“บังอาจ! คนอย่างเจ้าสมควรแตะต้องตัวข้ารึ”
“กล่าวได้ดี ฝีปากเช่นนี้ควรเป็นเมียข้า อย่าได้ตายโหงอยู่ในป่าเลย” เยว่จินเกอว่าจบก็ฉุดให้อี้เหรินลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ ข้าไม่ใช่คนง่ายๆ ที่ใครจะฉุดไปปู้ยี่ปู้ยำที่ไหนก็ได้”
“หมายความเยี่ยงไร”
อี้เหรินสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยด้วยเสียงสูงจัด
“ข้าเป็นคนของสกุลเติ้ง ทั้งลมหายใจและวิญญาณนี้ ตายไปก็เป็นของเติ้งไห่หลง!” ไม่รู้อะไรดลใจให้เอ่ยเช่นนั้น แต่อี้เหรินยอมรับว่าในหัวคิดออกเพียงเท่านี้
“ฮ่าๆ ๆ เพราะเจ้าเป็นของเขา ข้าถึงปรารถนาอยากเสพรักด้วย รู้ไหมว่านางและนายเล็กๆ ของอ๋องแปด ใครๆ ต่างฝันถึง และข้าต้องการลิ้มรสหวานล้ำสักครา”
“ต่ำทราม! ทะ ท่านอย่าคิดแตะต้องเนื้อตัวข้า” อี้เหรินร้องลั่น แต่มิอาจห้ามอีกฝ่ายได้
เยว่จินเกอโอบเอวบางของอี้เหรินไว้ ก่อนพาเหาะเหินไปยังทิศทางใดเด็กน้อยก็มิทราบได้
เมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดคนร้าย อี้เหรินจึงดิ้นขลุกขลัก
