7 วางอำนาจ
1204 Words
ในเมื่อเธอรับปากจะช่วยแล้ว ปัญหาที่ยังมาไม่ถึงก็ช่างมันเถอะ แล้วค่อยคิดหาวิธีแก้ไขไปทีละเรื่อง จะได้ไม่ปวดหัวไปมากกว่านี้
“ถ้าอย่างงั้นลุงก็ฝากด้วยละกัน จะจัดการยังไงก็ได้ตามเห็น สมควร”
“ค่ะ ถ้าคุณลุงเห็นว่าหนูทำได้ ก็จะลองดู” ในเมื่อสมภพพูดดักทางเธอไว้หมดแล้ว จะปฏิเสธก็เหมือนคนไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ จำใจต้องก้มหน้ารับด้วยภาวะจำยอม
“…ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกลุงได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” เรื่องดูแลจัดการบ้านให้เหมือนตอนภาณีอยู่ เธอมั่นใจว่าทำได้ แต่จะยุ่งยากก็ตรงลูกชายเจ้าของบ้านนี่แหละ
“แล้วก็ไม่ต้องไปสนใจคำพูดเจ้าวิน มันแค่พูดจาหาเรื่องให้รำคาญใจเท่านั้นแหละ ถ้าหนูไม่สนใจ เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง”
จริงหรือ?
ไม่ใช่ว่าธาวินเพิ่งคิดจะหาเรื่องเธอ แต่เขาแสดงออกชัดเจนมานานแล้ว ตั้งแต่วันที่เธอกับภาณีเหยียบย่างเข้ามาในบ้านหลังนี้ เมื่อสิบห้าปีก่อน ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะอายุเพียงห้าขวบ แต่ก็จำแววตาอาฆาตพยาบาทได้ไม่ลืม
“ค่ะ หนูจะพยายามไม่เข้าไปเกะกะสายตาคุณวิน”
“พลอย...ลุงอยากให้หนูอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ถึงคุณภาจะไม่อยู่แล้ว ลุงก็ไม่มีทางผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคนตายเด็ดขาด”
“คุณลุง”
“เคยอยู่ยังไงก็ทำตัวเหมือนเดิม ไม่ต้องคิดมาก”
“ขอบคุณค่ะคุณลุง ขอบคุณที่เมตตาพลอย”
ดุจพลอยยกมือขึ้นไหว้สมภพด้วยความซาบซึ้งใจ ยามที่เธอเคว้งคว้างไร้ที่พึ่ง ชายสูงวัยคนนี้กลับช่วยเหลือโดยไม่มองว่าเธอเป็นเพียงหลานสาวนอกไส้ ทั้งที่จะปล่อยเฉยไม่สนใจช่วยเหลือเธอก็ได้ เพราะภาณีก็ตายไปแล้ว ส่วนเธอก็โตพอจะดูแลตัวเองได้ แต่สมภพกลับเป็นคนยึดมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับภรรยาผู้ล่วงลับ ทั้งหมดนี้ก็คงเพราะความรักที่มีต่อป้าภาณี จึงทำให้เธอพลอยได้รับความเมตตาไปด้วย
“มานี่สิ”
น้ำเสียงวางอำนาจ เรียกหญิงสาวที่กำลังเดินผ่านบริเวณริมสระให้เข้าไปหา ดุจพลอยชะงัก ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ใจอยากจะเดินหนี แต่รู้ว่าไม่ทันแล้ว
...ไม่น่าเลย คิดว่าเดินผ่านด้านหลังจะไม่เจอใครแล้วเชียว
สายตาเหลือบมอง ก็สบเข้ากับดวงตาคมกริบที่กำลังจ้องเขม็งมา เป็นนัยว่าหากไม่ทำตามมีเรื่องแน่ ดุจพลอยถอนหายใจเฮือก รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ถูกโรคกับน้ำ ยังจะเรียกให้เข้าไปใกล้
ความรู้สึกเธอตอนนี้ ระหว่างกลัวน้ำกับกลัวเขา ไม่รู้อย่างไหนมากกว่ากัน
“คุณวินมีอะไรคะ” ดุจพลอยตัดสินใจตะโกนถามออกไปเสียงดัง ไม่ยอมขยับขาเดินเข้าไปหา
“มานี่!” เสียงเข้มตวาดกลับมา สีหน้าตรึงเปรี๊ยะไม่พอใจ
“คุณวินจะให้...”
“ฉันบอกว่าให้มานี่! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“ค่ะ” ถึงจะกลัวน้ำแค่ไหน แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของธาวิน เธอก็ต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
สองเท้าลากเดินช้าๆ เข้าไปหาลูกชายเจ้าของบ้านอย่างกล้าๆ กลัวๆ พอไปถึงก็พยายามยืนนิ่งทำตัวลีบเล็ก ชิดฝั่งริมรั้วไม้ประดับ
สายตาคมดุเห็นท่าทางของหญิงสาวก็ชักสีหน้ารำคาญ “ไปจัดอาหารว่างมาให้ฉันกับคุณเกรช”
“ค่ะ เดี๋ยวจะให้น้อยยกมาให้นะคะ”
“ฉันสั่งน้อยเหรอ”
“คะ?”
