัก
"ชุดนางบำเรอนี่สวยดีเนอะ" พยายามพูดติดตลก แต่คนที่นั่งยอง ๆ ลงพื้นเงยหน้ามองกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง ซัลมาสงสารจัสซีเนียเป็นอย่างมาก แต่หล่อนก็ยากที่จะช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้
"ฉันสงสารเธอ" ซัลมาว่าขึ้นน้ำเสียงเศร้านั้น มันกำลังจะเรียกธารน้ำตาของจัสซีเนียให้ไหลริน
"ฉันไม่เป็นไรหรอก เอาตัวรอดได้ เธอไปพักเถอะเดี๋ยวถูกลงโทษจะแย่เอานะ" จัสซีเนียว่าขึ้นพร้อมระบายยิ้มให้ซัลม
