“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกกานต์”
“ถ้าไม่ขนาดนั้นก็ขึ้นรถ ไปหย่า กูขอร้อง หย่ากันดี ๆ เถอะ ไม่ต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยาก”
“นี่มึงอยากหย่ากับกูมาก มึงขอหย่าง่าย ๆ มึงไม่คิดถึงตอนที่เรารักกันบ้าง ใช้เวลากี่ปีกว่าเราจะได้แต่งงานกัน เราผ่านเรื่องราวด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่ มึงลืมแล้วเหรอกูหักหน้าพ่อไปเป็นพยานในศาลให้มึงมึงถึงได้พ้นโทษออกมา ถ้าไม่ได้กูมึงติดคุกหัวโตไปแล้ว แต่วันนี้มึงพูดว่าหย่าออกมาโคตรง่าย”
“อย่าพูดว่าง่าย กว่ากูจะตัดสินใจเลิกกับมึงได้มันไม่ง่าย กูพยายามให้อภัย พยายามมองข้ามเรื่องโกหกของมึงตลอด แต่มึงโกหกกูมากขึ้น มากขึ้นจนความอดทนกูหมด แล้วเรื่องที่มึงช่วยกู กูไม่ลืม แต่มึงอาจจะลืมว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นก็เพราะพ่อมึงพยายามยัดคดีให้กู กูไม่ได้ทำอย่างที่พ่อมึงพยายามจะจับกูยัดเข้าคุก”
“กูรู้มึงไม่ต้องพูด กูก็ช่วยให้มึงออกมาแล้วไง มึงจะพูดเรื่องเก่าขึ้นมาทำไม”
“...หย่าเถอะ เราไปต่อไม่ไ
