ข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายไปแล้ว

พิษสุรา?

พิษสุรา?

หนึ่งชั่วยามต่อมา…

หวังซูเหยาเดินมาส่งฮูหยินผู้เฒ่าที่ห้องเมื่อเอ่ยพูดคุยกันเกือบหนึ่งชั่วยามได้ และยามนี้มันก็เริ่มที่จะดึกมากแล้วก่อนจะเดินไปส่องดูอีกห้องก็เห็นว่าหานสือเสวี่ยนและหานเฉินยังคงร่ำสุรากันอยู่ นางจึงได้เดินกลับห้องไป

ยามห้าย **= 21.00 – 22.59 น

“เหตุใดจึงรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเช่นนี้กัน คงเป็นเพราะสุราที่ท่านพ่อให้ข้าดื่มแน่ๆ!”

หานสือเสวี่ยนที่ถูกปล่อยทิ้งไว้คนเดียวภายในห้อง ส่วนตัวต้นเรื่องอย่างท่านพ่อเขานั้นชิ่งหนีไปแล้ว มือหนาประคองตัวให้ลุกขึ้นยืนพร้อมเดินกลับห้องนอน

ทางด้านของหวังซูเหยานางที่รู้สึกร้อนอบอ้าวจึงได้เดินออกมาสูดอากาศที่หน้าห้องแต่สายตาทั้งสองข้างนั้นก็เหลือบไปเห็นบุรุษผู้หนึ่งที่คุ้นตายิ่งนัก

“....ท่านแม่ทัพ? เหตุใดเขาจึงมีสภาพเช่นนี้กัน”

ไม่รอช้าคนตัวเล็กรีบก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปดูใกล้ๆ ยามนี้สีหน้าเขาไม่ดียิ่งนักใบหน้าของเขาในยามนี้เหมือนอดกลั้นอะไรสักอย่างจึงได้เอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“ท่านแม่ทัพ...ท่านเป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ”

“ออกไปอย่าเข้ามาใกล้ข้า!” เหตุใดนางจึงยังไม่เข้านอนกันล่ะ เขาไม่ควรมาอยู่ใกล้นางในเช่นนี้มันอันตรายเกินไป! ต้องรีบไปแช่น้ำเสียแล้ว อึ้ก…!!

หญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงได้เดินไปใกล้ๆ หื้มนี่มันกลิ่นของสุรากับยาปลุกกำหนัดแล้วเหตุใดเขาจึงโดนมันได้ล่ะ

“นี่กลิ่นของยาปลุกกำหนัดไม่ใช่หรือเจ้าคะ” หวังซูเหยาพลางคิดอยู่ในใจว่าจะช่วยเขาในยามนี้ได้อย่างไร เพราะพวกเราแม้ว่าจะแต่งงานกันแล้ว แต่เรื่องเช่นนี้นานๆ ทีจะเกิดขึ้น

ก่อนจะจับมือหนาให้เดินตามหลังมาด้วย

“ท่านรอข้าตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะเตรียมน้ำเย็นให้เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น” หวังซูเหยาได้เอ่ยจบก็กำลังที่จะเดินไปยังห้องน้ำแต่ก็ถูกมือหนาคว้าร่างกายของนางมานั่งที่ตักอย่างรวดเร็ว

“ข้าขอโทษที่ข้าทำเช่นนี้แต่ข้าทนรอไม่ไหวแล้วจริงๆ หากว่าเจ้าไม่อนุญาตข้าก็จะไม่แตะต้องเจ้า” นัยน์ตาคู่คมจ้องมองไปที่ใบหน้าหวาน ถึงเขาจะมิได้รักนางแต่เรื่องเช่นนี้คงต้องขออนุญาตเสียก่อน แม้ว่าพวกเราสองคนจะเป็นสามีภรรยากันแล้วก็ตาม แล้วถ้าหากนางไม่อนุญาตเขาก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องนางแม้แต่น้อย

หวังซูเหยาได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มในยามนี้ดูทรมานยิ่งนักหากไม่ช่วยเขามีหวังไม่รอดแน่ๆ จึงได้พยักหน้าตอบตกลงไปอย่างไม่คิดมากนัก อย่างไรเสียเราสองคนก็เคยทำเรื่องพวกนี้มาแล้ว

คนตัวสูงที่เห็นว่านางยินยอมก็ตกใจไม่น้อยเขาไม่คิดว่านางจะยอมเขาเช่นนี้..

