พรากพรหมจรรย์
1181 Words
ท่ามกลางความร้อนระอุในทะเลทรายที่กว้างใหญ่ไพศาล หนึ่งคนลนลานเพื่อหาทางรอดจากเงื้อมมือของคนใจร้าย หล่อนตะเกียกตะกายหลีกหนี แม้จะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แต่ก็ยังพยายามเหมือนกับปลาน้อยที่ต้องการน้ำเพื่อต่อลมหายใจ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นแรงชายชาตรีที่มีมากกว่า สองขาที่ดันฝืนหนี ถูกมือดีของจาห์มาล์ลากกลับมาดังเดิม และจัดการกับเสื้อผ้าที่ห่อคลุมร่างกายของหล่อนจนขาดวิ่น ไม่เหลือชิ้นดี แล้วจึงงัดความยิ่งใหญ่ที่อยู่ในร่มผ้าออกมา จดจ่อลงตรงรอยแยกความสาว
“ว้าย กรี๊ด!! ปล่อยฉันไอ้ระยำ!”
“หึ!”
กึด!
การดิ้นทุรนทุรายก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของจาห์มาล์แม้แต่น้อย เขาจัดการสอดแทรกความเป็นตัวตนอันยิ่งใหญ่ ดั่งกับปีศาจร้ายประทานให้ นำพาเข้าสู่กลางกลายความสาวอย่างไม่ผ่อนปรน จนความสาวของหล่อนนั้นฉีกขาดจนเกิดเสียงแว่วเข้าหู
“(เอ๊ะ ทำไมนะ?)”
“กรี๊ด!! ไอ้ชั่ว! คนอย่างแกจะไม่มีวันตายดี”
“....ดีแต่ปากอย่าบังอาจเหิมเกริมกับเราจัสซีเนีย”
ความสาวที่เป็นเหตุให้สงสัย แต่ต้องละทิ้งจากความคิดทิ้งไป เมื่อเสียงแข็งกร้าวของหล่อนดังเข้าส่วนของการรับฟัง ด้วยคำพูดหยาบคายด่าทอทั้งน้ำตา แต่ว่ามีหรือคนอย่างจาห์มาล์จะหาแคร์ไม่ เขาจัดการกระแทกแก่นกายเข้าสู่กายสาวอย่างดิบเถื่อน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและปรานี ดั่งกับความแค้นในอกกำลังถูกระบายออกมาอย่างบ้าคลั่ง จนร่างกายของจัสซีเนียนั้นสั่นคลอนไปตามแรง
"ฮึก อึก”
ร่างกายบางนอนนิ่งดั่งท่อนไม้ ปล่อยให้ชายใจเหี้ยมย่ำยีกระทำต่อเรือนกายตามอำเภอใจ เพราะรู้ดีแก่ใจว่ายังไงก็ไม่อาจหนีพ้น ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า ยอมจำนนต่อการกระทำอันโหดร้ายป่าเถื่อน แม้จะเจ็บปวดสักเพียงใดก็ไม่ยอมปริปากอ้อนวอน นอกจากหล่อนจะจดจำชายชั่วเช่นจาห์มาล์อย่างไม่มีวันลืม มีโอกาสเธอจะเอาคืนเขาเป็นแน่
การที่จาห์มาล์ต้องการทรมานเธอยังไม่สาแก่ใจด้วยเหตุใดก็ไม่อาจรู้แน่…แต่ที่แน่ชัดคือหล่อนนั้นจะตราหน้าเขาไปจนวันตาย
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือยอมถูกกระทำย่ำยี ร่างกายหนาเสียดสีสัมผัสกับผิวกายของหล่อน ตัวตนความเป็นชายพองตัวด้วยมีอารมณ์ที่พัดพา มือหนาเคล้นคลึงเต้าอิ่มจนเต็มมือ บีบแรงด้วยอารมณ์ดิบในตัวจนจัสซีเนียนั้นเจ็บแปล๊บนิ่วหน้างอ แต่ก็ยังอดทนอดกลั้น
“ดูสิจะทนได้สักกี่น้ำ อ่า...” เสียงเย้ยหยันเมื่อน้ำเสียงที่ต้องการจะฟังในยามนี้ ไม่แม้แต่จะปริปากเพียงเสี้ยว
“ไปตายซะ! ไอ้โจรชั่ว!”
“หึ!”
ปึก ปึก ปึก ตับ ตับ ตับ เสียงของหล่อนไม่สะเทือนความรู้สึกของจาห์มาล์แต่อย่างใด นั่นยิ่งทำให้เขากระแทกแก่นกายด้วยความแรงมากกว่าเดิมอย่างไม่รู้เหนื่อย
"ฮึก ฮึก”
จัสซีเนียได้แต่เก็บกลั้นความเจ็บปวด พูดอะไรมากไปก็ไม่ได้ เปิดเปลือตาเพ่งพิศสายตาจดจ้องจาห์มาล์อย่างเคียดแค้น
"แค่สายตาต่ำ ๆ เช่นนั้น คิดว่าคนอย่างจาห์มาล์จะกลัวหรือไง หึ!...ฝันไปเถอะ อ่าส์"
คำพูดมากมายที่ดูแคลน น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างเย้ยหยัย พร้อมกับกระแทกร่างกายของหล่อนอย่างถาโถมดั่งพายุทะเลทรายที่เร่าร้อน
จัสซีเนียได้แต่นอนจ้องมองชายกำยำตรงหน้าทั้งน้ำตา สิ่งที่หล่อนพบเจอมันคือชะตากรรมหรือไร ทั้งที่ต้องเป็นหล่อนหรือไม่ต้องแก้แค้นเอาคืน แต่ทำไมถึงได้สวนทางกันอย่างไร้ความยุติธรรม หรือนี่จะเป็นวิบากกรรมที่หล่อนต้องชดใช้!
