รักแท้พรหมลิขิต

การวนกลับมาเจอกัน (2)

"แล้ววันนี้แกต้องไปเจอกับพี่เขาด้วยเข้าใจมั้ย ยัยริสา" ฉันแอบส่ายหน้าเบาๆ เพราะฉันไม่ไปหรอก แต่เหลือบตาไปเห็นพ่อกำลังจ้องมาทีฉัน ฉันเลยต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบน้ำขึ้นมาแก้เก้อ

"ได้ ยิน มั้ย พอแกทำงานเสร็จก็ไปเลย รู้ม้ย"

"รู้แล้วค่า คุณบุรี รู้แล้วค่า ขี้เกียจมาทำงานก็ยังจะลากมาทำอีก" ฉันหันไปพูดกับพ่อที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอะไรไม่รู้ในมือ การที่พ่อทำแบบนี้ไม่ใช่ฉันไม่รู้สาเหตุหรอก ตั้งแต่แม่ตาย พ่อก็เป็นห่วงฉันมาก การเกิดมาเป็นลูกสาวคนเดียวในแก๊งมาเฟียแบบนี้ มันอันตรายมากแค่ไหน ไม่สามารถหาคำบรรยายมาได้จริงๆ เขาแค่ต้องการหาคนที่สามารถปกป้องฉันได้ เมื่อเขาไม่อยู่แล้ว ก็แค่นั้นแหละ

"แล้วเรื่องที่ป๊าสั่งให้คนไปตามล่าไอ้พวกนั้นที่ทำร้ายแก ป๊าจัดการไปแล้วนะ ไอ้พวกโจรกระจอกนั้น บอกว่า แค่จะขโมยของแกแค่นั้น แต่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นหรือไง ป๊าไม่เชื่อหรอก ไอ้พวกนี้มันยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อแก๊งของตัวเองอยู่แล้ว ยังไงป๊าก็เชื่อว่า ต้องเป็นไอ้พวกเด็กไม่วานซื่อนั้นแน่ๆ"

"ใครอ่ะ ศัตรูป๊าอ่อ"

"อืม ไม่รู้จักใครมาก่อนมาหลัง!" พ่อพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารนั้นต่อ ต่อให้ไม่เห็นกับตาฉันก็พอจะรู้ว่า พ่อจัดการพวกมันยังไง ตามคติของพ่อเวลาปกครองคนคือ มาเฟียที่แท้จริงจะไม่ทำร้ายใครก่อน แต่ถ้าโดนทำก่อนต้องเอาคืน 10 เท่าของที่โดนกระทำ ว่าแต่ภูวินคือใครกันนะ

"เอาเถอะน่าป๊า เรามันเป็นมาเฟียแก่แล้ว ให้เด็กใหม่ๆ เขาได้ขึ้นครองตำแหน่งบ้างเส้ แอ๊ะ! ป๊าอ่าาาา พูดเล่นนิดเดียวเอง อะไรเนี้ย"

"จิ๊! แกนี่มันปากไม่ดีจริงๆ"

"ฮ่าๆๆๆ"

.

.

.

"แล้วเรื่องที่กูให้ไปจัดการ มึงทำเสร็จหรือยัง แล้วสินค้ารอบต่อไปจะส่งเมื่อไร อย่าให้พลาดเด็ดขาด ส่วนมึงโซจูไปดูต้นกับปลายทางให้เรียบร้อยว่า เราจะไม่ผิดพลาดเหมือนครั้งก่อน ส่วนไอ้นิวไปสืบให้หน่อยว่า ใครเป็นตัวการในการทำครั้งที่แล้ว ส่วนมึงไอ้ธันวา มึงจัดการไอ้พวกที่เหลือได้เลย"

"โอเค!!!" พวกมันพูดพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงแปลกๆ ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่พวกมันก็ยังจ้องหน้าผมไม่หยุด ผมล่ะเบื่อไอ้พวกสามตัวนี่จริงๆ

"มึงมีอะไร พูดมาเลย" ผมหันไปมองไอ้สามตัวที่นั่งจ้องผมมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว ตั้งแต่เริ่มประชุม ประชุม จนตอนนี้เลิกประชุมล่ะ โดยเฉพาะไอ้นิวที่นั่งแสยะยิ้มด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ขนาดไอ้ธันวาที่ดูเป็นคนนิ่งๆ ยังดูแปลกๆ เลย

"คือ ก็ไม่มีอะไรเลย พอดีว่า ไอ้นิวมันมาเล่าให้ฟังว่า มีคนแถวนี้ ดันไปตกหลุมรักลูกสาวมาเฟียตระกูลใหญ่ แล้ว...." ไอ้โซจูเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีที่กวนตีน จนผมทนไม่ไหว ไอ้นิวนี่มันสมฉายา มันรู้โลกรู้จริงๆเลย

