หลังจากส่งบิดามารดาตรงประตูเสร็จสิ้น จึงเอี้ยวตัวหันกลับเข้ามาในห้องดังเดิม นั่งลงข้างเตียงคนที่นอนหลับด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันสับสนและตีกันไปหมด พลันสมองก็นึกย้อนในสิ่งที่บิดาพูดถึงด้วยความสงสัย เรือนกุหลาบ!
"ว่าแต่ท่านพ่อรู้ได้อย่างไรกันว่าเรามีเรือนกุหลาบ อุตส่าห์แอบซุ่มสร้างเงียบ ๆ ไว้รื่นเริงพักผ่อนส่วนตัว" พึมพำเสียงเบาเพียงลำพังอย่างคนคิดไม่ตก
"ยังอยู่อีกเหรอ? " แต่แล้วเสียงงัวเงียของจัสซีเนีย ก็แทรกเข้ามาทำให้ต้องสลัดความสงสัยนั้นทิ้งไป หันไปมองหน้าหล่อนที่ช่างดูเดียงสา กำลังพยายามดันตัวเองให้ลุกนั่ง นั่นจึงทำให้จาห์มาล์รีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ประคองหล่อนให้ได้นั่งในท้วงท่าที่สะดวกสบาย
หล่อนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่พยาบาลทำแผลเสร็จ ภายในห้องหับก็เงียบเชียบราวกับป่า นั่นจึงทำให้หล่อนหลับได้อย่างง่ายดาย นานหลายนาทีจนรู้สึกตัวและเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร นั่งอยู่ข้างเตี
