Chapter 26 รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง

1266 Words

ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟในมือลง เงยหน้ามองหญิงสาวเต็มตา ผู้หญิงร่างสูงโปร่งแต่กลับแต่งตัวไร้รสนิยม เขาอยากฉีกชุดสีเรียบที่ถูกสวมทับด้วยสูทสีเข้มออกจากร่าง แต่เขาก็ได้เพียงแค่คิด หรี่ตามองอย่างขัดใจ “สำหรับนักธุรกิจ ข้อมูลเล็กน้อยคือสิ่งที่เชือดเฉือนเอาชนะคู่แข่งได้อย่างราบคาบ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะทุกครั้ง” ชายหนุ่มบอกเป็นภาษาไทยแหม่งๆ “รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้งย่ะ!” ลลินแก้ให้อย่างหมั่นไส้ พลอยทำให้คนพูดยิ้มออก “ยิ้มอะไรไม่ทราบ” หญิงสาวค้อนเหน็บ “คุณสมบัติที่ดีอีกอย่างของเลขา ยึดถือความถูกต้องเป็นสำคัญ แก้ไขทันทีเมื่อรู้ว่าผิด” ลลินชี้หน้าจิกปากอย่างไม่พอใจ “นี่นาย!” “ต่อไปนี้คุณต้องเรียกผมว่า...บอสขา แล้วชุดบ้าๆ พวกนี้ก็ทิ้งมันไปซะ” “ฝันไปเถอะ!” หญิงสาวเชิดหน้าตอบ “เรื่องอะไร” “ทุกคำสั่ง” ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ไม่เจ็บเกี่ยวเอวบางของคนยืนอย่างเร็ว เพราะความที่ยังไม่ทันตั้งตัวทำให้หญิงสาวเซปะทะอกแน่นแข็งแรงของเขา ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูของเธอ “ถ้าจะให้ฝันก็ต้องนอนก่อน แล้วตอนนอนก็ต้องมีเพื่อนนอนทุกครั้ง ไม่อย่างนั้น...ไม่หลับ” “อร๊าย!!” หญิงสาวผลักอกเขาออกแทบไม่ทัน ดิ้นเร่าอยู่ในอ้อมแขนข้างเดียวของเขา ผู้ชายอะไรหื่นได้ไม่เลือกเวลา ไม่เพียงแต่ร่างใหญ่จะไม่ไหวติงตามแรงของหญิงสาว หากแต่สายตาเหยี่ยวเจ้าเล่ห์กลับซอกซอนมองผ่านชุดเรียบร้อยเข้าไป จินตนาการไปถึงเนื้อเต่งที่ดุนดันอัดแน่นข้างในที่เขาเคยผ่านตามา ความสวยสร่างของสาวไทยหุ่นโปร่งระหงกับริมฝีปากกระจับได้รูปสวย เกือบทำให้เขาอดใจไม่ไหวกดริมฝีปากร้อนดูดชิม แต่ก็ได้แค่มอง เขาจงใจเลื่อนสายตาตามลงมาที่สะโพกผายกลมกลึงได้รูป “ปล่อยนะ” ริมฝีปากอิ่มมันวาวของหญิงสาวขยับห่างจากปากของเขาไม่ถึงคืบ ทำเอาคนโอบไม่อยากปล่อย ใจของเขายังจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก อยากครอบครองให้ขาดอิสระ “อยากให้ฉันฝันไม่ใช่หรือ” “ฉันจะร้องให้คนช่วย ถ้าคุณยังไม่ปล่อย” “แล้วมันผิดจากข้อสัญญาหรือเปล่าละ ในเมื่อเธอเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน” คนตัวสูงถามกลับ “แต่ที่คุณกำลังทำ มันเกินจากหน้าที่ของฉัน” “เกินตรงไหน ในเมื่อเธอกำลังจะช่วยให้ฉันหลับฝันดี” “ปล่อยนะคุณ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ลลินร้องขู่ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ เขาเพียงใช้แขนข้างเดียวล็อกคอ เธอก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนช่วยเหลือตัวเองได้ “ขนาดนั้นเชียว ฉันชักอยากลอง” ชายหนุ่มบอกยั่วๆ ส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยแกล้งหญิงสาว ยิ่งเขาเห็นเธอดิ้นเร่า แก้มแดงระเรื่อด้วยความอาย เขาก็ยิ่งอยากแกล้งเย้า หญิงสาวพ่นลมอย่างทอดถอนใจ ถ้าเธอยอมตั้งแต่แรก เรื่องคงไม่บานปลายมาถึงขนาดนี้ “ก็ได้ๆ ฉันยอม” ชายหนุ่มหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ “บอสขา...” หญิงสาวส่งเสียงเรียกลากยาวเหมือนประชด “ปล่อยได้หรือยัง” ชายหนุ่มยอมปล่อยอย่างจำยอม ทั้งที่ใจอยากแกล้งต่ออีกสักหน่อย แต่เดี๋ยวค่อยหาเรื่องแกล้งใหม่ก็ไม่สาย หลังจากที่ได้รับอิสระจากอุ้งมือมาร หญิงสาวก็รีบดีดตัวหนีไปไกล ผู้หญิงที่ไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชาย พอได้อยู่ใกล้ๆ หัวใจก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “พร้อมเดินทางหรือยัง” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ “ไปไหน” หญิงสาวถามทันที “รัสเซีย” อีกคนตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด วันก่อนเขาบอกมารดาว่ายังไม่กลับอังกฤษ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ไปทำงานที่ไหนต่อ สิ่งที่จะเผยความจริงเรื่องมารดา เขาต้องกลับไปในประเทศที่นางสั่งห้าม “ฉันไม่ไป” หญิงสาวตอบกลับทันที เธอไม่ได้เตรียมตัวไปไหน แล้วที่สำคัญเธอยังมีงานที่เมืองไทยต้องดูแล “ต้องไป” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม “ไม่มีใครบังคับฉันได้เด็ดขาด” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเป็นเชิงยอม “ก็ได้...ผมจะไม่บังคับคุณ” เขาเดินอ้อมไปหยิบเอกสารที่เธอเพิ่งเซ็นสัญญาไปไม่นานมายื่นให้ “ช่วยเอาเอกสารชุดนี้ไปอ่านอีกครั้ง อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ลานจอดเครื่องบิน แล้วไม่ต้องลูกไม้ว่าไม่มีพาสปอร์ตนะ ฉันเอามันมาเรียบร้อย” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบแล้วเดินออกไปก่อน เขารู้ว่าเธอต้องไม่ยอมง่ายๆ คนอย่างลลินต้องหาหลักฐานแน่นหนาให้จนมุม หญิงสาวย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เปิดเอกสารในซองมาอ่าน ข้างในมีทุกอย่างครบถ้วนเหมือนถูกเตรียมเอาไว้อย่างดี ทั้งสัญญาและข้อตกลงผิดสัญญา รวมไปถึงเอกสารที่พร้อมจะเดินทาง ทุกสิ่งที่เจอมาทั้งหมดเทียบไม่ได้กับสัญญาแนบท้ายเพียงแผ่นเดียวที่อยู่ในมือเธอตอนนี้ แน่นอนว่าตอนเซ็นสัญญาเธอไม่มีโอกาสได้เห็น ถ้าเห็นตอนนั้นไม่มีทางที่คนดีๆ ที่ไหนจะยอมเซ็นผูกมัดตัวเองง่ายๆ “สารเลว!” หญิงสาวหลุดคำออกจากปาก กำมือแน่น หากลายเซ็นของเธอที่แบหราต่อท้ายทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ พลาดไปตอนไหนเป็นสิ่งที่เธออยากรู้ที่สุด นักบริหารที่ดูแลบัญชีเอง เก็บทุกเม็ดทุกรายละเอียดอย่างเธอ ไม่มีทางที่จะหลุดเรื่องนี้ง่ายๆ มือที่ถือกระดาษแผ่นเล็กอ่อนยวบลงบนตัก เรี่ยวแรงที่เคยมีขาดหายไปเสียดื้อๆ ลมหายใจขาดห้วง ความโกรธที่สะสมอัดแน่นเพิ่มพูน เรื่องเดิมก็ยังไม่สะสาง แต่เขาก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อเพิ่มเรื่องใหม่ให้เธออีกจนได้ “ฉันหมดทางแล้วหรือนี่” ลลินครางเสียงแผ่วถามตัวเอง ผู้หญิงอย่างเธอนะหรือจะสู้นักธุรกิจร้อยเล่ห์พันเหลี่ยมอย่างเขาได้ เรื่องทุกอย่างที่เขาต้องการไม่ยากเกินที่เขาจะทำ แม้กระทั่งเรื่องปลอมแปลงเอกสารเขาก็ทำได้อย่างง่ายดาย ลลินเดินหน้าบอกบุญไม่รับมายังที่นัดหมายก่อนเวลา แต่ก็เฉียดฉิวกับที่ชายหนุ่มกำหนด เธอใช้เวลาชั่งใจอยู่นานกว่าจะเดินออกมา คนอย่างเธอต่อให้ดิ้นรนให้ตาย ก็คงจะสู้นักธุรกิจเบอร์ต้นๆ ของโลกไม่ได้ ทางที่ดีเธอก็อย่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงจะดีกว่า อลัน ไขว้ขายืนพิงบันไดทางขึ้นเครื่องบินเจทส่วนตัวสบายๆ ยกแขนขวาขึ้นมองพร้อมกับยิ้มพอใจกับผลงานตัวเอง ในทันทีที่เขาเห็นลลินก้าวผ่านตัวตึกออกมายังลานจอด แม่กวางสาวติดกับอย่างง่ายดาย อย่างเธอไม่มีวันทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายอย่างเขา ถ้าหากเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ ‘รู้จักพ่อหนุ่มนักวางแผนน้อยไปเสียแล้วสาวน้อย มาดูกันว่าเธอจะทันเกมฉันหรือเปล่า’ ชายหนุ่มปรามาสแม่สาวไทยอยู่ในใจ แต่สายตาก็ยังไม่ละจากสะโพกผายแม้สักนาที “เชิญครับ” เสียงนุ่มดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มยั่วๆ เขาผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวขึ้นไปข้างบน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more