ณีเวีย | หวง... ขอจองในใจ

2716 Words

พี่ทีรีบปล่อยมือเราสองคน ก่อนหันไปมองค้อนคุณเซ็น “น้ำหวานปลอดภัยแล้วค่ะพี่ที หมอให้อยู่ดูอาการคืนนึง” พี่ทีดีใจมาก พูดพึมพำว่าจะไม่ทำอีกแล้ว “ไม่ทำแล้วจริงนะ” พี่เอสย้อนพี่ทีกวน ๆ “เออ ไม่ทำ” ยืนยันเสียงหนักแน่น “งั้นบัตรเมมเบอร์อ่าง กูขอไปแบ่งกับไอ้เซ็น” ฉันส่งสายตาพิฆาตไปหาคุณเซ็นทันที มีฉันทั้งคนยังจะไปลงอ่างอีกเรอะ! “อย่าเอากูไปเกี่ยวด้วย กูเลิกนานแล้ว” “วันก่อนยังไปกับกูอยู่เลย!” “คุณเซ็น” พอฉันเรียก คุณเซ็นหันไปค้อนพี่เอส อีกชุดใหญ่ไฟกระพริบ แตงโมเอาแต่ยืนเบะปากไม่ว่าอะไร สรุปมันยังไงสองคนนี้? “กูที่ไหนเอส มึงอย่าพังบ้านกู” พี่เอสหัวเราะ ก่อนจะเดินไปคุยกับพี่ที ที่รอน้ำหวานย้ายไปห้องพิเศษอยู่ ฉันกับคุณเซ็นจึงขอกลับก่อน เหนื่อยมากวันนี้ ทั้งเรื่องตัวเอง ทั้งเรื่องเพื่อน แปดโมงเช้า ฉันตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้คุณเซ็น เวลายังเหลืออีกเยอะ เลยทำแซนวิชใส่กล่องไว้ให้เขากิน ระหว่างวันด้วยเลย... “ไม่อยากไปทำงานเลย” เขาเอาคางมาเกยไหล่ฉัน ขณะที่ฉันทำ แซนวิชอยู่ อ้อนแต่เช้ากินอย่างอื่นก่อนมั้ย? “บริษัทคุณนะ ไม่ใช่บริษัทที่บ้าน ไม่มีคุณใครจะดูละคะ” เขาเดินไปนั่งกินข้าวต้มกุ้งที่ฉันทำ และบ่นพึมพำ “ขอไปส่งเธอก่อนนะค่อยเข้าออฟฟิศ” “ฉันเรียนตั้งบ่าย เสียเวลาคุณวนรถไปมา ออฟฟิศก็อยู่ข้างล่างนี่เอง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หน้านิ่งเงยหน้าขึ้นมามองฉันแว๊บนึง “งั้นไปอาบน้ำแต่งตัว ลงไปอยู่ออฟฟิศข้างล่างก่อน เดี๋ยวไปส่ง” ฉันถอนหายใจกับความดื้อของเขา ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว ตามใจคุณชาย “กระโปรงสั้นไปมั้ย...” ฉันมองกระโปรงตัวเองในกระจก ก่อนจะดงมันลงมานิดหน่อย “ไปเปลี่ยน!” “คุณเซ็น ฉันใส่แบบนี้ตั้งนานแล้วนิคะ ไม่เห็นว่าอะไร” ฉันบ่นอู้อี้ ขี้เกียจเปลี่ยน “แต่ก่อนกับเดี๋ยวนี้ ไม่เหมือนกัน เสื้อรัดเกินไป เดี๋ยวพาไปซื้อใหม่” ฉันได้แต่ยืมกุมขมับ พอไม่มีเสื้อฉันก็ถูกให้ใส่ผ้ามาคลุมบังไว้ วุ่นวายกันสักพักก่อนจะลงลิฟต์มาออฟฟิศกับเขา... พอเราเดินมาคู่กัน... คนก็มองฉันกับคุณเซ็นเป็นตาเดียว “แฟนคุณเซ็นเหรอเนี่ย...” เสียงซุบซิบดังมาไกล ๆ ฉันได้แต่ยิ้มให้ทุกคนที่ทักทายฉัน