6 หน้าที่ใหม่
1223 Words
ท่าทางสุขุมน่าเกรงขามที่เธอเคยชื่นชมว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น อันตรธานหายไป คงเหลือเพียงท่าทีหยิ่งยโส สายตากดต่ำจ้องมองเธอราวกับสัตว์เลื้อยคลาน นี่ต่างหากคือธาตุแท้ของธาวิน
ขาเรียวขยับก้าวถอยหลังอัตโนมัติ หน้าซีดเผือดไร้สีเลือดคงดูย่ำแย่เต็มที เมื่อเห็นมุมปากหยักกระตุกยิ้มเยาะสะใจใส่ตาเธอ มือเล็กสั่นระริกยกขึ้นจับสายสะพายกระเป๋ากำแน่น ริมฝีปากเรียวเม้ม กลั้นสะอื้น
เธอไม่น่าโง่เชื่อว่าคนแบบธาวินจะดี ต่อให้เกิดใหม่อีกร้อยชาติเขาก็ยังเป็นธาวินคนเดิม ที่เกลียดเธอและไม่มีทางญาติดีกันได้
หลังจากวันนั้น ดุจพลอยก็หลบหน้าไม่เฉียดเข้าใกล้ธาวินอีก รู้แล้วว่าเขาเกลียด ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังเกลียดเธอกับภาณีไม่เปลี่ยน ทางที่ดีควรอยู่ให้ห่าง หลบได้ก็หลบ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่อะไรก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อธาวินยังจ้องเล่นงานเธอไม่เลิก
ดุจพลอยได้แต่เก็บงำไว้คนเดียว ไม่กล้าเอาเรื่องร้อนหูไปเล่าให้ผู้ใหญ่ฟัง แต่นั่นยิ่งทำให้คนร้ายได้ใจ กลั่นแกล้งเธอหนักขึ้นทุกวัน หญิงสาวบอกตัวเองให้ทน รอเวลาเรียนจบ ถึงตอนนั้นเธอจะได้ออกไปให้พ้นจากจอมมารนี่สักที
แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด นอกจากเธอจะเรียนยังไม่จบแล้ว ภาณีก็ยังมาด่วนจากไปเสียก่อน ปล่อยให้หลานสาวคนเดียวเคว้งคว้าง ไร้ที่พึ่ง เหมือนลอยคอในทะเลที่ไร้เงาของฝั่ง
“หนูพลอย...พลอย”
“คะ?...คุณลุงว่าไงนะคะ” หญิงสาวมัวแต่ใจลอยนึกถึงจอมมารร้าย เลยไม่ทันฟังสมภพพูด
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่าค่ะ คุณลุงว่าไงนะคะ”
“ลุงบอกว่ารอให้หนูเรียนจบก่อน ถ้าอยากทำงานจริงๆ เอาไว้ลุงจะหาตำแหน่งให้”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงอ่อย อย่างผิดหวัง
เธอก็แค่อยากใช้เวลาในบ้านหลังนี้ให้น้อยที่สุด เป็นแค่ที่ซุกหัวนอนอย่างเดียวยิ่งดี แต่ในเมื่อสมภพไม่อนุญาต ดุจพลอยก็ไม่กล้าขัด ต่อไปคงได้แต่เก็บตัวเงียบๆ เป็นนางห้องไม่โผล่หน้าออกมาให้เป็นที่รำคาญใจของใครบางคน
เพราะหากเผชิญหน้ากัน เธอก็จะกลายเป็นกระโถนรองรับความคิดลบๆ คำพูดลบๆ พวกนั้นอย่างเคย ตอบโต้ไปก็เท่านั้นในเมื่อที่นี่คือบ้านเขา คงได้แต่ทำตัวเป็นเต่าหัวหดในกระดองอย่างเดียว
“หนูพลอยไม่ต้องไปสนใจคำพูดเจ้าวินมันหรอก อยากพูดอะไรก็ช่างหัวมัน”
“แต่คุณลุงคะ ตอนนี้ป้าภาก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าหนูเอาแต่เรียนแล้วก็แบมือขอเงินคุณลุงอย่างที่คุณวินว่า มันก็น่าละอายจริงๆ นะคะ” หญิงสาวแย้งขึ้นเบาๆ อยากให้สมภพเปลี่ยนใจใหม่อีกครั้ง
เธออยากทำงานพิเศษจริงๆ ถึงแม้เงินที่ได้อาจจะไม่มากมาย ไม่พอค่าเรียนด้วยซ้ำ แต่ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เธอไม่ต้องมาทนฟังคำพูดจิกกัดจากใคร
อีกอย่างถ้าทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน ก็จะได้กลับบ้านช้าลง โอกาสที่จะเผชิญหน้ากับธาวินก็น้อยลงด้วย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิตอีกหนึ่งปีกว่าๆ ก่อนเรียนจบ ถึงจะเหนื่อยเพิ่มขึ้น แต่มันก็สบายใจ ย่อมดีกว่าเป็นไหนๆ
“งั้นเอาอย่างงี้ละกัน ถ้าหนูอยากทำจริงๆ ลุงก็มีงานให้ทำ”
