EP 05 จุดเริ่มต้นความเจ็บปวด!
814 Words
KAREN TALK
สวัสดีค่ะฉันชื่อคาเรน ทุกคนคงพอรู้เรื่องฉันบ้างแล้ว ฉันเป็นหนึ่งในคู่นอนของหมอภูมิ หมอที่เป็นคนรักษาอาการซึมเศร้าของน้องสาวฉัน
เรื่องของเรามันเริ่มขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน ครอบครัวฉันหามคารินน้องสาวฉันส่งโรงพยาบาลด้วยสาเหตุที่เธอพยายามจะฆ่าตัวตาย คารินเป็นซึมเศร้าตั้งแต่เธอเสียคนรักไปในอุบัติเหตุ อุบัติเหตุครั้งนั้นไม่ได้พรากแค่คนรักของเธอไป แต่พรากลูกในท้องของเธอไปด้วย มันเลยทำให้รินน้องสาวฉันเป็นซึมเศร้ามาตั้งแต่วันนั้น
วันที่รินพยายามที่จะฆ่าตัวตายฉันเป็นคนไปเจอเข้า ตอนนั้นคารินเสียเลือดมากแล้วกว่าจะมาถึงโรงพยาบาล ฉันกับพ่อแม่นั่งรอน้องที่ห้องฉุกเฉินนานกว่า 2 ชั่วโมง จนกระทั่งหมอหนุ่มคนนึงออกมาบอกอาการน้องสาวฉันว่าอยู่ในความปลอดภัยแล้ว ฉันไม่ได้สังเกตุใบหน้าของเขา
ต่อมาเช้าของอีกวัน ฉันมาหาน้องแต่เช้าตรู่ ระหว่างที่นั่งรอรินฟื้น หมอก็เดินเข้ามาตรวจทำให้ฉันได้เห็นหน้าเขาเต็มๆเป็นครั้งแรก มันทำให้ฉันตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย ฉันอาศัยเวลาไปเฝ้าน้องคอยมองเขาอยู่ตลอด
จนน้องฉันได้ออกจากโรงพยาบาลและมาพักฟื้นที่บ้าน ฉันคิดว่าหมดหวังแล้วคงไม่ได้เจอเขาอีก แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้เขาเป็นหมอประจำตัวของคาริน เพราะเขาเป็นหมอที่เก่งการรักษาโรคที่คารินเป็นมากที่สุด บ้านของฉันยอมจ่ายสุดตัวเพื่อให้เขาเป็นคนดูแลเคสนี้
ทุกครั้งที่พาคารินไปหาหมอตามนัด ฉันจะอาสาไปทุกครั้งเพราะอยากเห็นและอยากเจอหน้าเขา และแล้ววันนึงฉันก็สังเกตเห็นว่าเหมือนหมอจะชอบมองหน้าคารินบ่อยๆ มันทำให้ฉันรู้ทันทีว่าหมอนั้นชอบน้องสาวฉันแล้ว
มันคงไม่แปลกเพราะคารินกับฉันเราตรงกันข้ามกันหลายอย่าง น้องฉันเป็นผู้หญิงเรียบร้อย น่ารักและอ่อนหวาน ส่วนฉันมันเป็นพวกแรงๆ ชอบเที่ยวกลางคืน แต่ฉันไม่ได้มั่วหรอกนะ ฉันเพียงแค่ชอบสังคมแบบนี้ มันเป็นมุมที่ฉันได้ปลดปล่อยจากงานที่ทำ บ้านของฉันมีธุรกิจมากมาย ตั้งแต่รินป่วย เหมือนงานทุกอย่างมันมาตกอยู่ที่ฉันคนเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมาก และฉันเองก็เต็มใจทำ ฉันรักคารินมาก เป็นเรื่องที่คนในบ้านรู้ดี และคารินก็รักฉันมากเหมือนกัน
การรักษาของน้องฉันผ่านมาเรื่อยๆ จนวันนึงฉันได้เดินเข้าไปสารภาพกับหมอว่าฉันนั้นชอบเขา
"หมอคะ?!" ฉันเอ่ยเรียกเขาในตอนที่พยาบาลมาพาคารินไปตรวจบางอย่าง ทำให้ในห้องนี้มีแค่ฉันกับหมอสองคน
"ว่าไง?!" เขาหันกลับมาตามเสียงเรียกของฉัน ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่เหมือนสายตาที่เขาใช้มองคาริน
"เรนชอบหมอนะคะ หมอรู้ใช่มั้ย?!" ฉันคิดว่าเขาคงสังเกตอยู่บ้าง
"ฉันรู้ แต่เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันชอบคารินไม่ใช่เธอ!" ประโยคนั้นที่ออกมาจากปากของเขา เหมือนมีดที่ปักลงกลางใจ ฉันจุกมากแต่ก็ยังฝืนยิ้มให้เขาอยู่
"เรนรู้ แต่เรนขอให้หมอให้โอกาสเรนบ้างได้มั้ย เรนจะอยู่แค่ในที่ที่หมอต้องการให้อยู่!" ฉันเอ่ยร้องขอแม้รู้ว่ามันจะต้องเจ็บแค่ไหนก็ตาม
"เธอแน่ใจนะว่าเธอจะทนไหว ถ้าวันนึงฉันทำให้คารินเป็นของฉันได้?!" เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถามกับมาด้วยคำถามที่ฉันเจ็บจนไม่อยากจะตอบ
"เรนทนไหวค่ะ ถ้าถึงวันนั้นเรนจะยอมออกจากชีวิตหมอและไม่เรียกร้อง!" ด้วยความชอบที่มันเปลี่ยนเป็นความรัก ทำให้ฉันนั้นยอมทุกอย่าง ยอมแม้รู้ว่าวันนึงมันต้องจบ
"เธอทำแบบนี้มันได้อะไร?" เขาเอ่ยถามถึงเหตุผล
"มันไม่ได้อะไรหรอก เรนแค่อยากมีความสุขกับตรงนี้บ้างเท่านั้น" ฉันตอบไปอย่างใจดีสู้เสือ แม้ในใจมันจะอยากร้องไห้ออกมาดังแค่ไหนก็ตาม
"อืม!! ต่อไปนี้เธอคือเด็กฉัน ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเด็ดขาด ไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้!" นั้นแหละคือจุดเริ่มต้นเรื่องของฉันกับเขา ฉันอยู่ในจุดที่เป็นตัวแทนของคนที่หมอรักมาสองปีแล้ว อยู่แบบเจ็บทุกครั้งที่พาคารินมาหาหมอแล้วเขายิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้รับ
- Writer
