3 ขับไล่
1193 Words
“ฉันจะดูแลเรื่องเรียนของพลอยแทนคุณภา หรือแกข้องใจอะไร”
“หึ!...ทำไมต้องส่งเสีย ญาติก็ไม่ใช่ เรียนไม่จบแล้วไงก็ออกไปหางานทำเองสิ จะมางอมืองอเท้าทำตัวเป็นกาฝากเกาะเค้ากินไปเรื่อยๆ ทั้งที่มีมือมีตีน ไม่รู้สึกละอายหรือไง”
“เจ้าวินแกจะเดือดร้อนอะไร เงินก็เงินฉัน จะส่งเสียหรือให้พลอย มันก็ไม่เกี่ยวกับแก”
“แต่นั่นมันเงินที่พ่อควรจะให้ลูกตัวเอง ไม่ใช่ไปให้คนอื่น”
“สมบัติแกตั้งเยอะตั้งแยะ ของแม่แกอีกใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด แค่ส่งเสียพลอยให้เรียนจบแค่เนี้ย มันจะหมดสักกี่บาทกัน”
“จะกี่บาทก็ไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ อยากได้เงินก็ออกไปทำมาหากินเองสิ”
“วิน...แกไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้นี่หว่า”
“ไม่ครับ สำหรับพวกกาฝากที่ชอบสูบเลือดสูบเนื้อคนอื่น บาทเดียวผมก็ไม่ให้!”
“เอาล่ะๆ เงินที่ฉันจะส่งเสียพลอยก็เป็นส่วนของคุณภาที่เค้าสร้างไว้ ไม่เกี่ยวกับแก”
“พ่อ!!”
“แกไม่พอใจ ก็ไม่ต้องยุ่ง”
“อ้อ...ที่ทำเป็นใจดีมีเมตตา คงคิดจะเลี้ยงยัยนี้ไว้ทำเมียอีกคนล่ะสิ ระวังเถอะถูกสวมเขาแล้วจะหาว่าไม่เตือน” เสียงกระแทกช้อน ทำเอาดุจพลอยถึงกับสะดุ้งโหยง หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองสีหน้าขลาดๆ สองสายตาประสานกัน ดวงตาคมปลาบจ้องมาราวกับ จะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนร่างสูงใหญ่จะลุกพรวดพราดแล้วเดินออกไป
“วิน!!...นั่งลง แล้วกินข้าว”
“หึ! เชิญพ่อกับยัยกาฝากนี่กินไปเถอะ ผมทำใจกินข้าวร่วมโต๊ะไม่ลงจริงๆ”
“เจ้าวิน! มันจะมากไปแล้วนะ”
“น้อยไปสิไม่ว่า ตั้งแต่ผู้หญิงสองคนนี้เข้ามาอยู่บ้านเราก็วุ่นวายไปหมด พ่อก็เปลี่ยนไป รักมันหลงมันจนแทบจะลืมไปแล้วว่ามีลูกอีกคน” สายตาเจ็บปวดจ้องหน้าสมภพ แต่เพียงแว้บเดียวก่อนจะกลับมาแข็งกระด้าง มุมปากหยักกดต่ำยิ้มหยัน
ครอบครัวที่ไม่เคยสุขสมบูรณ์เหมือนคนอื่น ตั้งแต่เด็ก ที่เขาต้องทนมองดูแม่ร้องไห้เสียใจเพราะพ่อ หลายครั้งได้ยินคำพูดตัดพ้อว่าสามีไม่รัก คงเพราะทั้งคู่แต่งงานกันด้วยความเหมาะสม และความเห็นชอบของผู้ใหญ่ ชีวิตครอบครัวจึงไม่ราบรื่น ระหองระแหง มาตลอด
จนกระทั่งวันที่ธาวินต้องเสียแม่ไปด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นเขายังเรียนมัธยมปลาย เป็นช่วงวัยรุ่นหัวเลี้ยวหัวต่อ เสียใจจนแทบคลั่งไม่เป็นอันเรียน แต่แทนที่พ่อจะเข้าใจ กลับหาว่าเขาเกเร นิสัยเสีย เรียกร้องความสนใจ บีบบังคับทุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของ ลูกชาย
ส่วนสมภพนอกจากจะไม่มีท่าทีเสียใจหรืออาลัยให้เห็นแล้ว ยังหวนกลับไปหาแฟนเก่าที่ยังครองตัวเป็นโสด ทั้งคู่กลับมาคบและแต่งงานกันหลังจากนั้นเพียงไม่กี่เดือน ธาวินต่อต้านและอาละวาดจนบ้านแทบแตก ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านแม่ แต่สมภพก็พาเมียใหม่พร้อมหลานสาวย้ายเข้ามาจนได้
หลังจากวันนั้นสมภพก็ถูกเชิญเข้าห้องปกครองเป็นว่าเล่น บากหน้าไปโรงเรียนอยู่เกือบปี กว่าธาวินจะเรียนจบมัธยมปลาย มาแบบทุลักทุเล
สมภพตัดสินใจทันทีจะส่งลูกชายไปเรียนต่อต่างประเทศ เพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้งภายในบ้าน และที่สำคัญเพื่ออนาคตของลูกชาย จะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีความรู้ความสามารถเหมาะสมกับตำแหน่งทายาทคนเดียวของตระกูล