“จริงเหรอคะ! คุณลุงจะให้พลอยทำงานอะไร บอกมาได้เลย” น้ำเสียงกระตือรือร้น สีหน้าเบิกบานขึ้นมาทันที ถึงแม้จะเป็นงานที่บริษัทเธอก็เอาไว้ก่อน แล้วค่อยหาทางขยับขยายเปลี่ยนงานใหม่ทีหลังก็ย่อมได้
“ช่วยลุงดูแลบ้าน”
“อะ อะไรนะคะ”
“ลุงจะให้หนูช่วยดูแลทุกอย่างในบ้าน ทั้งเรื่องอาหารการกิน ค่าใช้จ่าย ข้าวของจำเป็น หรือแม้แต่คนงาน แม่บ้าน คนขับรถ ให้หนูจัดการทั้งหมด พอทำได้ไหม? ทำให้เหมือนตอนที่ภาเค้ายังอยู่”
“คุณลุง!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สีหน้าตกใจ ไม่คาดคิดว่าสมภพจะมอบหมายงานนี้ให้เธอทำ
ถึงแม้จะเคยช่วยจัดการดูแลบ้านให้เมื่อครั้งภาณีป่วย แต่นั่นก็มีป้าคอยบอกคอยสอน และเธอก็เต็มใจทำเพื่อแบ่งเบาภาระของคนป่วย
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เธอไม่อยากทำ เพราะอะไรก็รู้กันอยู่ หากเข้าไปจัดแจงเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่าง ธาวินคงหาว่าเธอเผยอชูคอ อยากทำตัวเป็นเจ้าบ้าน คราวนี้คงมีเรื่องร้อนใจตามมาอีกมากมาย จะขยับตัวทำอะไรก็ดูไม่ถูกใจเขาไปเสียหมด
“ทำไมล่ะ?…ไม่ไหวเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณลุง คือหนูคิดว่าป้าจอมทำ…ก็ดีแล้ว”
“ลุงก็ไม่ได้ว่าไม่ดี แต่ป้าจอมต้องดูแลเรื่องอาหารการกินในบ้าน แค่นั้นก็เหนื่อยแล้ว ถ้าให้มาจัดการทุกอย่างเหมือนที่คุณภาทำคงไม่ไหวหรอก ลุงถึงอยากให้หนูช่วย”
“แต่ว่า…” หญิงสาวอึกอัก ทุกวันนี้เธอก็อึดอัด ขยับตัวทำอะไรก็ลำบาก ถูกจ้องจับผิดตลอดเวลา แล้วถ้าต้องยื่นมือเข้าไปจัดแจงทุกอย่างในบ้านเหมือนที่ภาณีเคยทำ บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าคิดต่อเลยว่าจะเจอกับอะไร
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ลุงเชื่อว่าหนูพลอยทำได้ คุณภายังเคยชมให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าหนูเก่ง เป็นคนหัวไว เรื่องแค่นี้คงไม่หนักหนาเกินไปใช่ไหม?”
“คุณลุงคะ ไม่ใช่ว่าหนูจะเกี่ยงเรื่องงานหรอกนะ…แต่ว่า”
“ลุงเข้าใจ ไม่ต้องคิดมากหรอก ใครจะพูดอะไรก็ช่าง รู้ไว้แค่ว่าหนูก็เป็นลูกหลานบ้านนี้เหมือนกัน” สายตาผู้สูงวัยจ้องหน้าหลานสาวอย่างเข้าใจความรู้สึกของเธอ
“แต่พลอยเกรงว่า...คนอื่นจะไม่คิดแบบนั้น” เพราะคำพูดของใครบางคน ทำให้เธออดคิดมากไม่ได้
“ลุงบอกแล้วไงว่าไม่ต้องไปสนใจ”
“แล้วถ้าพลอยจัดการทุกอย่างในบ้าน คุณวินจะยอมเหรอคะ” เธอรู้ว่าต้องมีปัญหาแน่ๆ ทุกวันนี้อยู่เงียบๆ ไม่มีปากมีเสียง ธาวินก็ยังหาว่าอยากเป็นเมียพ่อเขา เป็นกาฝากสูบเลือดสูบเนื้อ โลภอยากได้สมบัติ สารพัดที่เขาจะขุดขึ้นมาด่า
ถึงครั้งนี้จะเป็นคำสั่งของสมภพ เธอก็เชื่อว่าธาวินไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด นี่เธอกำลังจะหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรือเปล่า ดุจพลอยได้แต่ถอนหายใจด้วยความหวั่นวิตก
“บ้านนี้ลุงจะให้ใครดูแลก็ได้ ไม่จำเป็นต้องถามความเห็นมัน” สมภพเสียงแข็ง เริ่มชักสีหน้าขึ้นมาอีก เมื่อพูดถึงคนที่เพิ่งก่อกวนอารมณ์ให้ขุ่นมัว
“คุณลุงคะ พลอยคงกังวลคิดมากไปเองค่ะ บางทีคุณวินอาจจะไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่ก็ได้” หญิงสาวรีบตัดบททันที เมื่อเห็นอาการของสมภพ กลัวจะทำคนแก่ความดันขึ้น
- Writer