“ฉันสั่งให้เธอยกมา เธอไม่มีสิทธิ์ไปใช้คนอื่น”
“แต่พลอยไม่ว่าง ต้องขึ้นไปทำรายงานต่อ ถ้ายังไงให้น้อยยกมาให้ดีกว่านะคะ จะได้คอยดูแลคุณวินกับแฟน” หญิงสาวพยายามหลบเลี่ยง ไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตาเขา แต่พอสบตาแข็งกระด้างคู่นั้น ก็ต้องเงียบปากลง ดูเหมือนธาวินจะไม่คิดแบบนั้น
“วินคะ มีอะไรหรือเปล่า”
ขณะที่สองคนกำลังโต้กันกลับไปมา สาวสวยก็โหนตัวขึ้นจากสระว่ายน้ำ ร่างสูงเพรียวโปร่งระหง เอวคอดเล็ก ในชุดทูพีชสีสด หน้าอกอวบใหญ่ เรียวขายาวเนียน ผิวสีน้ำผึ้งน่าสัมผัส แม้แต่ดุจพลอยที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ยังอดมองไม่ได้
“ฉันสั่งเธอก็ต้องทำ! ถ้ากล้าขัดคำสั่งฉัน เจอดีแน่” น้ำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาดุดันจ้องหน้าเธอเขม็ง ทำเอาดุจพลอยชะงัก รู้ว่าเขาเกลียดขี้หน้า และมักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งเป็นประจำ แต่การที่เธอไม่ได้ยกอาหารว่างมาเสิร์ฟให้พวกเขาตอนนี้ด้วยตัวเอง ธาวิน ต้องทำหน้าขึงขัง ตาเหลือกโปนแทบถลนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเธอขนาดนี้ไหม
โตแต่ตัว นิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“...ค่ะ” ดุจพลอยรับคำเสียงเบา หากไม่ยอมทำตามรับรองว่าเธอถูกธาวินก่อกวน และหาเรื่องไม่จบไม่สิ้นแน่ แค่ทุกวันนี้ก็เหนื่อยใจมากพอแล้ว
ขณะหมุนตัวเดินเลี่ยงกลับไปทางเดิม เพื่อตรงไปยังห้องครัว หูก็พลันแว่วได้ยินเสียงของทั้งคู่คุยกันดังตามหลังมา
“หงุดหงิดอะไรคะวิน”
“เปล่า”
“เปล่ายังไงคะ ดูสิหน้าบึ้งขนาดนี้”
“ไม่มีอะไรหรอก...ผมแค่สั่งเด็กรับใช้เอาของว่างมาให้คุณทาน กลัวจะหิว”
“โธ่...แค่เรื่องเด็กรับใช้เอง อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ”
มือเล็กบีบแน่น รู้ว่าเขากำลังเหยียดเธอให้จม ไม่เคยมีสักครั้งที่ธาวินจะมองเธอเป็นคนในครอบครัว ทั้งที่ตามศักดิ์แล้วเธอก็คือหลานสาวของแม่เลี้ยงเขา หาใช่คนรับใช้อย่างที่พูด แต่นั่นแหละ คนอย่างเธอจะไปทำอะไรได้
...ผู้อาศัย ท่องไว้ยัยพลอยว่าเธอมันแค่ผู้อาศัย
ดุจพลอยประคองถาดอาหารว่างและเครื่องดื่ม เดินตรงเข้าไปหาคู่รักที่กำลังอี๋อ๋อกันที่สระว่ายน้ำ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ภายในใจหวิวๆ ไม่อยากเฉียดเข้าใกล้บริเวณนั้นเท่าไหร่นัก แต่ก็ เลี่ยงไม่ได้เมื่อมันเป็นทางเดินตรงมาจากห้องครัว
สองเท้าเดินชิดฝั่งอย่างระมัดระวัง ให้ห่างจากสระว่ายน้ำมากที่สุด แต่ก็ไม่วายขาสั่นเมื่อความรู้สึกเก่าๆ ย้อนกลับมา พยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรน่าเธอโตแล้ว น้ำลึกแค่อกถึงตกลงไป ก็น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้…มั้ง
พอถึงโต๊ะที่ทั้งคู่นั่ง เธอก็รีบยกอาหารว่างออกมาวางเรียง ทำงานเงียบๆ ไม่พูดไม่จา เสร็จก็หมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปทันที
“เดี๋ยว!!”
“คุณวินจะรับอะไรเพิ่มคะ”
“ฉันยังไม่ได้สั่งให้เธอไป”
“แต่...พลอยจะรีบกลับไปทำรายงาน”
“นั่งลง”
“คะ?”
“ฉันสั่งให้นั่งลง ฟังไม่เข้าใจเหรอ”
“เข้าใจค่ะ แต่คุณวิน พลอยไม่สะดวกจริงๆ ขอตัวนะคะ”
“ดุจพลอย!!”
- Writer
