บังคับ( ไมให้) รัก

มาตินอัส

มาตินอัส talk

สวัสดีครับ ผมชื่อมาตินอัสนะครับ ( สาวๆหลายคนคงคิดถึงผมแย่แล้ว) ผมทำงานเป็นมือซ้ายของเฮียกายมานานแล้วครับพร้อมกันกับเพื่อนรักของผมแคทเปอร์ล่ะครับ ผมชอบทำงานทางด้านนี้ถึงแม้ว่าครอบครัวของผมจะมีธุรกิจครอบครัวอยู่ และอีกอย่างครอบครัวผมมีหุ้นที่โรงพยาบาลที่ไทยด้วย ผมจะเข้าไปดูเป็นบางช่วงเท่านั้น ตอนนี้ผมโสดสนิทมากไม่ได้คุยกับสาวๆที่ไหน เพราะผมมีน้องสาวบุญธรรมแล้วที่ผมค่อยเอาอกเอาใจ ผมเลยคิดว่ามันไม่จำเป็นสำหรับผมเลยความรักผมรอเลี้ยงหลานๆก็พอ

ตอนนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานที่สนามแข่งรถ เหมือนทุกวันจะเข้าไปทำงานบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์ก็แค่ วันอังคารและศุกร์ครับ ทุกคนคงแปลกใจทำไมผมถึงยังโสด

ผมเคยมีความรักช่วงสมัยวัยรุ่นตอนนั้นผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอชื่อ ฟ้าใส เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากที่เมืองไทย ผมเห็นเธอครั้งแรกก็ถือว่ารักเ้ลยเธอผิวสีน้ำผึ้ง ผมดกดำ หน้าตาน่ารัก ตัวเล็กแบบเอเชีย ผมเดินเข้าไปของคบเธอ เธอตกลงคบกันกับผมทันที เราคบกันมาได้สักระยะ ผมเอาใจเธอทุกอย่าง จนวันหนึ่งเธอบอกเธอรำคาญผมและเธอขอเลิกกับผมต่อจากนั้นมาผมก็เข้าใจทันทีว่าผู้หญิงไม่ต้องการผู้ชายเอาใจ ผมก็เลยโสดดีกว่า ซื้อกินบ้าง แต่นานที จบครับ

ตอนนี้มาตินอัสเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ที่หลังโต๊ะทำงาน เขาถอนหายใจออกมาเบาพร้อมจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กด้านหน้า

" ออกไปเลย ผมไม่สนใจคุณหรอก" มาตินอัสบอกกับผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ เขาก้มหน้าทำงานต่อโดยไม่สนใจเงยหน้าขึ้นมามองเธอเลย เขาได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาแรงๆมาตินอัสยกยิ้มทีมุมปากเพราะคิดว่าเธอยอมแพ้แล้ว

" แต่ฉันสนใจคุณนะคะ ซื้อเถอะน่ะคุณ" ผู้หญิงตัวเล็กด้านหน้าของเขายังตื้อต่อ ' หน้าด้านเข้าไว้กองฟาง' เธอพลางคิดในใจ มาตินอัสขบกรามแน่นด้วยความรำคาญพลางหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์โมโหไว้ข้างใน มือหนากำปากกาแน่น

" ต้องการเงินเท่าไร เพื่อจะไม่มาตอแยผมว่ามาเลย" มาตินอัสพูดออกมาน้ำเสียงนิ่งพลางเงยหน้ามอง เขาสูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อข่มอารมณ์ด้านในไว้ ด้านมืดของเขาที่น้อยคนจะเห็น ผู้หญิงตัวเล็กด้านหน้ายกยิ้มออกมาอย่างดีใจ

" 5 แสนบาทถ้วน ได้ไหมคุณ" ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าถามออกมาด้วยความดีใจเพราะมีความหวังที่จะได้เงินไปรักษาตาของเธอที่ไม่สบายอยู่ตอนนี้ในที่โรงพยาบาลเอกชนที่แพงที่สุด มาตินอัสจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กนิ่งพร้อมลุกเดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่ยังทำหน้าระรื่นอยู่ เขาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ

" หึ หิวเงินเหรอ ?" มาตินอัสถามพลางยกมือหนาขึ้นมาผลักไหล่มนแรงๆจนเธอเซไปด้านหลัง เธอทำหน้าซีด กัดปากเล็กแน่น ตัวเริ่มสั่นเทาเบาๆ เพราะเธอมองเห็นแววตาดุดันของเขา

" ปะ..เปล่าหรอกคุณ. ฉันยืมเงินได้ไหมถ้าคุณไม่สนใจฉัน ได้ไหมคุณ?" ผู้หญิงตรงหน้าของเขาพูดออกมาเสียงเริ่มสั่นเทา พร้อมเเปลี่ยนเป็นยืมเงินแทน มาตินอัสใช้ลิ้นกระพุ้งแก้มพร้อมยกมือหนาขึ้นเกาคางแหลมเบาเพื่อใช้ความคิด

" ยืม? ไหนตอนแรกมาขายตัวไง?" มาตินอัสถามน้ำเสียงเยือกเย็น เขาเค้นเสียงออกมาจากปากบางได้รูป ผู้หญิงตัวเล็กด้านหน้าก้มหน้าลงมองหน้าอกแกร่งด้วยความกลัว เธอยืมเงินสำหรับพนักงานที่สนามแข่งรถจนเต็มวงเงินแล้ว แต่หมอบอกไม่พอ เธอเลยตัดสินใจเดินเข้ามาหาเขา

