ตอนที่ 8
1038 Words
บทที่ 8
ชาลิสาอยากจะร้องไห้ แต่เธอร้องไม่ออก เสียงนั้นหดหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่เริ่มละลายไปพร้อมกับความฉ่ำชุ่มที่ตัวเธอกำลังยอมรับตัวเขา อเล็กซานเดอร์กำลังรุกรานเธอ เขาล่วงล้ำและถือสิทธิ์โดยที่เธอไม่อนุญาต เขาร้ายกาจ วางอำนาจ และทำให้เธอเจ็บปวดจนสุดจะทานทน
“อเล็กซ์...ไม่...ไม่”
ปากจิ้มลิ้มที่เป็นอิสระเปล่งเสียงแหบพร่า อเล็กซานเดอร์ขยับแก่นกายของเขาเข้าไป เสือกไสจนมันเข้าไปอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในตัวเธอ ชาลิสาหอบเหนื่อย ความแสบร้อนที่แกนกายค่อย ๆ ดความรุมร้อนลงอย่างที่เธอก็ไม่เข้าใจ
“ชาล็อต...พระเจ้า...คุณยังบริสุทธิ์...พระเจ้า”
อเล็กซานเดอร์ครางลึก แต่เสียงของเขาชัดเจนที่หูของหญิงสาว ชาลิสากล้ำกลืนน้ำตาและความปวดร้าวกลับเข้าไป แต่สิ่งที่ไม่อาจลบเลือนหรือกลบเกลื่อนได้คือราอยราคีที่เขาฝังมันลงในตัวเธอ
“อเล็กซ์...คุณคงพอใจ...คุณทำลายฉันได้...คุณคงพอใจแล้วใช่มั้ย”
เสียงหวานสั่นเครือ อเล็กซานเดอร์รู้สึกปวดแปลบในอก เขาดูถูกแม่สาวนักเต้นของอดาลีนสารพัด ผู้หญิงเต้นกินรำกินอย่างชาลิสาหรือจะรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาในแวดวงบันเทิงไปได้
แต่เธอก็ยังไม่เคยผ่านมือใคร ร่างกายของเธอยังพิสุทธิ์และความงดงามนั้นก็ปราศจากการปรุงแต่งแม้แต่น้อย มันเป็นสิ่งที่กัดกินความรู้สึกของเขา นักธุรกิจมหาเศรษฐีที่ไม่ได้ตั้งใจจะถลตัวเข้าไปในบ่วงที่เขาวางมันไว้เอง
ชายหนุ่มไม่ตอบโต้ แต่แก่นกายของเขากำลังร้อนรุ่มและเหยียดขยายอยู่ในกลีบดอกไม้ที่รัดรึงไว้แน่นหนา มันเป็นความทุกข์ทรมานของเขาที่มากกว่าหญิงสาวหลายเท่า เขากำลังพยายามควบคุมตัวเองอย่างถึงที่สุด
“ชาล็อต...อา...อา”
เขาส่งเสียงครางก่อนจะรั้งเสื้อยืดพ้นไปจากตัว บดเบียดหน้าอกแกร่งกับทรวงอกนุ่มของหญิงสาว เขากำลังจะทานทนต่อการบีบรัดนั้นไม่ได้ ตัวเขาต้องการชาลิสามากกว่าที่อยากจะกลั่นแกล้งหรือลงทัณฑ์เธอ
มันเป็นความรู้สึกของเขาจริง ๆ เป็นความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะกระโจนจ้วงเข้าไปในตัวเธอ กระแทกกระทั้น ขยับโยกและกอดรัดร่างเล็กที่ร้องครางอยู่ใต้ร่างเขาด้วยเสียงแหบพร่า
“อเล็กซ์...อ๊า...อ๊า”
หญิงสาวไม่รู้ว่าความเจ็บปวแปรเปลี่ยนไปเมื่อใด ร่างกายของเธอกำลังร้อนรุ่มโดยเฉพาะตรงแกนกายที่เหมือนมันกำลังจะระเบิด ตัวเธอชุ่มฉ่ำขึ้นอย่างน่าอับอาย มันทำให้ตัวเขาแทรกเข้าไปและลื่นไหล อเล็กซานเดอร์กระแทกกระทั้นตัวเธอแรงขึ้นทุกที
“อูว...พระเจ้า...ชาล็อต...อูว”
เธอโกรธเขา...ชาลิสาบอกตัวเองตลอดเวลาที่อเล็กซานเดอร์เป็นผู้ครอบครองความบริสุทธิ์ของเธอ เขาขืนความรู้สึกของเธอ บังคับให้เธอตอบรับเขา และร่างกายของเธอก็ไม่รู้จักการปฏิเสธ
“อเล็กซ์...อเล็กซ์...อา...อา”
“ชาล็อต...ให้ตายเถอะ!...พระเจ้า คุณคับมาก...”
