กรงกาฝาก

9 ช่วยด้วย!!

ดุจพลอยเดินลากขาช้าๆ เข้าไปหาแขกของลูกชายเจ้าของบ้าน ทั้งที่เหนื่อยล้า และเบื่อจนอยากจะหนีขึ้นห้องให้มันรู้แล้วรู้รอด วันหยุดแทนที่จะได้พักผ่อน กลับต้องมาเสียเวลาให้กับเรื่องไร้สาระ

และที่ถูกเรียกใช้แทบไม่ได้หย่อนก้นลงนั่ง คงเพราะธาวินรู้ว่าสมภพให้เธอเป็นคนดูแลจัดการเรื่องทุกอย่างภายในบ้าน เขาถึงใช้อำนาจสั่ง จนแทบจะเรียกว่าจิกหัวใช้

“พี่ชื่อกฤช เป็นเพื่อนเจ้าวินมัน น้องพลอยใช่ไหม?”

“สวัสดีค่ะ ใช่ค่ะ” ดุจพลอยยกมือไหว้ตามมารยาท แต่ในใจไม่ต้องการจะรู้จักเพื่อนของธาวินสักคน

“งั้นพี่ขอรบกวนหน่อยนะครับ”

“อ้อ...ได้ค่ะ”

“พี่อยากได้น้ำแข็งเพิ่ม ต้องไปหยิบตรงไหนครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางยิ้มให้อย่างมีไมตรี

“อ้าว หมดแล้วเหรอคะ” เพิ่งจะเติมไปไม่น่าเชื่อว่าจะหมดเร็วแบบนี้ แต่เหนือสิ่งอื่นใด หากธาวินรู้คงไม่วายถูกด่าเปิง ดุจพลอยจึงรีบกุลีกุจอจะไปเอามาเพิ่มให้

“เดี๋ยวฉันไปเอามาให้นะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ แค่บอกว่าอยู่ตรงไหนก็พอ เดี๋ยวผมไปหยิบเอง เห็นน้องเดินจนขาลากแล้วมั้ง” ชายหนุ่มสบตาเธอ ก่อนจะเอ่ยแซวเบาๆ แต่มันก็เรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวได้ ถือว่าผู้ชายคนนี้ยังมีน้ำใจ

“คุณกฤชคะ จะเอาอะไรก็สั่งเด็กรับใช้สิคะ จะต้องเดินไปหยิบเองให้เสียเวลาทำไม” สาวสวยนางหนึ่งในกลุ่มเพื่อนไฮโซของเกศรินส่งเสียงมา

ดุจพลอยหันกลับไปมองก็เห็นใบหน้าเรียวแหลม จมูกโด่ง ปากเรียวเป็นกระจับอมชมพู มองปราดเดียวก็รู้ว่าคงผ่านศัลยกรรมมาไม่น้อย กำลังมองตรงมาที่เธอ สายตานั่นกลับไม่สวยงามเหมือนใบหน้า

รอยยิ้มแค่นมุมปาก อดคิดไม่ได้ สวยแต่รูปจูบไม่หอมมันเป็นเช่นนี้เอง แต่อย่างว่าคนแบบธาวินสันดานเช่นไร คบเพื่อน แต่ละคนก็เลยดูคล้ายๆ กันไปหมด หัวสูง กดคนอื่นให้ดูต่ำ ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลยจริงๆ

“เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้เองค่ะ” ดุจพลอยเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเนือยๆ อย่างปิดบังความเหนื่อยล้าเอาไว้แทบไม่มิด

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วย”

“เอ่อ ก็ได้ค่ะ” ดีเหมือนกัน เธอจะได้แอบหลบอยู่ที่ห้องครัวสักพัก

“คุณกฤชไม่ต้องไปหรอกค่ะ ไปว่ายน้ำกับฟ้าดีกว่านะ...นะคะ” สาวสวยไม่ยอมปล่อยให้ชายหนุ่มเดินหนี มือคว้าแขนมาเกาะรั้งไว้

สายตาของคนที่ถูกเรียกว่าเด็กรับใช้ชำเลืองมองคู่หนุ่มสาวก็เห็นหน้าอกหน้าใจที่ล้นทะลัก กำลังบดเบียดแขนชายหนุ่ม ก็ให้รู้สึกสยิวกิ้วแทน ผู้หญิงสมัยนี้ไม่คิดจะหวงเนื้อหวงตัวบ้างหรือไง รู้ว่ามีของดี แต่บางทีก็น่าจะเก็บไว้ให้ผู้ชายน้ำลายหกเล่นๆ บ้างก็ได้ ไม่ใช่เชิญชวนซะจนหมดราคา

ดุจพลอยประสานสายตากับชายหนุ่ม เห็นสีหน้าเจื่อนๆ จึงคร้านจะสนใจ มันเรื่องของคนอื่น จะช่วยหรือไม่ช่วย เธอก็มีหน้าที่ดูแลทุกอย่างตามคำสั่งของธาวินอยู่แล้ว

“เอ่อ...คุณฟ้าไปว่ายน้ำกับเพื่อนๆ ดีกว่านะครับ เดี๋ยวผม ไปช่วยน้องเค้าก่อน”

