EP 10 ไม่เหมาะสม
1348 Words
คาเรนกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่วางสายหมอเธอก็ไปดูหนังกับพีทต่อเพราะไม่อยากเสียมารยาท เธอคิดถึงเรื่องของเธอกับเขาที่เกิดขึ้นพรางคิดไม่ตก หากวันนึงหมอจีบน้องสาวของเธอติดแล้วเธอจะทำยังไงต่อเธอจะทนเจ็บไปแบบนี้เรื่อยๆไหวมั้ย แล้วน้องเธอจะรู้สึกยังไงหากวันนึงรู้เข้า
ก๊อกๆ เสียงประตูดังขึ้น คาเรนรู้ทันทีว่าเป็นน้องสาวของเธอ คงมาคุยเรื่องที่ต้องไปหาหมอพรุ่งนี้
"เข้ามา พี่ไม่ได้ล็อค!" เธอเอ่ยอนุญาตพรางปรับสีหน้าของตัวเอง
พลั่ก!!คารินเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พักหลังเหมือนว่าคารินจะสดใสมากขึ้น คาเรนคิดในใจว่าอาจจะเป็นเพราะหมอหนุ่ม เพราะนอกจากเขา ก็ไม่มีใครที่คารินเจอนอกจากคนในครอบครัว
"พี่เรนนนนน!!" คารินวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น
"ว่าไงหื้มมม?" เธอลูบไปที่หัวของคารินอย่างเอ็นดู คาเรนรักน้องสาวมาก ไม่ว่าอะไรเธอก็ให้และยอมน้องเธอได้ รวมถึงเรื่องของหมอด้วย
"พรุ่งนี้รินไปหาหมอตามนัดครั้งสุดท้ายแล้ว รินจะหายแล้วพี่เรน" เธอพูดอยย่างมีความสุข พรางทำให้คาเรนเองก็มีความสุขไปกับเธอ ใช่พรุ่งนี้เป็นนัดสุดท้ายของคารินแล้ว เธอหายจากโรคซึมเศร้าที่เป็นเพราะผลประเมินจากหมอหลายคนที่ตรวจเธอล่าสุด
"น้องพี่เก่งจัง"
"เก่งเหมือนพี่เรนไง!" คารินยิ้มให้พี่สาวด้วยความสุข
"เข้ามาหาพี่เรื่องแค่นี้หรอ?" คาเรนถามอย่างรู้ทันว่ามันไม่เพียงเท่านี้แน่นอน
"รินอยากไปทำงานกับพี่"
"ไม่ได้!!"คาเรนรีบแย้งขึ้นในทันที ทำเอาคารินหุบยิ้มลง
"ทำไมหล่ะพี่เรน รินหายแล้วนะ" เธอพูดเพราะรู้ดีที่คาเรนไม่ยอมให้เธอไปทำงานเพราะกลัวเธอจะเหนื่อย แต่คารินอยากแบ่งเบาภาระพี่สาวของเธอบ้าง
"พี่เป็นห่วงริน น้องสาวคนเดียวพี่ดูแลได้หนูไม่ต้องไปทำงานให้เหนื่อยหรอก"คาเรนเอ่ยอย่างเป็นห่วง เธอเชื่อว่าเธอสามารถทำให้คารินไม่ลำบากแม้แต่น้อย เธอไม่อยากให้น้องต้องเหนื่อยเหมือนเธอ
"ให้รินได้ลองทำบ้างได้มั้ย รินอยากช่วยพี่บ้างไม่อยากให้พี่ต้องเหนื่อย" คารินรู้ดีว่าคาเรนต้องแบกรับทุกอย่างไว้เพราะว่าเธอป่วย ซึ่งคารินไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้น เธอเองก็รักคาเรนไม่น้อยไปกว่าที่คาเรนนั้นรักเธอเลย
"แต่..."
"นะพี่เรน รินสัญญาว่าถ้ารินไม่ไหวรินจะไม่ฝืน" เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของน้องสาว มันทำให้คาเรนไม่สามารถที่จะปฏิเสธสายตาตรงหน้าเธอได้ เธอทำเพียงพยักหน้าเบาๆ นั้นทำให้คารินยิ้มขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกอดพี่สาวของเธอ
"รินรักพี่ที่สุดเลย!!" คาเรนกอดกลับพรางลูบที่หลังของน้องสาวและคิดไม่ตกกับหลายเรื่องที่เธอเจอ
ติ่ง!จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบมาเปิดข้อความอ่าน
"ออกมาหาฉันที่คอนโด" เธออ่านจบก็รีบขอตัวออกจากบ้านทันที โดยบอกคนในครอบครัวว่าไปดื่มกับเพื่อน เพราะกลัวว่าหมอหนุ่มจะเป็นอะไร
เมื่อมาถึงคอนโดของหมอ คาเรนก็กดออดเรียกเขา สักพักเขาก็เดินมาเปิดให้
"หมออยากได้อะไรคะ?" เธอถามอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงตามเธอมาในเวลาแบบนี้
"ฉันอยาก" พูดจบเขาก็ตรงเข้าซุกไซร้เธอทันที
"เดี๋ยวค่ะหมอ"คาเรนพยายามดันตัวเขาออก
"อะไรอีก อย่าทำให้มันวุ่นวายได้มั้ย!!" เขาอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าคาเรนขัดใจ นาทีนี้สิ่งที่เขาต้องการมันคือตัวเธอไม่ใช่การมาถามอะไร
