ตอนที่ 14
เข้าใจผิด
ตุ้บ!
โอ๊ย!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างโดนกระแทกดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด วาโยลืมตาขึ้นมาก็เห็นคู่ขาของวานิมยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ สายตาจับจ้องไปทางด้านหลัง หญิงสาวหันไปมองตามจึงได้เห็นที่มาของเสียงเมื่อสักครู่นี้
"อาจารย์…" วานิมตัวปลอมพูดเสียงแผ่วเบา รู้สึกทั้งโล่งใจและอับอายในคราวเดียวกัน
จริงอยู่ว่าเธออยากให้มีคนมาช่วย แต่ขอเป็นคนอื่นได้ไหม ไม่อยากให้เป็นคนๆ นี้เลย ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะเธอไม่อยากเห็นสายตาเย็นชาแต่มุมปากยิ้มเยาะอย่างที่เขากำลังทำอยู่นี่ไงล่ะ
"อาจารย์ตีผมทำไมอะ? "
หนุ่มแบดบอยยังคงคลำหัวตัวเองไม่เลิก สีหน้าและน้ำเสียงแสดงออกชัดเจนว่าถ้าคนทำไม่ใช่อาจารย์ละก็มีเรื่องแน่ แต่องศาไม่สนใจท่าทางฉุนเฉียวนั้น ชายหนุ่มตอบลูกศิษย์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อดอยากปากแห้งถึงขนาดที่ต้องมาทำในที่โล่งแจ้งแบบนี้เลยเหรอนนทกร จะรอให้ออกไปพ้นเขตมหา'ลัยก่อน
