“อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ ผมมีหน้าที่มาส่งของอย่างเดียวเท่านั้นเองครับคุณผู้หญิง”
“ฉันไม่รับของพวกนี้หรอกนะ ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ส่งมาทำไม ช่วยกันขนกลับไปด้วยก็แล้วกัน”
“แบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ คุณนวล” แอนดี้ที่เพิ่งจอดรถเสร็จ แทบต้องกระโดดลงมาจากรถ เมื่อเห็นว่าคนที่ให้เอาของมาส่งตามคำสั่งของเจ้านาย กำลังมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ผมเป็นลูกน้องของคุณศิธเองครับ คุณศศิร์ธาน่ะครับ จำได้ไหมเอ่ย”
แอนดี้บอกชื่อเสียงเรียงนามของเจ้านายให้เธอได้รู้พร้อมกับถามหยอกเย้า เอียงคอไปมาอีกด้วย ประไพพรรณีรู้อยู่แล้ว แต่ก็ทำหน้าเฉยเมยคล้ายไม่สนใจ เธอใช้สายตามองพิจารณาแอนดี้ตั้งแต่หัวจดเท้า
“คุณมาก็ดี ฉันจะได้ถามให้หายข้องใจว่าของพวกนี้มันคืออะไรกัน ส่งมาทำไม”
แอนดี้มองไปยังข้าวของที่เจ้านายสั่งให้มาส่งด้วยสายตาละเหี่ยใจ เจ้านายของแอนดี้สั่งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าให้ไปจัดการให้เรี