"ฉะ... ฉันเปลี่ยนใจแล้วไง อีกอย่างคุณบอกไม่สนใจฉันไง " ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตอบเขาออกมาเสียงสั่นเทา เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขา เธอก้มมองแค่หน้าอกแกร่งของเขาเท่านั้น เพราะเธอไม่อยากเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ตอนนี้เหมือนซาตานร้าย

" หึ ชื่ออะไรมาขายตัวแต่ไม่บอกชื่อแซ่?" มาตินอัสถามเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งลง พลางจ้องมองเธอที่เอาแต่ก้มมองอกแกร่งของเขาไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาเขาสักที เธอถอนหายใจเบาๆพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ

" กองฟาง" ผู้หญิงตัวเล็กตอบเขาเสียงเบา จนเขาแทบไม่ได้ยิน มาตินอัสก้มลงไปหาเธอใกล้ๆโดยใช้ใบหน้าอันหล่อเหลา แต่แววตาดุดันสบตากับเธอนิ่ง

" ยัยกองขยะเน่า" มาตินอัสพูดออกมาเบาๆใส่หน้าคนตัวเล็กที่ยืนห่างจากเขาแค่สองคืบ เขาพูดเสร็จก็ยกยิ้มร้ายที่มุมปากบางได้รูปทันที กองฟางรู้สึกหน้าชาขึ้นมาเลยก็ว่าได้เพราะคำๆนี้เคยมีคนพูดให้กับเธอมาก่อน เธอกัดปากเล็กแน่นกำหมัดเล็กแน่น เพื่อระบายความไม่พอใจไว้ด้านในเธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมาจากขอบตา

" ไม่สนใจฉัน ไม่ไม่ยืมเงิน แล้วยังต่อว่าคนอื่นอีกไอ้หมี" กองฟางพูดออกมาด้วยความโกรธเคืองที่มาตินอัสเรียกชื่อเธอแบบนี้ เธอเอ่ยชื่อที่เขาฟังไม่รู้เรื่องออกมาก็เพราะเขาตัวโตเท่าหมีไงเธอเลยเรียกเขาหมี มาตินอัสทำหน้างงงวย

" ปากเก่งนะยัยกองขยะเน่า" มาตินอัสเริ่มอารมณ์เดือดดาลกับคนตรงหน้าเช่นกัน เขาผลักเธออีกรอบให้เซถอยหลัง กองฟางเซเล็กน้อยไปด้านหลัง

" ขอตัวน่ะคะ่ อยู่ไปก็คงโดนหมีฆ่าตาย " กองฟางพูดกล่าวลาเขาออกมาด้วยมน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกำลังจะหันหน้าไปเปิดประตู

ขมับ! มือหนาคว้าที่ข้อมือเล็กแน่น กองฟางถึงกับหน้าเหยเก เธอพยายามบิดข้อมือออกจากมือหนาของเขา ใบหน้าของมาตินอัสตอนนี้นิ่งเฉยแต่แววตาดุดันน่ากลัว

" ปล่อยไอ้หมี" กองฟางพูดออกมาเสียงดังและใช้มือเล็กอีกข้างพยายามแกะมือหนาของเขาออก

"........" ความเงียบเท่านั้นเป็นคำตอบ มาตินอัสยังจองมองเธอไม่ละสายตา

" ปล่อยมือดิว่ะ คุณมาตินอัส" กองฟางตัดสินใจเรียกชื่อของเขาออกมา มาตินอัสถึงยอมปล่อยมือหนาออกจากข้อมือเล็ก

" หึ ออกไปอย่าคิดมาให้ผมเห็นหน้าอีก ถ้าไม่ใช่เวลางาน" มาตินอัสบอกกับกองฟางน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมพร้อมก้มหน้าทำงานต่อ โดยไม่สนใจเธอ กองฟางสูดหายใจเข้าลึกๆ

" น่ะๆคุณฉันของยืมเงินคุณก่อนน่ะ มันจำเป็นจริงน่ะๆคุณ" กองฟางยังไม่ออกไป เธอตัดสินใจพูดออกมาอีกรอบขอร้องเขา มาตินอัสถอนหายใจออกมาแรงๆ พร้อมดึงลิ้นชักให้เปิดออกแล้วหยิบเช็คเงินสดออกมา เขาขีดเขียนอะไรบ้างอย่างลงบนกระดาษแล้วฉีดพร้อมโยนให้เธอ กระดาษล้นลงมี่พื้น กองฟางก้มลงไปมองดูจำนวนเงินสดห้าแสนบาท เธอยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ หยิบเช็คเงินสดขึ้นมา

" ได้เงินแล้วก็ออกไป แล้วอย่าพยายามมาเสนอขายตัวให้ผมอีก ออกไป" มาตินอัสพูดออกมาเสียงดังด้วยความโมโห เขาพึ่งเคยเห็นผู้หญิงเห็นแก่เงินก็ครั้งนี้แหละ น่าเกลียด ที่สุดเลย

" ขอบคุณค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" กองฟางดีใจมากจนได้ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เธอหมุนตัวเปิดประตูออกจากห้องไปทันที เพราะเธอถือว่าพวกเศรษฐีทำบุญทำทานกับเธอก็แล้วกันแค่เศษเงินพวกเขาเธอรู้ดีเพราะเธอเห็นเขาขับรถสปอร์ตราคาแพงๆ เธอไม่สนใจหรอกอยากโยนก็โยนไปอย่างน้อยเธอก็ได้เงินไปรักษาตาของเธอที่กำลังป่วยก็พอ ศักดิ์ศรีบางครั้งก็โยนมันทิ้งบ้างก็ได้เพื่อความอยู่รอด

เฮียอัสพ่อไมโคเวฟ ปากร้ายเหลือหลาย กองฟางลูกอย่าเข้าใกล้หมีควายน่ะลูก ??