“แต่ฟ้าอยากว่ายน้ำกับคุณกฤชนี่คะ”

“วันนี้ผมไม่ได้เตรียมตัวมา เอาเป็นว่าขอนั่งดูสาวๆ ดีกว่านะครับ” ชายหนุ่มที่บังเอิญแวะมาหาธาวิน ส่งยิ้มให้พร้อมปฏิเสธคำชวนของหญิงสาวด้วยท่าทีสุภาพ แต่สาวสวยกลับเกาะแขนชายหนุ่มไม่ปล่อย

คมกฤชเคยเจอหญิงสาวหลายครั้ง ตามสถานบันเทิงบ้าง ไปงานเลี้ยงสังสรรค์บ้าง เพราะฟ้ารดาเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทของเกศริน แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เขาเพียงทักทายปกติ ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ

“งั้น...เอางี้ก็ได้ เดี๋ยวฟ้าเดินไปเป็นเพื่อนนะคะ”

“อย่าเลยครับ”

ดุจพลอยเผลอยิ้มออกมา ไม่ได้ตั้งใจจะยุ่ง ก็แค่แปลกใจ ผู้ชายเขาพูดขนาดนี้ยังทู่ซี่อยู่ได้…แต่อย่างว่าดูจากสายตานางที่มอง คงจะหึงล่ะสิ ผิดคนแล้วจ้า ไม่ต้องมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้นหรอก บอกได้เลยว่าคนอย่างดุจพลอยไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวงวารเพื่อนฝูงของธาวินแน่นอน

แค่คนเดียวก็เอือมจะแย่!!

แล้วนี่ตกลงพวกเขาจะเอายังไง จะไปเอง หรือจะให้เธอยกมาบริการ เลือกเอาสักอย่างเถอะพ่อคุณแม่คุณ จะได้จัดการสักที

ดุจพลอยกรอกตามองบน ก่อนจะหันกลับไปที่ทั้งคู่อีกครั้ง คราวนี้ประสานสายตากับสาวสวย ซึ่งอีกฝ่ายก็กำลังจ้องหน้าเธอเช่นกัน ดวงตาลุกวาวเปล่งประกายไม่พอใจ

หึ! ลูกคนรวยพวกนี้ ไม่ได้ดั่งใจก็มาพาลกับคนอื่น

ช่างสิ! ไปเองก็ได้ แต่ใช่ว่าเธอจะยกมาบริการด้วยตัวเองหรอกนะ ถ้าเป็นคำสั่งของธาวินเธอไม่ขัด แต่คนอื่นไม่จำเป็นต้องทำตาม

เมื่อแน่ใจว่าผู้ชายคงจะโดนเงือกสาวเขมือบเร็วๆ นี้ เธอก็ ไม่คิดจะอยู่ขัดคอใคร อีกอย่างถ้าขืนชักช้าแล้วเกิดธาวินรู้ว่าของเติมไม่ทัน มีหวังเธอได้หัวขาดตรงนี้แน่ ดุจพลอยจึงหมุนตัวกลับ ขาก้าวเดินเลียบริมสระน้ำตรงไปทางห้องครัว

เพราะความเหนื่อยล้า และอยากออกไปจากตรงนี้เร็วๆ ดุจพลอยจึงลืมสนใจไปว่าเส้นทางที่เธอกำลังก้าวเดินอยู่นั้น ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เคยเฉียดผ่านมาทางนี้

ขณะเดินสายตาก็คอยแอบชำเลืองมองไปทางด้านหลัง จุดที่ธาวินกำลังนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจจับผิดเธอแล้ว ดุจพลอยก็คลี่ยิ้มออกมา คราวนี้ล่ะถือโอกาสพักหายใจหายคอสักหน่อยละกัน

“กรี๊ด!!”

ตูมมมม!!

ดุจพลอยใจหายวาบ ยังไม่ทันตั้งตัว ก็รู้สึกวูบตรงช่องท้องราวกับตกลงจากที่สูง หูพลันได้ยินเสียงกรีดร้องตกใจดังมาจากกลุ่มสาวสวย มือเท้าเธอเย็นเฉียบ ลมหายใจติดขัด

เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังดำดิ่งลงไปในน้ำ แล้วภาพความทรงจำเก่าๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาเต็มหัว ความทรมาน ความหวาดกลัวตื่นตระหนก ความตายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมทำให้เธอขาดสติเสียการควบคุม เรี่ยวแรงมีเท่าไหร่ก็ออกแรงดิ้นตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอด

“ช่วยด้วย!!”

ดุจพลอยทะลึ่งพรวดขึ้นเหนือน้ำด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ตะโกนสุดเสียง แต่นั่นยิ่งทำให้น้ำไหลทะลักเข้าเต็มปาก กลิ่นคลอรีนตีขึ้นจมูก เผลอกลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่

ลำคอแสบร้อน อึดอัด หายใจไม่ออก ราวกับชั่วระยะเวลายาวนานไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งที่ไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาปะปนกับน้ำในสระ มือขาก็ตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งหมดแรง ร่างเธอค่อยๆ จมลงไป