เหลี่ยมองศาเล่ห์วาโย

“นี่ ปล่อยนะ ทำไมนายถึงได้เป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้นะ องศา” หญิงสาวในชุดนักศึกษารัดรูปที่มองดูยังไงก็เหมือนนักศึกษาทั่วไปพยายามร้องบอกคนตัวสูงกว่า พร้อมกับออกแรงบิดแขนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายที่อยู่ในสถานะเพศที่แข็งแรงกว่าอย่างองศา ขณะที่เจ้าของร่างสูงใหญ่เอาแต่ออกแรงลาก ย้ำว่าลาก ตัวคนสวยให้เดินตามตัวเองมาติดๆ ก่อนจะมาหยุดยังหน้าห้องของตนที่ตั้งอยู่ในคอนโดหรูใจกลางเมือง ซึ่งใครๆ ต่างก็หมายปองจะมาจับจองเป็นเจ้าของ แต่นั่นก็เหมือนจะไม่ได้ทำให้วาโยรู้สึกภิรมย์อะไรนัก เพราะที่ตนต้องมายืนอยู่ตรงนี้ก็เพราะว่าเจ้าอาจารย์บ้าอำนาจนี่มันบังคับต่างหาก ใช่ ก็ถ้าเขาไม่บังคับ เธอก็คงไม่ต้องมายืนให้เขาจับลากถูไปมาเหมือนตุ๊กตาเดินได้แบบนี้หรอก “เมื่อไหร่นายจะเลิกทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้สักที กลัวคนไม่รู้หรือไงว่าเป็นอาจารย์ห่วยแตกชอบพานักศึกษาขึ้นคอนโด” เสียงของคนสวยยังคงบ่นออกมาแบบนั้นพร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจให้อีกฝ่ายไปด้วย บ่งบอกได้อย่างดีว่าตอนนี้เธอกำลังไม่พอใจแค่ไหน แต่ถามว่าอาจารย์องศาหน้านิ่งนั้นแคร์ไหม ก็คงจะไม่ เพราะแทนที่เจ้าตัวจะหยุด กลับตวัดวงแขนอุ้มเอาตัวหญิงสาวในชุดนักศึกษารัดรูปขึ้นแนบกับไหล่กว้างอวดบั้นท้ายงอนงาม แล้วพาอีกฝ่ายเดินเข้าห้องไปหน้าตาเฉย ปากก็พร่ำพูดออกมาแบบคนที่ไม่เคยสนโลกอีกว่า “ใครสน ปากคนอยากพูดอะไรก็พูดไปสิ อีกอย่างถ้าจะเอาความจริงมาพูด ฉันก็ไม่ได้ล่อลวงอะไรสักหน่อย เพราะเธอเองก็ไม่ใช่นักศึกษาปีสี่เหมือนอย่างที่บอกคนอื่นเขานี่ ใช่ไหมแม่นักศึกษาปลอม” “ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาอยู่ในสถานะแบบนี้ให้นายตามกดขี่หรอก ถ้ามันไม่จำเป็น ปล่อยฉันลงได้แล้วไอ้อาจารย์หื่นกาม” คำต่อว่าพร้อมกับอุ้งมือที่ดึงรั้งเส้นผมของเขาเอาไว้นั้นทำเอาองศาที่เริ่มเจ็บไม่น้อย จนจำต้องทิ้งตัวสาวแสบเอาไว้กับที่นอนกว้างของตัวเองแทน ก่อนจะโถมตัวเข้ามาคร่อมอีกฝ่ายไว้ กันไม่ให้คนตัวเล็กแต่ส่วนนูนเว้าไม่เล็ก คิดจะหลีกหนีได้อีก ทั้งอุ้งมือแข็งแกร่งยังกดบังคับให้เธอไม่อาจประทุษร้ายเขาได้อีก หรืออันที่จริงต้องพูดว่าเธอไม่มีทางหนี หรือต่อกรเขาได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะถึงจะถูก "แย่มากจริงๆ ฉันไม่คิดว่านายจะทำได้ถึงขนาดนี้เลยนะองศา ทั้งๆ ที่ฉันเคยช่วยเหลือนายสมัยเรียนอยู่เมืองนอกแท้ๆ" วาโยพยายามร้องด่าหวังให้อีกฝ่ายสำนึกแล้วปล่อยเธอเสีย แต่หญิงสาวก็รู้ได้ทันทีว่าความหวังของตนนั้นมันเหมือนจะไม่มีปลายทางของแสงสว่างให้เห็นด้วยซ้ำ เมื่อปลายนิ้วขององศาที่ไม่ได้ตึงพันธนาการข้อมือเล็กเอาไว้ เริ่มลูบไล้ไปตามทรวดทรงยั่วยวนตาด้วยสีหน้าและท่าทางที่ยากจะคาดเดาความคิดนัก