พฤศจิกายน พ.ศ. 2563
เขมกรเหม่อมองสายน้ำที่ไหลผ่านเอื่อย ๆ วันนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยก้อนเมฆหนาทำให้แสงแดดส่องลงมาได้รำไร เรือลำเล็กกำลังพาเขาล่องทวนกระแสน้ำ
ขณะกำลังใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อไม่ให้ตัวเองเศร้ามากนัก คนขับเรือได้พูดขึ้นมาว่า
“ถึงแล้ว ตรงนี้แหละ” เขาเดินมาหาเขมกรที่กำลังนั่งกอดลุ้งลอยอังคารของยายมุกดาอยู่
น้ำตาที่กลั้นไว้เอ่อไหลอาบแก้มอีกครั้ง เวลานี้ญาติเพียงคนเดียวของเขาไม่อยู่อีกแล้ว
ถึงกระนั้น ยายคงไม่ต้องทรมานกับโรคภัยอีก ตลอดเวลาที่ได้ดูแลยาย หมอกต้องทนเข้มแข็งเพื่อไม่ให้ยายต้องเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่ในใจแทบจะทนไม่ไหว
ยิ่งช่วงใกล้จะถึงระยะสุดท้ายของโรค สติของยายเริ่มเลือนหายเพราะมะเร็งกระจายลาม ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายที่แม้แต่ยาแก้ปวดขนานแรงก็เอาไม่อยู่
ยายแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่ช่วงเวลาไม่กี่วันก่อนที่ยายจะจากไป เขาได้ยินเสียงพึมพำเบา ๆ
“เขม เ