"อึก!!"
หล่อนจุกและเจ็บตรงกลางกาย เมื่อความเป็นชายจ้วงแทงเข้ามาอย่างไร้ความปรานี หล่อนเจ็บแสบตรงกายสาว เพราะตัวตนที่ยิ่งใหญ่ของเขาเสียดสีรุนแรง ยิ่งเขากระแทกยิ่งสร้างความเจ็บให้แก่หล่อนมหาศาล
"ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอต้องเจอแบบนี้...บางทีมันอาจจะน้อยไปเสียด้วยซ้ำ!!”
แม้จะขยับร่างกายสนองตัณหาให้ตัวเอง ความยำเกรงในคำพูดก็ยังไม่มี พูดจาเสียดแทงด่าทออย่างหยามศักดิ์ศรี ทั้งที่ใช้ร่างกายของหล่อนบำเรอตัณหา ดั่งกับจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น! ให้จบสิ้นในวันนี้
ร่างกายที่อ่อนแอจากพิษไข้ เริ่มจะรองรับไม่ไหว สายตาของเธอที่จดจ้องมองโดยรอบเริ่มเลือนลาง มองเห็นชายตรงหน้าแยกร่างได้ ทุกอย่างเริ่มพล่าเบลอไม่ชัดเจน
"......ฮึก! ฉะ ฉันไม่ วะ ไหว"
คำวิงวอนสั้น ๆ ที่เปล่งออกมาอย่างคนอ่อนแรง หล่อนเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบทนไม่ไหว ชายที่กำลังแสดงบทรักกับหล่อนทำให้หล่อนแทบอยากกัดลิ้นตาย แต่ก็ทำไม่ได้! ในเมื่อเขายังไม่ได้รับความเจ็บปวดเช่นกับเธอ...จึงทำได้เพียงอดทนเท่าที่จะทำได้
"คิดว่ามีสิทธิ์ขอร้อง อ่า อย่างนั้นเหรอ ซี๊ด...อ่า"
เสียงกระเส่าหอบพร้อมจังหวะสวนเอวจ้วงแทงดั่งบ้าคลั่ง คำพูดเจ็บปวดหลั่งออกมา ยิ่งจาห์มาล์กระแทกหนักหน่วงเท่าใด ยิ่งทำให้หล่อนสายตาพล่าเบลอมองไม่ชัดเจนเท่านั้น ดั่งกับสติที่มีจะเริ่มเลือนหายไป
"แกมันเป็นอสูรร้ายสิงกายมนุษย์! แกมัน!...."
เพี๊ยะ!!
ความฝืนทนที่จะลืมตามอง จัสซีเนียสลัดหัวไปมาเรียกสติ หล่อนเปล่งเสียงพูดแข็งกร้าวและดวงตาที่รุ่งโรจน์ด้วยไฟแค้นพลันหายไป เมื่อฝ่ามือใหญ่ปะทะกับพวงแก้มจนหันไปอีกทาง
ปึก! ปึก! ปึก!
เขาสวนเอวเข้าออกกระแทกร่างกายของหล่อนอย่างโหดร้าย เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากของหล่อน ร่างกายของจัสซีเนียสั่นคลอนแทบวิงเวียน
"ฮือ ปล่อยนะ! ไอ้คนใจร้าย ออกไปจากร่างกายฉัน...ออกไป!"
แม้จะถูกทำบทรักแต่คนที่ไม่อยากให้ทำพยายามขัดขืน หล่อนรวบรวมแรงที่มีในเฮือกสุดท้าย และทุบตีลงอกแกร่ง แต่ด้วยแรงหญิงที่น้อยกว่า จึงถูกมือหนากดตรึงเหนือหัวจนแน่นิ่ง สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจรอดพ้นต่ออสูรร้ายในกายมนุษย์ไปได้
เพี๊ยะ!!
"อย่าปากดีให้มาก...นี่มันแค่ความทรมานเบื้องต้นเท่านั้น มีอีกมากที่เธอจะต้องเจอ!”
ความโมโหเมื่อถูกต่อว่า จึงพลั้งมือหนาฟาดลงเต็มแรง จนเลือดไหลกบปากของจัสซีเนียมากกว่าเดิม เพราะมันซ้ำรอยเก่าก่อนหน้า
เขากระแทกแก่นกายอย่างต่อเนื่องไม่รู้เหนื่อย คนใต้ร่างที่จำนนทำได้เพียงนอนหลับตานิ่ง ยอมรับต่อการกระทำที่ปวดใจ
“ฉัน...เกลียดแก”
คำพูดสุดท้ายที่แสนจะแผ่วเบาก่อนสติที่หล่อนมีจะดับวูบและเลือนหายไป เมื่อสภาพร่างกายของหล่อนไม่อาจจะทานทนต่อความทรมานนี้ได้ไหว....
- Writer