จนเดินมาถึงห้องทำงานเขา “เคยพาผู้หญิงมาไหมคะ?” ร่างสูงหันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน “เยอะแยะ แต่ไม่มีใครใส่แหวนของฉันที่นิ้วนางข้างซ้าย...” บ้าจริง เหมือนถูกตบหัวแล้วลูบหลังยังไงยังงั้น เขิน. ฉันยกแหวนเพชรเม็ดโตขึ้นมาจุ๊บไปทีนึง แล้วอยู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้... “คุณ เดี๋ยวฉันมานะคะไปทำธุระที่ห้างก่อน” เขาพยักหน้าก่อนจะหันไปอ่านเอกสารต่อ พออกมาก็เหมือนต้องเผชิญกับสายตาหลายคู่อยู่คนเดียว ฉันได้แต่ยิ้มให้ทุกคนก่อนจะรีบเดินลงลิฟต์มาชั้นห้าง จัดการทุกอย่างเสร็จ ฉันก็รีบกลับมาหาเขา เลขาหน้าห้องเขาส่งยิ้มหวานให้ฉัน เมื่อเห็นฉันยืนแกะของออกจากกล่อง แล้วยัดอะไรใส่เสื้อ ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ “เข้ามา” เขาส่งเสียงมาจากข้างใน ฉันเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขานั่งทำงานเหมือนเดิม เท่จัง... นิ้วยาว ๆ เขาจับปากกาเซ็นเอกสาร เปิดอ่านทุกบรรทัดอย่างละเอียด ฉันได้แต่ยืนมองเขาแบบนั้น “อ้าว ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ” เขาเงยหน้าขึ้นมาเจอฉันยืนพอดี ฉันค่อย ๆ เดินไปนั่งตักเขาบนเก้าอี้หมุนตัวใหญ่... “ตรงนี้ไม่ได้ขึ้นห้องมั้ย” ฉันได้แต่ยิ้มกับความคิดที่อยากจะกินฉันตลอดเวลาของเขา “เปล่าจะให้คุณกินค่ะ ฉันขอมือคุณหน่อย” ฉันเอื้อมไปจับมือซ้ายเขามาใกล้ตัว เจ้าของมือมองหน้าฉันแปลกใจ ก่อนที่ฉันจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวเองออกหนึ่งเม็ด “ณีเวีย... ขึ้นห้อง” เขามองร่องอกฉันไม่ละสายตา แถมชวนฉันขึ้นห้อง ฉันไม่สนใจสายตาหื่น ๆ นั้น รีบล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากร่องอกตัวเอง... ก่อนจะสวมเข้าที่นิ้วนางของเขา... “ฉันก็ขอจองคุณไว้ก่อนนะคะ” ชายตรงหน้ายิ้มให้แหวนทองคำขาวที่อยู่บนนิ้วตัวเอง แล้วเลื่อนหน้ามาหอมฉันฟอดใหญ่... “ขึ้นห้องกันไหม...” “บ้า พอแล้วค่ะ ทุกวันไม่ได้” “ทำไม” “ฉันพังพอดี” “ฉันอยากกินเธออีกแล้ว” “อดทนนะคะ” “แหวนนี้ซื้อเองเหรอ” “เปล่า เงินคุณนั่นล่ะ” “ดีมาก” หากมีคนแอบฟัง คงมีคนได้ยินบทสนทนาหื่นกระหายของเจ้านายหน้านิ่งคนนี้แน่ ๆ วันนี้ฉันเกือบถูกกินแต่เช้า กว่าจะหลุดจากมือปลาหมึกของเขาได้ก็ แทบแย่ ฉันนั่งมองเขาทำงานต่อ เห็นออร่าความหล่อระเบิด แล้วชักจะทน ไม่ไหว อยากจะประกาศให้สาว ๆ คนอื่นรับรู้ว่า... “ผู้ชายคนนี้ของฉัน ฉันจองแล้วจ้ะ” และแล้ว รถสปอร์ตคันหรูก็เข้ามาจอดหน้าตึกบริหาร “ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวตอนกลับให้พี่นพมารับก็ได้ คุณทำงานเถอะ” หน้านิ่งหันมามองฉัน ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “ดูก่อน ฉันขอไปดูเรื่องเหล้าใหม่ ถ้ากลับไม่ทันเดี๋ยวให้นพมารอ” “ค่ะ” ฉัน ยิ้มให้เขาก่อนจะเปิดประตูปีกนกลงไป “แก ๆ ทางนี้” ฉันรีบวิ่งไปหาแตงโม ที่โบกแฟ้มเรียก น้ำหวานหน่ะเหรอ สำออยอยู่โรงพยาบาล หยุดเรียน 1 วัน น่าสงสารชะมัด “แกมานานแล้วเหรอ” แตงโมหยิบของจากกระเป๋าให้ฉัน “อะไร” มันเป็นกล่องของขวัญเล็ก ๆ “ไม่รู้ว่ะ กายมันบอกแกลืมทิ้งไว้ แกไปลืมของไว้กับมันตั้งแต่เมื่อไหร่” กายงั้นเหรอ ดี! ฉันจะได้ถามเรื่องไลน์กับแตงโมเลย “บ้า ฉันไม่เคยเจอเขาอีกเลย แล้วนี่แกเอาไลน์ฉันให้กายเหรอ?” แตงโมขมวดคิ้วนิดนึง “บ้า... ใครจะให้ หรือว่ามันเอาเบอร์แกไปตอนยืมมือถือฉันวะ” โอ้ยให้ตายเถอะ “แกรู้ไหมว่า กายทักฉันมาตอนอยู่กับคุณเซ็น เนี่ยฉันปิดแจ้งเตือนไว้เลย ไม่รู้กี่ข้อความแล้ว” แตงโมแกะกล่องเล็ก ๆ ที่กายฝากมาให้ฉันออก ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่าน เราชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ’ ข้างล่างมีต่างหูเพชรเล็ก ๆ อยู่ ฉันหยิบมือถือเปิดข้อความกาย ที่ปิดแจ้งเตือนไว้ ให้แตงโมดู [G: หวัดดีณีเวีย เราเองกาย] [G: วันนี้เป็นไงบ้าง] [G: ทำอะไรอยู่] [G: ออกไปหาอะไรกินกันมั้ย?] แตงโมมองหน้าฉันนิ่ง “แก... มันคงเอาจริงว่ะ แล้วนี่แกคบกับคุณเซ็นแล้วเหรอ เห็นวงเห็น แหวน เฮ้ย... นิ้วนางข้างซ้ายด้วย!” “เออ มันมากกว่าคบแล้วอะแก ฉันบล็อกไลน์เขาดีกว่า” ฉันกดบล็อกไลน์ไป ตัดปัญหา ให้แตงโมไปเคลียร์เอาเองแล้วกัน! ฉันเรียนและส่งหัวข้อโปรเจคเสร็จ ลงมาข้างล่างก็เจอรถคุณเซ็นมาจอดอยู่แล้ว... เขายืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่ มือข้างหนึ่ง ล้วงกระเป๋ากางเกง ขายาว ๆ ของเขาไขว้กันนิดหน่อย... โอ้วคุณพระ ทำไมฉันมีแฟนหล่อบาดใจแบบนี้ “แก โคตรหล่ออ๊ะ มารอใครไม่รู้” “มารอฉัน ไปก่อนนะ” สาว ๆ ข้างหลังดี๊ด๊ากันใหญ่ “มีแต่คนอยากจะงาบแฟนแก รีบไปเถอะ” แตงโมดันหลังฉันไปข้างหน้า ฉันโบกมือบ้ายบายแตงโม ก่อนจะเดินมาหาเขาที่รถ “มาส่งและมารับ พี่นพจะมีงานทำไหมคะเนี่ย” เขาหันมามอง และเก็บมือถือ “ไปหาอะไรกินกัน” เขาเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันขึ้น ก่อนจะเดินอ้อม ไปขึ้นอีกฝั่ง “อยากกินอะไร เรียนเป็นไง หัวข้อผ่านมั้ย” “อยากกินยำมากเลยค่ะ ไปร้านเดิมไหมคะ เรียนโอเคถ้าหัวข้อนี้ผ่านฉันก็ทำได้เลย” เขาพยักหน้าและเลี้ยวรถกลับ ‘ครืน ครืน’ โทรเข้า | เบอร์แปลก “สวัสดีค่ะ” (ณีเวียเรากาย ทำไมไม่ตอบไลน์เราเลย) เชี่ย! ฉันพยายามกดลดเสียงสนทนาปุ่มข้าง ๆ ลงให้เบาที่สุด “อ้อ ว่าไงมีอะไร” (ไปหาอะไรกินกันมั้ย) “โทษทีเราไม่ว่างอ่ะ ขอบใจที่ชวน” (ของที่เราฝากไปให้ ได้ยัง) “ได้แล้ว ขอบใจมากแต่ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ” (ไม่ลำบาก เราชอบณีเวียจริง ๆ นะ) “เอ่อ ไม่ต้องฝากอะไรมาให้เราหรอก” (ทำไม แค่นี้เอง เราอยากให้ณีเวียใส่) “อย่าเลย ๆ” (ทำไม ไม่ชอบเหรอ เดี๋ยวเราฝากไปให้อีกนะ ชอบใส่อะไรเหรอ) ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้เนี่ย! “เราเกรงใจ” (ไม่ต้องเกรงใจ เราชอบณีเวีย อยากให้ใส่) คนข้าง ๆ เริ่มหันมามองฉันเป็นระยะแล้ว “สงสัยเราต้องวางก่อน ไม่ว่างคุย” (อย่าเพิ่งวาง เรามีเพลงจะเล่นให้ฟัง) กรี๊ด! กูไม่ว่าง เข้าใจไหม แฟนกูอยู่ข้าง ๆ เนี่ย เข้าใจบ้าง! “กาย เราขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ เรามีแฟนแล้ว อย่าทำอย่างนี้เลย” เมื่อฉันพูดจบ คุณเซ็นตบไฟเลี้ยวจอดรถข้างถนนทันที มือใหญ่คว้าโทรศัพท์ออกไปจากมือฉัน (เราชอบณีเวีย ไม่ได้ชอบแฟนณีเวีย?) “อย่ามายุ่งกับเมียกู” และสายก็ถูกตัดไป เขาหันมามองฉัน บ่งบอกว่าอารมณ์เสียสุด ๆ ใจเย็น ๆ นะคะคุณพี่ “...” “มันเป็นใคร?” สายตานิ่งมองฉันเขม็ง ไม่เหมือนผู้ชายเมื่อเช้าที่ฉันรู้จักเลยสักนิด “ไม่รู้ อยู่ ๆ ก็โทรมา” เขาเอามือถือตัวเอง เมมเบอร์กายไว้ ก่อนจะยื่นมือถือของฉันคืน บรรยากาศในรถเริ่มเงียบ... “นี่ไม่มีอะไรจริง ๆ ฉันไม่ได้ยุ่งเลย คุณฉันไม่อยากทะเลาะเลยนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขา... แหวนที่ฉันให้ เขายังคงใส่มันอยู่ “ระวังตัวด้วยแล้วกัน รู้สึกไม่ค่อยดี แปลก