รับผิดชอบ (3)
1126 Words
"โอ๊ยยยย! ปวดหัวชะมัดเลย" ฉันค่อยๆ สะลึมสะลือ ก่อนจะหันไปมองรอบข้างที่ไม่คุ้นเคยทั้ง สีกำแพง สิ่งตกแต่งและ....กลิ่น ที่นี่มันที่ไหนอีกล่ะเนี้ย ฉันก็ไม่น่ากินขนาดนั้นเลยจริงๆ แหละนะ ฉันยกมือมาบีบขมับสองข้างที่ตอนนี้ปวดเหมือนจะระเบิดออกมาเลย จิ๊! ยัยริสาแกทำให้ทำพลาดแล้วเนี่ย รีบออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า
"ตื่นละหรอ" ฉันเงยหน้ามองตามเสียง ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน อาการชาทั้งตัวแล้วร้อนแผ่ขึ้นมาที่หน้ามันคืออะไร ผู้ชายที่สูงราว 180 ตื่นกอดอกพิงประตูและกำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยหน้าตาที่เฉยชา ผิวขาว ผมสีดำสนิท เขาคือเจ้าของกลิ่นที่ตื่นมาขึ้นมาสัมผัสได้เลยน่ะหรอ
"......."
"เอ้า เป็นใบ้ซะแล้ว ได้ยินฉันมั้ย" เขาพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก นี่ฉันกำลังอยู่ในห้องของผู้ชายหน้าตาดีคนนี้หรอเนี้ย แล้วฉัน...ไปทำอะไรไว้บ้างนะ
"นี่เธอ!....." หมับ "ได้ยินมั้ยเนี้ย"
"นี่! นายจะทำอะไร" ฉันเบิกตากว้างเพราะเขาเดินมาดันตัวฉันนอนระนาบลงไปบนเตียงอีกครั้ง แต่หลังจากที่ฉันพูดถามออกไป เขาก็กลับกระตุกยิ้มให้ฉัน แล้วค่อยๆ กลายสายตาไล่มองฉันทีละอย่าง จนฉันรู้สึกเกร็งจะไม่ไหวแล้ว หน้าก็ร้อนแผ่ไปหมดเลย
"เป็นอะไรเขินหรอ"
"จิ๊! นายเป็นใครแล้วนายทำอะไรฉัน! ถอยออกไปเลยนะ" ฉันผลักอกเขาอย่างแรงก่อนที่เขาจะยืนสูงมองลงมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"เป็นใครสำคัญหรอ แต่ที่แน่ๆ เป็นผัวคนแรกของเธอก็แล้วกัน"
"พูดบ้าอะไร" เขากระตุกยิ้มแล้วก็จ้องมองมาที่ฉันอีกครั้ง ยัยริสาแกไปทำอะไรแบบนั้นทำไมเนี้ย แกน่าจะมีสติกว่า แกมาเสียตัวให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ มีหวังป๊าด่าตายห่าเลย แถมฉันยังไม่ยอมไปตามนัดพี่เขาอีก
"พูดอะไร ก็พูดความจริงอะสิ อีกอย่างเธอจะนั่งโชว์นมอีกนานมั้ย ฉันไม่มีสมาธิคุย" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดก่อน หลุบสายตามาที่หน้าอกของฉันที่ตอนนี้ผ้าห่มมันตกมาอยู่ที่ตักของฉันซะหมด นั้นมันก็หมายความว่า ฉันนั่งเปลือยอกมาตั้งแต่เมื่อไรแล้วเนี้ย อีตาบ้านี่ ฉวยโอกาสจริงๆ
"อ๊ะ!" ฉันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาดึงคอเลย ก่อนจะส่งสายตาเขียวปั๊ดไปทางเขา ที่กำลังยืนหัวเราะฉันอยู่ราวกับว่า กำลังเยาะเย้ยฉันอยู่ยังไง ฉันจะบ้าจริงๆ
"เอาล่ะ! เธอจะรับผิดชอบฉันยังไง" รับผิดชอบ ฉันเนี้ยนะต้องรับผิดชอบ เขาสิต้องรับผิดชอบฉัน! ไม่ใช่ให้ฉันไปรับผิดชอบเขา อีตาบ้านี่คิดอะไรอยู่เนี่ย
"ใครกันแน่ที่จะต้องรับผิดชอบ"
"เอ้า แม่คุณ จะใครล่ะครับ ก็ต้องเป็นคนที่เริ่มอะสิ ฉันเป็นคนโดนกระทำนะ เธอเป็นคนกระทำ คนที่กระทำก็ต้องทำรับผิดชอบสิ หรือว่าไม่จริง?" เขาเอียงคอถามฉันด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ถ้าไม่ติดว่า ฉันเมาจนจำไม่ได้เลย ล่ะก็!
