ตอนที่2 พ่อหมอ
722 Words
ตอนที่2 พ่อหมอ
ก๊อกๆๆ
“ขอโทษนะคะ มีใคร…”
น้ำหวานเคาะประตูแล้วเอ่ยออกไปไม่ทันจบประโยคประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดแง้มออก มีผู้หญิงแต่งกายด้วยชุดขาวเหมือนพวกที่ไปถือศีลตามวัดเยี่ยมหน้าออกมามอง อายุของเธอคำนวนจากใบหน้าแล้วคงห่างจากน้ำหวานเพียงหนึ่งถึงสองปีเท่านั้น หญิงสาวที่เปิดประตูออกมามีใบหน้าสะสวย ผมสั้น แววตาดุ แถมยังชักสีหน้าไม่พอใจใส่แขกในยามวิกาลคล้ายกับไม่อยากจะต้อนรับเธอสักเท่าไหร่
“มีธุระอะไร”
“พวกเราอยากมาพบพ่อหมอน่ะครับ”
ลุงสันต์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้านายสาวเป็นผู้ตอบถาม
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วไม่แหกตาดูบ้างหรือไง นึกว่าสำนักนี้เป็นเซเว่นเหรอจะเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“พูดบอกดีๆ ก็ได้มั้งหนูไม่เห็นต้องว่ากันรุนแรงแบบนี้เลย”
“นี่ฉันก็พูดดีแล้วนะลุงเห็นว่าหัวหงอกจะหมดหัวอยู่แล้ว หากเป็นคนอื่นอีเดือนแม่ด่ากระเจิงเปิดตูดแน่บไปแล้วจะบอกให้”
เดือนแรมลูกศิษย์สาวก้นกุฏิของสำนักเม้มปากแน่น เท้าเอวเชิดหน้าขึ้นกวาดสายตาพิฆาตส่งไปยังแขกแปลกหน้าทั้งสอง
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาเอาซะดึกดื่นป่านนี้ พวกเราไม่คุ้นทางน่ะค่ะเลยขับรถวนอยู่หลายรอบกว่าจะมาถึงก็มืดค่ำ ฉันมีเรื่องร้อนใจจริงๆ ขอพบพ่อหมอหน่อยได้ไหมคะ”
น้ำหวานพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เธอเดินทางมาไกลเลยไม่อยากเสียเที่ยว อีกอย่างหมอดูร่างทรงที่ไหนว่าเก่งเธอก็ลองไปหามาแล้วหลายแห่ง แต่สุดท้ายแล้วก็พบแต่พวกสิบแปดมงกฏหลอกลวงต้มตุ๋นเอาเงินทั้งนั้น ยังไม่เคยเจออาจารย์หรือพ่อหมอที่เก่งกาจจริงๆ เลยสักหนเดียว
“เฮ้อ… ใครๆ ที่มานี่ก็มีเรื่องเดือดร้อนกันทั้งนั้นแหละ กลับไปเหอะพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” สาวเดือนแรมโบกมือไล่
“เดือนแรม”
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากชั้นสองของบ้าน เป็นน้ำเสียงที่ฟังดูไม่หนุ่มไม่แก่ฟังดูสดใสกังวานไพเราะจนคนที่ได้ฟังอยากจะเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียง
“จ๋า”
สีหน้าของแม่สาวเดือนแรมเปลี่ยนจากแม่เสือกลายเป็นลูกแมวน้อยในพริบตา
“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ มีวาสนามาถึงสำนักหากมีวาสนาเกื้อกูลกันฉันก็จะช่วยเต็มที่”
“จ้า”
เดือนแรมหันไปทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะตีสีหน้าถมึงทึงมาทางน้ำหวานและลุงสันต์
“เข้ามาสิหูแตกเหรอไง โชคดีมากนะปรกติพ่อหมอไม่รับแขกตอนดึกๆ ขนาดนี้หรอกนะ”
“ขอบคุณมากนะคะพ่อหมอ”
น้ำหวานยกมือไหว้ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าของพ่อหมอที่เธอต้องการมาพบ เดือนแรมพาเธอและลุงสันต์มานั่งรอที่โซฟาไม้รับแขกซึ่งตั้งอยู่ในห้องรับแขกชั้นล่าง ตามผนังมีรูปถ่ายทั้งผู้หญิงผู้ชายมากมายแขวนเอาไว้เป็นรูปขาวดำที่เคยประดับอยู่ในงานพิธีของเจ้าของรูปมาก่อนทั้งสิ้น แต่มีรูปชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดูแล้วน่าจะใกล้เคียงกันรูปเจ้าของบ้านที่สุด
ในรูปเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีอายุไม่น่าจะเกินสามสิบห้าปี ผมสั้น ผิวเข้ม คิ้วดกดำ ดวงตาเสมือนมีอำนาจบางอย่างสะกดให้คนที่เผลอจ้องตากับรูปภาพถูกดึงดูดให้หลงเข้าไปในภวังค์
“เอานี่”
เดือนแรมหยิบกระดาษและดินสอมาวางบนโต๊ะ
“นี่อะไรเหรอคะ”
“เขียนวันเดือนปีเกิดลงไป ฉันจะเอาขึ้นไปให้พ่อหมอ ถ้ามีดวงที่จะเกื้อกูลช่วยเหลือกันพ่อหมอถึงจะช่วย แต่ถ้าไม่มีก็กลับบ้านไป”
เดือนแรมทำหน้าทำตาน่าตบใส่แขกสาวของหล่อน หากเป็นคนอื่นก็อาจมีเรื่องขึ้นแล้วง่ายๆ แต่น้ำหวานเธอเป็นผู้หญิงที่ใจเย็นมากพอเลยได้แต่ข่มความไม่พอใจเอาไว้เงียบๆ
- Writer