ๆ” เขาถอนหายใจก่อนจะหันไปขับรถต่อ ฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ เอาไว้ค่อยไปง้อที่ห้องแล้วกัน ฉันกินยำไปสองจาน อยากกินสุด ๆ คนตรงหน้าก็นั่งทำหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่พูดไม่จา จะโกรธอะไรขนาดนั้นพ่อคุณ มันเป็นเรื่องปกติของคนที่มีแฟนสวย แค่ทำใจให้ชิน แค่นี้เอง “ไม่อร่อยเหรอคะ” “ฉันคิดว่าจะจัดงานหมั้นก่อน เธอเรียนจบเมื่อไหร่แต่งงานเลย” อยู่ ๆ กุ้งที่อยู่บนช้อนฉัน ก็ร่วงลงไปนอนบนจาน “ทำไมรีบล่ะคะ เกิดอะไรขึ้น?” ฉันรวบช้อน ถามเขาอย่างสงสัย พักนี้เขาทำอะไรรวดเร็วไปหมดทุกอย่าง จริง ๆ จะบอกว่าเป็นการคิดของพวกนักธุรกิจอีกสินะ “ฉันอยากจะสบายใจ รวมถึงพ่อเธอได้สบายใจด้วย” “แล้วแต่คุณค่ะ” เขาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ก่อนจะเดินออกไปคุย ไม่นานหน้านิ่งก็เดินยิ้มมา “โทรหาใคร ยิ้มมาเชียว” เขาคลายเนคไทออก ก่อนจะตักปลาหมึก ใส่จานฉัน “แม่บอกว่าฤกษ์คืออาทิตย์หน้า” อาทิตย์หน้างั้นเหรอ ดีเหมือนกันจะได้เป็นทางการสักที คนข้างหน้าก็รีบเหลือเกินสงสัยกลัวกายมาวอแว ฉันรีบไลน์ไปบอกเพื่อน ๆ พวกมันก็ดีใจกันใหญ่ บอกอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ น้ำหวานกลับ บ้านแล้ว พี่ทีดูแลดีมาก สงสัยเจ็บตัวครั้งนี้นางจะคุ้ม... เรานั่งคุยเรื่องหมั้นกันสักพัก คุณเซ็นตั้งใจจะจัดที่โรงแรม เขาถามความเห็นฉันว่าอยากได้งานแบบไหน ให้ตามใจฉันทุกอย่างเลย สงสัยฉันต้องลดน้ำหนักแล้วล่ะ พอมาถึงห้องฉันก็เหนียวตัว ขออาบน้ำอาบท่าก่อน เขาไปนั่งทำงานพลางส่งรูป ออแกไนซ์ให้ฉันดูเรื่อย ๆ ฉันวางโทรศัพท์ลงขอบอ่าง ก่อนจะนอนหลับตาแช่น้ำอุ่น ๆ ในอ่างจากุชชี่ อยู่ ๆ ก็มีวัตถุอะไรใหญ่ ๆ ลงมาในน้ำด้วย “นานเกินไป รอไม่ไหว...” อยู่ ๆ เขาจับฉันไปพิงตัวเขาอะไรต่าง ๆ นา โดนหลังฉันอยู่ใต้น้ำวุ่นวายไปหมด “หิวเหรอคะ ถึงตามมา” ฉันถาม เมื่อรู้สึกว่า มังกรใหญ่เขากำลังตอดหลังฉันอยู่ไม่หยุด “ขอโทษที่อารมณ์เสียใส่... แค่ไม่ชอบให้ใครยุ่งกับเธอ” อยู่ ๆ เขาก็ขอโทษฉัน แถมยังเอาแขนใหญ่โอบกอดฉันแน่น ฉันหันหน้าไปมองเขา ทำยังไงดีนะ ฉันอยากให้เขามั่นใจ ฉันไม่อยากมองใครเลยนอกจากเขา... “ไม่เป็นไรค่ะ เชื่อใจฉันนะคะ ฉันไม่มีวันนอกใจคุณ” เขาไม่ตอบ แต่ก้มลงมาจุมพิตฉันเบา