ข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายไปแล้ว

ทำไมถึงไม่เป็นเจ้าที่ตาย

ทำไมถึงไม่เป็นเจ้าที่ตาย

ท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนผู้ปกครองแห่งภูมิภาคใต้ชายผู้สมบูรณ์แบบในทุกสิ่ง

ชื่อของ ท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนก็เป็นที่รู้จักกันไปทั่วทุกสารทิศ ว่ากันว่าเขาเป็นบุรุษที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถและพรสวรรค์มากมาย ทั้งด้านการรบและด้านวรยุทธ

ยามอยู่ในสมรภูมิรบเขาไม่เคยพ่ายแพ้ จนในที่สุดก็ได้ปราบเผ่าโจรเร่ร่อนในแถบชายแดนทางใต้ด้วยวัยเพียงยี่สิบปีเขาจึงได้รับความดีความชอบมากมาย

ด้วยเหตุนี้เองที่ทําให้คนในตระกูลสูงส่งทั้งหลาย อยากยกบุตรีให้เขาเป็นอย่างมาก หากได้เกี่ยวดองกับสกุลหานแล้วย่อมหมายความว่าอำนาจในมือล้นฟ้า จนแม้แต่ฝ่าบาทยังต้องเกรงใจ

จนทำให้หวังซูเหยาต้องแต่งงานเข้ามาเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพตามสัญญาที่เคยให้เอาไว้ของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แม้ว่านางจะรักและชื่นชอบเขามานานมากเพียงใด ทว่าในใจของท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนนั้นมีแต่หวังเสี่ยวหรานผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาเพียงเท่านั้น

หวังซูเหยารู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าความรักที่นางมีให้กับเขานั้นมันไม่เคยมีค่าอะไรเลย เขาไม่เคยแม้จะมองมาที่นางเลยด้วยซ้ำและก็รู้ตัวเองดีว่าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายจากไปแล้วอย่างหวังเสี่ยวหรานสตรีที่เป็นรักแรกของเขาท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนและยังคงจะเป็นตลอดไป…

ห้าปีต่อมา…

ยามห้าย **= 21.00 – 22.59 น.

ณ จวนสกุลหาน

“ใครอยู่ข้างนอกเอาเหล้ามาให้ที คืนนี้ข้าจะร่ำสุรา” ตกดึกหานสือเสวี่ยนเริ่มตะโกนเรียกหาบ่าวไพร่ เขาต้องการย้อมใจให้ลืมนาง หวังให้น้ำเมาช่วยปัดเป่าความทุกข์ในใจ แม้เพียงครู่เดียวก็ยอม เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบห้าปีของหวังเสี่ยวหราน และรู้สึกผิดทุกครั้งที่ไปช่วยนางไม่ได้ในวันนั้น...

“ได้ขอรับ” เป็นพ่อบ้านเฉินที่ขานรับ ก่อนจะชี้มือชี้ไม้เอ่ยบอกบ่าวคนอื่นๆ ที่ยืนสะดุ้งอยู่ไม่ไกล พวกเขารีบทำตามคำสั่งโดยเร็ว ต่างคนต่างวิ่งกันจ้าละหวั่นจนไม่รู้ใครเป็นใครด้วยความหวาดกลัว จะมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพหานเป็นคนที่น่ากลัวขนาดพวกเขาที่ทำงานอยู่ในจวนนี้มานานยังรู้สึกหวาดกลัวเลย ยิ่งเป็นวันนี้ คงจะหนักกว่าเดิมแน่ๆ หากเลี่ยงได้ควรที่จะเลี่ยงเสียดีกว่า

เพียงไม่นานสุราชั้นดีก็ถูกยกเข้ามาวางไว้ตรงหน้าแม่ทัพหนุ่มไม่รอช้ารินใส่จอกกระเบื้องแล้วกระดกเข้าปากทันที พลางมองออกไปนอกหน้าต่างดวงตามีแววตาคล้ายแฝงอารมณ์ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่อ่านยาก

คนตัวเล็กที่กำลังหลับนอนอยู่บนเตียงค่อยๆ ลุกขึ้นมาเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ เปิดประตูออกจากห้องมาก็พบว่าพวกบ่าวรับใช้มีท่าทีแปลกไปอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเอ่ยถามออกไปว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ก่อนจะนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร

นางเดินไปที่เรือนของเขา ได้แต่ยืนมองเพียงเท่านั้นมิกล้าเดินเข้าไปรบกวน

จนกระทั้งหานสือเสวี่ยนรับรู้ถึงการมาของใครบางคนก่อนที่จะหันหลังกลับไปก็พบว่าหวังซูเหยามองดูเขาเพียงเงียบๆ ตรงปลายประตู

เห็นแบบนั้นก็หันหน้ากลับไปอย่างไม่สบอารมณ์

“มันดึกแล้วเจ้ากลับไปซะ” เสียงเย็นชาที่เอ่ยปากไล่แต่ไม่มีท่าทีว่าคนที่ถูกไล่จะไปเลยสักนิด มิหนำซ้ำนางเดินไปชงชามาให้เขาพร้อมเดินเข้าไปหาอย่างคุ้นเคย ก่อนจะวางลงข้างๆ

เคล้ง! เสียงจอกชาหล่นกระทบพื้นจนแตกกระจาย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ในชุดนอนสีขาวกำลังบันดาลโทสะ

“ข้าบอกเจ้าไปแล้วมิใช่หรือว่ากลับไปซะ! มาทำตัวน่ารำคาญอยู่ได้!”

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงกลัวว่าท่านแม่ทัพจะเมาเกินไปเลยชงชามาให้ แต่มิคิดเลยว่าท่านจะไม่ชอบขนาดนี้ขออภัยจริงๆ เจ้าค่ะ” ก้มลงเก็บกวาดเศษกระเบื้องที่แตกกระจาย

ชายหนุ่มมองสตรีตรงหน้าอย่างหงุดหงิด

“ทำไมถึงไม่เป็นเจ้าที่ตาย…ทำไมต้องเป็นเสี่ยวหรานกันด้วย! อึ้ก…”

มือเล็กที่กำลังเก็บเศษกระเบื้องที่แตกบนพื้นหยุดชะงักลง คำพูดของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเข็มเล่มหนึ่งที่ทิ่มแทงหัวใจนางอย่างแรง นั้นสินะหากวันนั้นเป็นนางที่ตายคงจะดีกว่านี้หรือไม่ พี่สาวท่านมิน่าเข้ามาช่วยข้าในวันนั้นเลยจริงๆ หากรู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นนี้เป็นตัวนางที่ตายแทนเสียยังดีกว่า

ร่างระหงก้าวเท้าออกจากห้องปล่อยให้เขาได้อยู่เพียงลำพังอย่างที่ต้องการแม้ว่าตอนนี้จะเมาหนักมากแล้วก็ตาม

ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน

หวังซูเหยาเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนมาได้ห้าปีแล้ว ว่ากันตามจริงนางและเขาต่างแต่งงานกันด้วยสัญญาของตระกูลทั้งสองฝ่ายแม้ว่าทางฝ่ายชายจะมีฐานะมากกว่าแต่ทว่าครอบครัวของเราทั้งสองเป็นสหายรักกันจนกระทั่งท่านพ่อท่านแม่ของหวังซูเหยาได้ตายจากไป

หานเฉินและหานหนิงท่านพ่อท่านแม่ของหานสือเสวี่ยนจึงได้ทำตามสัญญาที่เคยเอ่ยปากขอหวังซูเหยาแต่งงานเข้าตระกูลหาน แม้ว่าจะมีบุตรสาวคนโตแต่ทว่าแม่ของหวังเสี่ยวหรานเป็นเพียงบ่าวรับใช้มิสามารถแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินได้ด้วยเหตุนี้ฐานะฮูหยินแห่งจวนตระกูลหานเลยตกเป็นของหวังซูเหยาแทน

หากไม่ใช่เพราะสัญญาท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนคงไม่แต่งงานกับนางอย่างแน่นอนเพราะมองอย่างไรเขาก็ไม่ได้มีใจให้นางขึ้นมาเลยสักนิด แม้จะอยู่กินกันมานานถึงห้าปี สายตาที่เขามองมาที่นางก็ยังคงแข็งกระด้างเหมือนดั่งวันแรกที่นางเจอกับเขาไม่มีผิด เขาเย็นชาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้

**********