ก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อยๆ เอื้อมมือทั้งสองข้าง ประคองใบหน้าของชายหนุ่มเอาไว้ จองมองเข้าไปที่นัยน์ตาคู่คมทั้งสองข้างของเขาก่อนจะค่อยๆ จุมพิตไปที่ริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบา หานสือเสวี่ยนนิ่งไม่กล้าขยับตัวเพราะกำลังตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อย ที่นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเช่นนี้

ก่อนที่ทั้งสองคนจะเริ่มจูบกันอย่างช้าๆ ด้วยสัมผัสที่นุ่มและอ่อนหวาน

“อืออออ...อ่าาา”

“อื้อออ ขะ..ข้ารู้สึกแปลกๆ เจ้าค่ะ”

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาจุมพิตดูดดื่ม ก่อนจะค่อยๆ ดันร่างกายให้นอนลงไปกับเตียงในขณะที่มือก็พยายามถอดเสื้อผ้าของตัวเองและเสื้อผ้าของนางออกจนหมดสิ้น

หญิงสาวหอบกระเส่าราวกับเขาจะดูดกลืนวิญญาณของนางออกไป สมองไม่อาจคิดการสั่งใด มีเพียงการตอบสนองกลับไปอย่างเงอะงะ

“เจ้างดงามมาก”

เสียงทุ้มที่เอ่ยเช่นนี้ออกมาทำให้หญิงสาวดีใจจน พยายามบดเบียดกายเข้าหาเขา มือเล็กลูบไล้ไปทั่วเรือนกายแกร่ง ร่างหนามีหรือที่จะยอมเขาก็ค่อยๆ บรรจงจูบพรมไปทั่วร่างกายของนางก่อนค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาถึงยอดเนินสาว ทําให้ร่างกายของนางเริ่มสั่นไหว

“อ๊าาา...อื้ออออ”

“แฮ่ก ๆ ท่าน...” ก่อนที่หวังซูเหยาจะเอ่ยออกมาก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงทุ่ม

“เรียกข้าว่าท่านพี่เหมือนแต่ก่อนที่เจ้าเรียกข้า” ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปที่ดวงตาของหญิงสาว ยามนี้ใบหน้าของนางช่างเร้าอารมณ์เขายิ่งนัก

“อื้ออ ทะ..ท่านพี่!”

เสียงร้องครวญครางดังขึ้นเมื่อเขาเริ่มถูแก่นกายไปที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับแก่นกายเสียดสีในช่องทางคับแคบที่เริ่มปรับจนชินกับของแปลกปลอม ที่เขาใส่เข้าไป

แรกเริ่มทั้งเจ็บและเสียด เพราะมิได้ทำเรื่องพวกนี้นานนักแต่เพียงผ่านไปไม่นานความรู้สึกเสียวก็แทรกเข้ามาภายในดวงตาคู่คมที่มองสบตากับนางตลอดเวลา

“อ๊ะท่านพี่…”

เมื่อร่างหนาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยังเอาแต่ขยับสะโพกไม่ยอมหยุด ซ้ำยังค่อยๆ เพิ่มความถี่เร็วจนคนตัวเล็กรู้สึกสะท้านเสียวจนควบคุมไม่อยู่

ในยามที่ได้ยินนางเอ่ยเรียกเขาเช่นนี้อีกครั้งมันทำให้อารมณ์เขาในยามนี้เริ่มที่จะทนไม่ไหว

สวบๆๆๆ ปึกๆๆๆ

“ซี๊ด!อ๊ะ...อ๊ะ”

“เจ้ารู้สึกดีหรือไม่” เอ่ยถามคนใต้ร่างยามนี้ใบหน้าของนางท่าจะมีความสุขมากมากกว่าเขาเสียอีก

“ข้ารู้สึกดีเจ้าค่ะ อ๊ะ...อ๊ะ!!!”

“ขะ..ข้าเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะท่านพี่!”

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ!!! อื้อออออ”

“เช่นนั้นพร้อมกันเถิด!!”

ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย ยิ่งนางร้อง ครวญครางอย่างสุขสมเท่าใด เขาก็ยิ่งกระหน่ำรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จนสุดท้ายร่างสาวก็กระตุกเกร็ง ส่วนเขาเองก็ปลดปล่อยออกมาจนหมด

แม่ทัพหานแช่กายอยู่เช่นนั้นสักพัก ก่อนจะดึงแก่นกายของเขาออกมา จึงพบคราบเลือดที่ผสมกับน้ำขาวขุ่นของเขา ชายหนุ่มรู้ตัวว่ากระทำรุนแรงกับนางเกินไป ทั้งๆ ที่เขามิได้ทำเรื่องพวกนี้กับนางมานานก็ได้รู้สึกผิดขึ้นมา

ก่อนจะลุกขึ้นไป หยิบผ้าสีขาวหนึ่งผืนแล้วก็ค่อยๆ บรรจงเช็ดคราบเลือดที่ผสมกับน้ำขาวขุ่นของเขาและนาง ที่ต้นขาเรียวอย่างช้าๆ

เสร็จแล้วนอนลงข้างๆ พร้อมห่มผ้าให้หวังซูเหยา

“นอนเถอะ”

หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อครู่ก็รู้สึกเสียใจนิดๆ นางเองก็ชินแล้วแหละก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกฝั่ง หากเรื่องเช่นนี้ทำให้เขามีความสุขได้นางเองก็ยอม

*********