ๆ มือหนาไม่อยู่นิ่ง เริ่มคลึงหน้าอกฉันเล่นไปด้วย “ตรงนี้เลยเหรอคะ” ฉันเอียงหน้าไปถาม “ที่จริงก็อยากจะกินเธอทุกที่” เขาพูดพลางเอามือกดน้ำออก จับฉันให้หันขึ้นคร่อมเขา “ถ้างั้นฉันทำนะคะ” ฉันเอาแขนไปคล้องคอเขาไว้ ก่อนจะเริ่มประกบจูบลงปากนุ่ม มือใหญ่เริ่มลูบไล้ไปตามแผนหลังฉัน ฉันอยากจะกลืนกินเขาให้หมดเสียตอนนี้ “ฉันรักเธอไปแล้ว ทำไมถึงรักเธอได้ง่ายดายขนาดนี้” เขาพึมพำส่งเสียงเคล้าลมหายใจอุ่น ๆ ใส่คอฉัน รัก... รักฉันงั้นเหรอ มือสองข้างฉันค่อย ๆ ประคองหน้าเขา ก่อนจะจ้องมองในตาคู่สวย... “ฉันก็รักคุณไปแล้วเหมือนกันไม่รู้ทำไม” ตาคมจ้องฉันนิ่งไม่ละสายตา ก่อนจะยกสะโพกฉันขึ้น สอดใส่แก่นกายให้รูสวาทฉันกลืนกิน “อื้ม~” ความด่างของน้ำที่เพิ่งอาบ ทำให้รูสวาทฉันแน่นไปชั่วขณะ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็อยากให้เธอเชื่อใจฉันเหมือนกัน อย่าฟัง คนอื่น” มือใหญ่เริ่มดันเอวฉันเข้าออก จนติ่งสวาทบดเบียดกล้ามท้องเขา ความเสียวทำฉันแทบเสียหลัก มือไม้เริ่มกอดเขาไว้แน่นขึ้นปล่อยให้ช่วงล่างเด้งรับเข้าออกอยู่อย่างนั้น “อ๊ะ อ๊ะ คะ ค่ะ ฉันเชื่อคุณ” กว่าฉันจะตอบเขาได้ ก็ต้องกลั้นใจฝืน ความกระเสร่า เขาจับสะโพกฉันขึ้นก่อนก้าวออกมาจากอ่าง วางฉันลงเบา ๆ บนเคาน์เตอร์หินอ่อนที่เย็นยะเยือก ฉันใช้สองแขนค้ำเอนกาย ก่อนจะเด้งน้องสาวน้อย ๆ ให้เขาสอดใส่เข้ามาทรมานฉัน... “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เขายืนส่งเอวให้ทำงานไม่ขาดสาย การเข้าออก การเสียดสี มันเป็นจังหวะที่ทำฉันทรมาน ฉันเสียว เสียวจนสั่นไปทั้งตัว เขาอุ้มฉันออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะวางเบา ๆ ลงบนเตียง มือใหญ่กดติ่งสวาทฉันอีกครั้ง ก่อนจะเอนตัวถาโถมเข้าจังหวะจนร่างฉันสั่นเครือ “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เร็วอีกค่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว” ‘ตับ ตับ ตับ’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะเทือนไปทั่วห้อง “ฉันรักเธอ... อ่า~” ‘ปึก ปึก ปึก’ “อ๊ะ อ๊ะ ฉะ ฉันก็รักคุณค่ะ” ฉันจิกเล็บลงผ้าห่ม ก่อนจะขย้ำเกร็งมันไปทั้งตัว อ๊ะ ฉันเสร็จ กระตุก ตุบ ๆ ไปพร้อมกับเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more