"จะเอาอะไรก็มาว่า เห้อ!"
"แต่งงาน เธอต้อง แต่ง งาน กับ ฉัน" ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขาด้วยสายตางงๆ ฉันริสาผู้ที่เกลียดการแต่งงานและไม่มีความคิดจะแต่งงานกับใครทั้งนั้น ทำไมฉันต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่ยังไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำไป
"เวอร์ไปมั้ย นายมีความคิดจะแต่งงานกับผู้หญิงทุกคนที่นายมีวันไนท์สแตนด้วยหรอ"
"เธอเห็นฉันเป็นคนยังไง ฉันไม่ได้เป็นคนง่ายขนาดนั้นนะ เธอยอมมีอะไรกับเธอเพราะ เธอรับปากว่าจะดูแลฉัน พอตื่นขึ้นมาแล้วเป็นแบบนี้หรอ ผู้หญิงสมัยนี้นี่ไร้ความรับผิดชอบจริงๆ เลย" เขาพูดด้วยหน้าตาเศร้าแถมยังทำเสียงตัดพ้ออีก มันทำให้ฉันอดหมั่นไส้เขาไม่ได้จริงๆ พูดซะฉันดูแย่เลย ฉันอ้าปากค้างจะเถียงก็เถียงไม่ทัน
"ให้มันน้อยๆ หน่อย คนอย่างนายเนี้ยนะ อีกอย่างนายจะมาเชื่ออะไรกับคำพูดของคนเมา จะเอาเท่าไรก็ว่ามา ให้มันสมกับที่นายเสียเวลากับฉัน" ฉันพูดด้วยเสียงแข็งขึ้นอีกครั้ง ฉันจะไม่มีทางแต่งงานเด็ดขาด!
"ฉันต้องการให้เธอรับผิดชอบด้วยการแต่งงานเท่านั้น ถ้าเธอไม่แต่งงานกับฉัน ฉันจะไปบอกที่บ้านว่า ฉันโดนเธอรังแกแล้วก็ฉันก็จะไปบ้านเธอแล้วก็บอกทุกคนว่า........"
"โอ๊ยยย! พอๆ เลิกเวอร์สักที" ฉันจะเอายังไงดีเนี้ย ถ้าเดินไปบอกป๊าเรื่องนี้ ตายแน่เลย ทั้งฉันและก็อีตานี้
"เอายังไง?"
"ฉันแต่งงานกับนายไม่ได้จริงๆ ฉันยังไม่ได้รู้จักนายเลย นายเป็นใคร ชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ฉันไม่แต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักหรอกนะ แต่งงานนะ ไม่ใช่เล่นขายของมันเลิกกันง่ายๆ หรือไง"
"งืมมม! ที่เธอพูดมาก็มีเหตุผล" ฉันพยักหน้ารับตามเขา ในที่สุดเขาก็คิดได้แล้วสินะว่า การแต่งงานมันไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไปหรอก เขาคงเป็นคนที่ไร้ความซึ่งประสบการณ์จริงๆ แหละนะ ดูไม่เหมาะกับท่าทางแบดบอยของเขาเอาซะเลย
"นั้นเราก็มาทำความรู้จักกันก่อน แล้วค่อยแต่งงานก็ได้นิ เธอชื่ออะไร ฉันชื่อ ภูวิน"
"นี่นาย! ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยหรือไง คิดว่ามันง่ายมากหรอ"
"อะไร ก็เธอเป็นคนบอกเองว่า เธอยังไม่ได้รู้จักฉันและฉันก็ยังไม่ได้รู้จักเธอ ก็เลยแต่งงานกันไม่ได้ นั้นก็รู้จักกันก่อนค่อยแต่งก็ได้ ทำไมทีเรื่องบนเตียงอ่ะ ไม่เห็นต้องรู้จักกันยังเข้ากันได้ดีเลย รู้จักกันแค่นี้คงไม่ยากหรอก"
"นะ...นาย!"
"ตามนี้นะ รีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วครับที่รัก" ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาไปอย่างงงๆ ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตอันสงบสุขของฉันต้องมาวุ่นวายแบบนี้และหลังจากนั้นชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปตลอดกาล เพียงแค่ชั่วข้ามคืนกับผู้ชายที่ฉันรู้แค่ว่า เขาชื่อ ภูวิน
- Writer
