“ตาไปสนิทกับเขาตอนไหน แล้วทำไมจะต้องมารับไปส่งกันด้วย”
ตาสุนทรรู้ว่าหลานสาวไม่พอใจ แต่แล้วก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหอบเอาไปด้วย จึงเลือกที่จะไม่โต้เถียงแล้วชวนด้วยเสียงอ่อนลง “นวลไปกับตาด้วยสิ”
ประไพพรรณีเกือบใจอ่อน เธอส่งเสียงกระงอดกระแงดใส่ตา
“นวลต้องไปทำไมอีกล่ะ ก็ตามีคนไปส่งแล้วนี่”
“คุณศิธเขาอาสาพาไปส่งที่โรง’บาล เพราะเขาจะไปทำธุระในเมืองพอดี ก็จะให้เขาลงรถพาตาเดินไปแผนกนั้นแผนกนี้ได้ยังไงเล่า เฮ้อ” ตาสุนทรอดปากไม่ได้จำต้องบ่นเธอเข้าให้ ประไพพรรณียืนนิ่งที่ตรงกลางบ้าน สายตาหวานที่ชักจะดุขึ้นทุกที กวาดมองออกไปยังรถคันที่จอดรอนานแล้ว และคนขับก็ออกมายืนคุยโทรศัพท์ข้าง ๆ รถ เธอมองด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเขาสามารถเข้าถึงตาสุนทรของเธอได้ขนาดไหนแล้ว
“ไปสิลูกมันจะสาย หรือจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือจะไปชุดนี้เลยก็ได้”
ประไพพรรณีก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง บอกตอบว่าเธอสามารถไปชุดนี้ได้เล
