ข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายไปแล้ว

จดหมาย

จดหมาย

''อื้อ...''

ทำไมรู้สึกเหมือนว่าหัวจะระเบิด

เสียงอะไรกัน...หนวกหูจริงๆ!!

หานสือเสวี่ยนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ พลางมองไปยังบริเวณรอบห้อง ก็พบว่าตนนั้นนอนอยู่บนเตียงสงสัยเป็นฝีมือของพ่อบ้านเฉิน

ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาหาก็พบกับสตรีที่มีใบหน้าสวยหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มอย่างเช่นทุกวัน

“ท่านแม่ทัพเจ้าคะข้าได้ทำอาหารที่ท่านชอบเอาไว้ให้…” ไม่ทันที่หวังซูเหยาจะเอ่ยจบก็ถูกหานสือเสวี่ยนเอ่ยตัดบททันที

“พ่อบ้านเฉินเตรียมม้าให้ข้าที”

“เอ่อขอรับ!” สายตาพ่อบ้านหันมามองฮูหยินด้วยความสงสาร แม้ว่าจะทำดีด้วยสักแค่ไหนแต่ท่านแม่ทัพไม่เคยจะสนใจฮูหยินท่านเลยสักครั้ง เพียงแต่ยังลืมรักแรกมิได้ พ่อบ้านอย่างเขาก็มิรู้ว่าจะช่วยปลอบใจอย่างไรดี

หวังซูเหยามองตาแผ่นหลังกว้างเดินออกไปด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบาย กดข่มอารมณ์ผิดหวังเสียใจไว้ฝืนยิ้มออกมาจนสุดกำลัง เพราะมิอยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้พวกบ่าวไพร่ได้เห็นยิ่งเป็นถึงฮูหยินแห่งจวนหานแล้ว จะอ่อนแอให้ผู้ใดเห็นมิได้แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดสักแค่ไหนก็ตาม

ยามซื่อ **= 09.00 – 10.59 น.

“ฮูหยินขอรับมีจดหมายจากฮูหยินผู้เฒ่าขอรับ” พ่อบ้านเฉินส่งยื่นจดหมายมาก่อรที่มือเล็กจะรับมันเอาไว้พร้อมเปิดอ่านข้อความข้างในนั้นทันที

(เหยาเหยาเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือไม่? ข้ามิได้เจอเจ้ามานานนักหากวันใดว่างๆ ก็แวะมาเยี่ยมคนแก่ทั้งสองอย่างพวกข้าบ้างล่ะ

หานหนิง)

หวังซูเหยาอ่านจดหมายพร้อมยิ้มออกมา แม้ว่าท่านพ่อท่านแม่ของนางจะจากไปได้ไม่นานแต่พวกท่านทั้งสองก็ดูแลนางดีมากมาโดยตลอดแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะทั้งสองท่านได้ย้ายไปอยู่เมืองลั่วหยางทางใต้ นานๆ ทีจะขึ้นมาหาไม่ก็เป็นนางที่เป็นฝ่ายไปหา

ก่อนจะเขียนจดหมายตอบกลับ แล้วบอกให้พ่อบ้านเฉินนำไปส่งทันที

ชีวิตข้าหากมีโอกาสก็อยากจะใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาบ้านหลังเล็กๆ มิต้องมีบ่าวรับใช้และเดินทางท่องเที่ยวแบบคนอื่นบ้าง ได้แค่คิดแต่ไปมิได้… เพราะชีวิตของข้านั้นถูกกำหนดมาแล้ว

แม่ทัพหานสือเสวี่ยนที่เพิ่งกลับมาจากสนามรบได้ไม่นาน เขาต้องมาดูแลเรื่องความปลอดภัยของบ้านเมืองแห่งนี้ตามคำรับสั่งจากองค์ฮ่องเต้ แม้ว่าจะไม่ต้องมาทำงานทุกวัน แต่เขาเลือกที่จะมาเองเพราะมิค่อยอยากจะเจอใบหน้าของสตรีที่จวนนัก

เวลาเห็นใบหน้าของนางเขามักจะหงุดหงิดอย่างประหลาดแล้วอีกอย่างก็อยากจะโทษนางที่ทำให้หวังเสี่ยวหรานต้องตาย เพราะเป็นคนที่เข้าไปช่วยนางออกจากกองเพลิงในครั้งนั้น แม้ว่าเรื่องมันจะผ่านมาห้าปีแล้วก็ตาม

“ว่าอย่างไรท่านแม่ทัพหนุ่มผู้สูงส่ง ข้าได้ข่าวว่าเจ้ารีบมาทำงานตั้งแต่เช้าตรู่เลยงั้นรึ?” จูเจิ้งถิงพ่อค้าหนุ่มรูปงามและร่ำรวยที่สุดในเมือง เอ่ยถามสหายออกไปอย่างแปลกใจ

“ข้าก็แค่อยากมามิได้หรือ?” หานสือเสวี่ยนตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะยามนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยกับผู้ใดทั้งนั้น

“เจ้ากล้าพนันกับข้าหรือไม่เล่า?”

“พนันอันใด” แม่ทัพหานสือเสวี่ยนเอ่ยถามออกไป

“พนันว่าหากเจ้าตกหลุมรักนาง เจ้าจะต้องเอ่ยขอโทษข้าแล้วกล่าวออกมาว่า ข้าผิดไปแล้วข้ายอมรับว่าข้ารักนาง” จูเจิ้งถิงกล่าวจบก็รู้สึกถึงสายตาอาฆาตจากคนตรงหน้าทันที

“ว่าอย่างไร^^”

“ได้! อย่างไรซะข้าก็ไม่มีวันรักคนเช่นนางถึงตายก็ไม่มีวัน”

“หึ เอาเถอะอย่ากลืนน้ำลายตัวเองก็แล้วกัน” จูเจิ้งถิงยิ้มออกมา อย่างไรเขาก็คิดว่าการพนันในครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายชนะ เพราะเจอคนประเภทนี้มาเยอะแล้วก่อนจะหามุมนอนพักสายตาเพราะรู้สึกเหนื่อยๆทำงานการค้าใครว่ามิหนัก ประเดี๋ยวก็ออกเดินทางไปต่างเมืองไหนจะต้องไปดูกิจการที่ร้านอีก ก็นะหากไม่ทำจะมีผู้ใดมาทำกันเล่า จูเจิ้งถิงบ่นพรึมพรำในใจก่อนจะผล็อยหลับไป

หานสือเสวี่ยนมองสหายที่หลับไปแล้วก็ได้แต่สายหน้าออกมา แล้วคิดว่าพนันในครั้งนี้เขาชนะแน่นอน ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันตกหลุมรักนางเด็ดขาด ไม่มีวัน!

*********