บนร่างสูงใหญ่ยังเหลืออาภรณ์ติดกายนั่นคือกางเกงเดนิมเนื้อหนา แต่เขาก็ไม่สนใจว่าแก่นกายของเขาจะเสียดสีถูไถกับซิปจนเป็นรอยหรือไม่ ร่างกายของเขาเครียดเกร็งและไม่อาจจะทานทนไหวต่อการเสือกไสรุนแรงในร่องหลืบคับแคบของหญิงสาว
“อา...อา...ชาล็อต...อูวว”
กล้ามเนื้อของเขาขมวดรัดจนเห็นเส้นเอ็นปูดโปนออกมาอย่างชัดเจน ตัวเขาเป็นสีแทนจัดและเข้มเครียดเมื่อจังหวะการกระแทกถี่รัวจนร่างสาวก็โยกคลอนตามจังหวะการกระทั้น
“อา...อา”
อเล็กซานเดอร์ครางออกมาเสียงดังก่อนที่จะกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนขนแน่น ตัวเขาเกร็งและชาลิสาก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้าไปจนปริ่มล้นตัวเธอ
เสียงหายใจหอบหนักของเขาดังอยู่ข้างหู ลมหายใจร้อนระอุของเขาราดรดใบหน้าของหญิงสาว แต่มันเหมือนเปลวร้อนที่แผดเผาหัวใจของเธอ ชาลิสาไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาไว้ได้เมื่อรู้ว่าทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว
ทุกอย่างผ่านพ้นไปและเธอก็สูญเสียทุกอย่างที่ตั้งใจว่าจะเก็บรักษาไว้เพื่อคนที่เธอรัก หญิงสาวอึดอัดที่เขายังกอดรัดเธอไว้แน่น สวรรค์ของเขาเป็นยิ่งกว่านรกขุมสุดท้ายของเธอ
“ปล่อยฉัน”
หญิงสาวรับผละจากอ้อมอกของคนตัวโต แต่เธอก็ทำได้แค่พลิกตัวหันหลังให้ร่างสูงที่กอดรัดเธอไว้จากด้านหลัง อเล็กซานเดอร์แนบหน้าอกกับแผ่นหลังบอบบางของหญิงสาว เขาดึงสติสัมปชัญญะกลับมาดังเก่า กอดร่างเปลือยเปล่านั้นไว้ด้วยความรู้สึกผิดที่แล่นปราดขึ้นมา
“ชาล็อต...คุณกับโคลิน...”
“อย่าพูดเรื่องนี้อีก” หญิงสาวบอกปัดด้วยความเจ็บปวด “บอกแล้วไงว่าโคลินกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แล้วตอนที่เขาหายไปพร้อมคุณนั่นล่ะ”
“มันก็เรื่องของเขา ฉันไม่รู้อะไรด้วย...อือ...บอกว่าให้ปล่อยยังไงล่ะคะ”
ชาลิสาพยายามบิดตัวไปมาแต่ไม่พ้นอ้อมแขนแกร่งของเขาที่รัดเธอราวกับโซ่เหล็กอยู่ดี
“แต่ถึงยังไงผมก็ยังปล่อยให้คุณกลับนิวยอร์คตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องรอให้โคลินเข้าพิธีแต่งงานกับอดาลีน หลังจากนั้นผมก็จะปล่อยคุณกลับไป”
ชาลิสาเผลอจิกปลายเล็บลงบนแขนของเขา ปล่อยเธอกลับไปอย่างนั้นหรือ เขาพาเธอมาที่นี่เพื่อทำลายวิญญาณของเธอ และคงจะปลดปล่อยร่างกายที่มีแต่ลมหายใจกลับไปยังที่ที่เธอมาเท่านั้น
“คุณต้องอยู่ที่นี่ ชาล็อต” เขายังพูด แต่เป็นการกระซิบที่ข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเบาลง เธอร้องไห้แต่เขาจะไม่ได้เห็น ชาลิสากัดปากจนห้อเลือด
“ค่ะ...ฉันจะอยู่ที่นี่...และเมื่อถึงเวลานั้น...ฉันก็จะไป”
- Writer