แต่สมภพกลับลืมคิดไปว่าคนที่รักแรงเกลียดแรงแบบธาวิน และยังขาดความรัก ไม่เคยรับรู้ถึงความหวังดี คิดเพียงว่าพ่อต้องการส่งเขาให้ไปไกล เพื่อจะได้มีความสุขกับครอบครัวใหม่ โดยไม่ต้องมีลูกชายมาอยู่ขวางหูขวางตา
พ่อลูกทะเลาะกันทุกวัน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังหาเรื่องกลั่นแกล้งสองป้าหลานสารพัด ให้อยู่ร่วมบ้านกันไม่ได้ แต่สุดท้าย คนที่ต้องกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้ไปกลับเป็นเขา ธาวินถูกส่งตัวไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทันทีเพื่อตัดปัญหาเรื่องลูกเลี้ยงแม่เลี้ยง
หลังจากวันนั้นธาวินก็ตั้งสัตย์สาบาน เมื่อไหร่ที่เขากลับไปจะทำทุกทางให้ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีความสุข พวกมันต้องได้บทเรียนอย่างสาสม แต่น่าเสียดายที่ภาณีดันมาชิงตายไปเสียก่อน เหลือไว้แต่หลานสาวคนเดียวที่สวยแต่โง่ และยังอ่อนปวกเปียก ดูไร้ประโยชน์ที่สุดในบ้าน
แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่ดูโง่ๆ เหมือนไม่มีอะไรแบบดุจพลอย กลับมาเหนือเมฆ คิดจะรับผัวต่อจากคนเป็นป้า เขาประมาทผู้หญิงเห็นแก่เงินพวกนี้ไม่ได้จริงๆ
สายตาแข็งกร้าวตวัดมองหญิงสาวตรงหน้าราวกับศัตรูคู่แค้น ผู้หญิงที่เห็นแก่ความสุขสบาย โดยไม่สนใจว่านั่นคือสามีของป้าตัวเอง ขอแค่มีเงินก็พร้อมจะแบให้ผู้ชายแก่คราวพ่อ แค่คิด ก็รู้สึกขยะแขยง...ไร้ยางอายสิ้นดี!
ในเมื่อหิวเงินนัก เขาก็จะทำให้ยัยกาฝากมันรู้รสชาติ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด เวลาต้องถูกเฉดหัวออกจากบ้านแบบไม่มีสมบัติติดตัวสักชิ้น ดูสิน้ำหน้าอย่างนี้ ถ้าไม่มีเงินมันคงจะอดตายข้างถนนเหมือนหมาตัวหนึ่ง
“วิน…นั่งลง!!” น้ำเสียงเด็ดขาดจริงจังของสมภพ ไม่ทำให้ ธาวินหันกลับไปมองด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่เดินอาดๆ ตรงไปยังประตูหน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงสตาร์ทรถยนต์ดังกระหึ่ม เสียงล้อลาก ดังสนั่น
“ไอ้ลูกทรพี!...ฉันส่งให้มันไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา กลับมาแทนที่จะฉลาดขึ้น กลับทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต ไอ้!!...” สมภพด่าทอลูกชายปากคอสั่นด้วยความโมโห
“คุณลุงใจเย็นๆ นะคะ” ดุจพลอยรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยว สีหน้าแดงก่ำ ปากคอสั่นของสมภพ เกรงว่าจะโมโหจนความดันขึ้นกลายเป็นอันตรายกับสุขภาพ
“เห็นไหม! เห็นมันทำไหม จะไม่ให้ลุงโมโหได้ไง มันเรียนจบกลับมา ทำงานทำการเป็นถึงระดับผู้บริหาร แทนที่จะโตมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แต่นี่อะไร กลับทำตัวพาลเป็นเด็กไม่มีความคิด นิสัยเสีย”
ตั้งแต่ลูกชายกลับมาก็ไม่เคยคุยกันดีๆ สักครั้ง คอยแต่จะพูดจายียวนและทำตัวกวนประสาท จนคนเป็นพ่อแทบจะความดันขึ้นสามเวลาหลังอาหาร เรื่องงานเก่งสารพัด พอๆ กับนิสัยร้ายกาจ ที่ทำเอาบ้านลุกเป็นไฟ
“เอ่อ...พลอย” หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่กล้าออกความเห็น และไม่กล้าตอบรับว่าเห็นด้วยหรือไม่
ส่วนสมภพพอเห็นสีหน้าขาวซีดของหลานสาว อาการโกรธเกรี้ยวก็ค่อยคลายลง พร้อมกับเสียงถอนหายใจยืดยาวอย่างคนแก้ ไม่ตก
“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ยังไงลุงก็ยืนยันจะทำหน้าที่ดูแลหนูพลอยแทนคุณภาเอง”
“ขอบคุณค่ะ…เอ่อ…คุณลุงคะ”
- Writer