"หมอเรียกเรนเพื่อเรื่องแค่นี้หรอ?" เธอถามอย่างน้อยใจเมื่อเขาให้เธอขับรถมาอันตรายเพราะหวังแค่ตัวเธอ
"ใช่!! ฉันแค่ต้องการตัวเธอ มันก็เป็นแบบนั้นมาตลอดไม่ใช่หรือไง!" คาเรนน้ำตาไหลลงมาในทันทีเมื่อได้ยิน
"หมอหันมารักฉันบ้างได้มั้ยคะ?!" หญิงสาวเอ่ยถามทั้งน้ำตา
"เธออย่าลืมนะว่าเธอเลือกเอง! เลือกจะเสนอร่างกายของเธอมาให้ฉันเอาฟรีๆ เพราะฉะนั้นอย่าเรียกร้องอะไรที่เป็นไปไม่ได้!!" หมอหนุ่มบีบเข้าที่หน้าเธออย่างแรงเมื่อเขาไม่ชอบที่เธอพูดประโยคปัญญาอ่อนพวกนั้นออกมา
"หมอไม่มีวันรักฉันได้เลย ชะ..ใช่มั้ยคะ?!" เธอข่มเสียงของตัวเองไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อฟังคำตอบ
"ฉันไม่มีวันรักเธอ!!" พูดจบหมอก็หันหลังเดินออกจากห้องไปเพราะหมดอารมณ์ โดยไม่สนใจหญิงสาวที่ร้องไห้แทบขาดใจกับคำพูดของเขา
เช้าวันถัดมา
คาเรนตื่นมาออกกำลังกายแต่เช้า โดยที่วันนี้เธอเทรนให้น้องเธอด้วยเนื่องจากคารินขอไว้เมื่อวาน
"เหนื่อยจัง" คารินหันมายิ้มให้พี่สาวทั้งที่ตอนนี้เธอเหนื่อยมากๆ เธอไม่เคยออกกำลังกายมาก่อน ทำให้ช่วงแรกต้องปรับกันเยอะ
"ไหวมั้ย?"คาเรนรีบเข้าไปถามน้องสาวทันทีเพราะกลัวว่าจะเป็นอะไร
"สบายมากค่ะ" คารินยังยิ้มกว้างตอบพี่สาวด้วยความทะเล้น
"งั้นไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปหาหมอกัน" คารินพยักหน้ารับก่อนจะลุกและเดินออกไป หลังจากนั้นคาเรนก็กลับห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเช่นเดียวกัน
หลังจากแต่งตัวเสร็จสองสาวที่เป็นลูกสาวของบ้านหลังนี้ก็พากันนั่งทานข้าวเช้าพร้อมกับครอบครัวของพวกเธอ
"วันนี้วันสุดท้ายของการรักษาแล้วใช่มั้ยริน?!"แม่ของเธอเอ่ยถามด้วยความสุขเมื่อรู้ว่าการรักษาของลูกสาวคนเล็กจบลงสักที
"ใช่ค่ะ รินหายแล้วงื้อ มีความสุขจัง!"คำพูดของคารินทำเอาทุกคนมีความสุขไปตามกัน
"เรนหล่ะลูกเหนื่อยมั้ย ไม่ไหวให้บอกพ่อกับแม่นะ" แม่เธอหันมาถามลูกสาวคนโตด้วยความเป็นห่วง ความน่ารักของครอบครัวนี้คือ เขารักลูกทั้งสองเท่ากัน เพียงแต่อาจจะต้องใส่ใจคารินมากขึ้นนิดหน่อยเพราะเธอป่วย
"ไม่เหนื่อยค่ะ เดี๋ยวรินจะไปช่วยเรนทำงานแล้ว" เธอถือโอกาสเป็นการบอกพ่อกับแม่เธอให้รู้ไปในตัว
"ไปอ้อนพี่จนได้นะเรา!" พ่อของพวกเธอพูดอย่างรู้ทัน เพราะหากคารินไม่อ้อน คาเรนไม่มีทางยอมแน่ๆ
"ก็รินอยากแบ่งเบาภาระพี่เรนบ้าง ไม่อยากให้พี่เรนเหนื่อยคนเดียว" คำตอบที่คารินพูดทำเอาคารินจุกในใจ น้องสาวรักเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงยังไปยุ่งกับผู้ชายที่ชอบน้องสาวเธออยู่นะ ถ้าน้องเธอคบกับหมอแล้วจับได้จะเจ็บมากขนาดไหน คาเรนคิดไม่ตกกับเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อคืน
"แล้วรินหน่ะ กับหมอว่าไงบ้างลูก!"
เคร้ง!! ช้อนในมือของคาเรนหลุดจากมือทันทีที่พ่อของเขาถามแบบนั้นกับน้องสาว เธอคิดในใจว่าเธอไม่น่าเลือกทางนี้เลย ทั้งสองเหมาะกันมากกว่าเธอเหลือเกิน เธอควรถอยได้แล้วใช่มั้ย
"เป็นอะไรรึป่าวลูก?" พ่อของเธอหันไปถามอย่างเป็นห่วง
"ป่าวค่ะ งั้นเรนขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" พูดจบเธอก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารและตรงไปยังห้องน้ำทันที สุดท้ายน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเมื่อนึกว่าวันนึงเรื่องของเธอกับเขาต้องจบลง เธอกอดตัวเองและร้องไห้ให้เงียบมากที่สุด
- Writer
