เติ้งไห่หลงได้โอกาสเป่าลมพรูใหญ่ออกจากริมฝีปากบางสีสด เขาคงทำกรรมมามาก จึงต้องรับหน้าที่ดูแลคนไม่ได้เรื่อง ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปหาอี้เหริน พบว่าเสื้อคลุมตัวบางพลิ้วมีบางสิ่งเคลื่อนไหวจากด้านล่าง มันเริ่มจากปลายเท้า ไล่ขึ้นมาที่ขา และไต่อย่างเร็วในจุดต้องห้าม พอเติ้งไห่หลงคิดยื่นมือหมายป้องกันอันตรายให้เด็กน้อยตรงเป้ากางเกง ดวงตากลมโตพลันลืมตาตื่น
“องค์ชาย ท่านคิดล่วงเกินผู้น้อย คนชีกอ อะ เอามือสกปรกออกไป!”
เติ้งไห่หลงวางสีหน้าไม่ถูก เขาไม่ได้คิดทำสิ่งอัปมงคล แต่พอเสียงเล็กๆ ตวาดใส่ จึงฉุกคิดถึงความเหมาะสม
“ขะ ข้า...เพียงแต่หวังป้องกันภัยให้เจ้า” ท่าทีเขาเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่จับผิดได้ ทั้งเขินอายและเสียหน้า
“แต่ท่านมีพิรุธ!” อี้เหรินว่าพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นอย่างเร็ว เขาลืมเรื่องตะขาบยักษ์ไปเสียสนิท
“เด็กน้อย ระวัง…เจ้าตัวพันขา มีเขี้ยวพิษ มันยังอยู่ในอาภรณ์เจ้า”
อี้เหรินตัวแข็งทื่อ