และใช่ คงไม่มีใครรู้หรอกว่าองศากำลังคิดและรู้สึกอย่างไรอยู่นอกจากตัวเขาเอง "เมื่อไหร่นายจะปล่อยฉันไปสักที อย่างน้อยก็เห็นแก่ตอนที่อยู่อเมริกาบ้างสิ" "ตราบใดที่ฉันยังกุมความลับของเธออยู่ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ถามอะไรทั้งนั้น เอาไว้ฉันเบื่อเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน หรือถ้าไม่งั้นฉันก็จะป่าวประกาศไปทั่วมหาลัยว่าพี่สาวแสนดีดีกรีนักเรียนนอก สวมรอยมาเรียนแทนน้องสาว ด้วยเหตุผล..." "หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ" "ทำไม ทำเป็นรับไม่ได้ เธอต้องเจออีกเยอะวาโย นี่มันแค่เริ่มต้น" วาโยได้แต่กัดฟันแน่นกับคำขู่นั้น แล้วเบือนสายตาหนีจากเจ้าคนใจร้ายนี่เสีย ก่อนจะกัดฟันเอ่ยถ้อยคำออกไป เพื่อให้มันจบๆ กันไป "จะทำอะไรก็ทำ อยากเอาก็รีบเอาเข้าสิ จะได้จบๆ ไป แล้วก็ปล่อยแขนได้แล้ว มันเจ็บ" เสียงประชดประชันบวกกับไม่สบอารมณ์ในช่วงท้ายๆ นั่นทำเอาคนที่ถือไพ่เหนือกว่าชะงักไปหน่อยแล้วยอมปล่อยมือที่พันธนาการแต่โดยดี ทว่าก็ไม่ได้ย้ายตัวเองออกจากการคร่อมตัวของหญิงสาวแต่อย่างใด นั่นมันไม่ได้ทำให้ว่าโยรู้สึกดีขึ้นสักนิด แต่กลับกันความรู้สึกหมั่นไส้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังเสแสร้งเหมือนว่ากำลังเห็นใจเธอ ทั้งที่เขานั่นแหละเป็นคนจับเธอใส่บังเ**ยนบีบบังคับกันอยู่ "ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนกำลังสงสารทั้งที่ตัวเองเป็นซาตานได้ไหม มันดูปลอม" ชายหนุ่มชะงักไปอีกครั้งกับคำประชดนั้น แต่ไม่นานก็ยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากแล้วย้ายตัวเองไปนังที่พื้นที่ว่างข้างตัวของคนสวยแทน เรียกอาการฉงนในนักศึกษาปีสี่จอมปลอมได้ไม่น้อย "วันนี้ฉันจะใจดีไม่รังแกเธอสักวันนึง" วาโยที่ได้ยินแบบนั้นนิ่งไปเกือบนาทีก่อนจะยกยิ้มออกมาคล้ายดีใจ แต่ก็ต้องกลับไปห่อเหี่ยวเหมือนเคย เมื่อหูได้ยินคำพูดต่อมาของอีกคน ที่สาวเจ้าเพิ่งได้รู้ว่าเขาช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน "วันนี้ฉันจะเสียสละให้เธอมาขย่มสักวันหนึ่ง ดีไหม" "ไอ้บ้า ฝันไปเถอะย่ะ" "ไม่ต้องฝันก็คงได้แหละมั้ง ถ้าหากเธอยังอยากให้ความลับ มันคือความลับเหมือนเดิม" คำขู่จากสีหน้าท่าทางที่น่าตบของคนที่เป็นอาจารย์นั่น วาโยก็นึกอยากตบเจ้าหมอนี่จริงๆ แต่ก็คงจะได้แค่อยากเท่านั้น เพราะไม่สามารถทำตามที่คิดได้เลยในเมื่ออีกฝ่ายยังถือไพ่ใบสุดท้ายที่เป็นจุดตายของเธออยู่แบบนี้ แล้วเธอจะเลือกอะไรได้ นอกจากยอมทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ เพื่อรักษาความลับนี่เอาไว้ รอให้พ้นสามเดือนนี้เมื่อไหร่ก่อนเถอะ อย่าหวังเลยว่าหมอนี่จะบังคับเธอได้อีก! ไม่สิ อย่าหวังว่าหมอนี่จะได้เห็นหน้าเธออีก แบบนี้จะดีกว่า ***