"จิ๊! ไอ้นิว มึงนี่นะ กูบอกว่า กูไม่ได้ชอบ กูแค่อยากรู้" ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้นิวที่นั่งยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนไอ้ธันวาที่ว่าเฉยๆ แต่ภายใต้หน้าก็ยังทำเหมือนสงสัยบางอย่างอยู่ ราวกับว่าไม่เชื่อที่ผมพูด

"พวกกูก็แค่อยากเตือน แมลงเม่าไม่ควรเล่นกับไฟหรอกนะเว้ย" ผมนั่งฟังพวกมันเตือนเงียบๆ ไม่รู้ว่า ภายในใจที่ติดอยู่คืออะไร ทั้งจริงๆ ผมไม่ได้คิดอะไรเลยเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น อีกอย่างความข้องใจระหว่างผมกับตระกูลชรินทร์จิรพนธ์ เริ่มต้นจากที่ผมไปค้าขายตัดหน้าคุณบุรี หัวหน้าแก๊งมาเฟียขนาดใหญ่ ซึ่งในวงการนี้การทำแบบนี้ถือว่า เป็นการหยามเกียรติกัน มันก็เลยทำให้ผมกับคุณบุรีไม่ถูกกันตั้งแต่ตอนนั้น ผมเลยได้รับฉายาว่า ไอ้เด็กเมื่อวานซืน เพราะว่าการเป็นเด็กรุ่นใหม่ไฟแรง แล้วกล้าทำแบบนั้นกับมาเฟียที่อยู่นานแล้ว ถือว่า เป็นคนใจกล้าพอสมควร แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งมาเจอผู้หญิงคนนี้นี่แหละ เริ่มทำให้ผมสนใจตระกูลนี้มากขึ้นแล้วสิ ผมหยิบรูปที่ไอ้นิวหาให้ขึ้นมาดู ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้กี่รอบ แล้วถ้าการที่ผมสามารถครอบครองตระกูลมาเฟียใหญ่ขนาดนั้นได้ มันก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจดีนะ บางครั้งการที่แมลงเม่าอยากเล่นกับไฟทั้งที่รู้ว่า อันตราย คงเป็นเพราะกองไฟนั้นมันน่าสนใจล่ะมั้ง

"เออช่างเรื่อง ไอ้ภูวินเถอะ วันนี้เราไปกินเหล้ากันป่ะ อยากกินอ่าาา" ไอ้นิวพูดขึ้น

"อืม ที่ไหนอ่ะ ผับไอ้ภูวินหรอ"

"ช่ายยยยยย ไปป่ะไอ้ธันวา" ไอ้นิวหันถามไอ้ธันวาที่ทำหน้านิ่งๆ ราวกับว่า โลกนี่มันน่าเบื่อซะเหลือเกิน นิสัยพวกมันสามคนต่างกันสิ้นเชิงเลย ไอ้นิวก็เป็นคนขี้โวยวาย ละเอียด สืบเก่ง ไอ้โซจูจะเป็นเจรจาเก่ง มีปากเป็นอาวุธ ส่วนไอ้ธันวาเป็นคนนิ่งๆ เฉยๆ แต่เก็บทุกรายละเอียด ไม่เคยพลาดอะไรเลยสักอย่าง

"อืม"

"มึงเลิกหน้าเบื่อโลกได้มั้ยเนี้ย" ธันวาไม่ได้ตอบอะไรออกไป นอกจากส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นราวกับว่า ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วจะให้เลิกทำหน้าน่าเบื่อได้ยังไง ผมชินกับมันเต็มทีล่ะ

"ว่าแต่วันนี้มีสาวๆ เด็ดๆ แนะนำป่ะที่ผับอ่าไอ้ภู"

"หรือว่าพอเจอลูกสาวคุณบุรีไป สาวที่ผับเลยไม่จำเป็นแล้ววะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ผมล่ะเหนื่อยจะพูดกับไอ้โซจูกับไอ้นิวจริงๆ เลย

@ผับPW

"เดี๋ยวกูไปรอข้างบนนะ พอดีว่านัดสาวไว้ มึงรีบตามมา อย่ามัวแต่เก็กสั่งงาน" ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้นิวที่ทำท่าหันมาแซวผมเพราะตอนนี้ผมกำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ชั้นใต้ดิน ไอ้นี่มันกวนประสาทได้ตลอดเวลาจริงๆ

"เอาตามนี้ ทำได้เลย ระวังอย่าให้พลาดอีก"

"ครับ!!!" ผมเดินขึ้นบันไดลับมาข้างบน แสง สี เสียงของข้างบนช่างแตกต่างจากข้างล่างจริงๆ แต่ก็อย่างว่าแหละคนเราก็ต้องมีหลายด้านของชีวิต ผมเดินมุ่งหน้าเพื่อที่จะขึ้นไปชั้น VIP เพราะข้างล่างวุ่นวายมากตอนนี้ ปั้ก!

"หื้ม? เน้ครายยย เนี้ย เดินไม่ดูเลยยยน้า" ก่อนที่จะผมจะโดนผู้หญิงตรงหน้าชนเข้าอย่างแรง แต่ดูจากท่าทางน่าจะเมามากน่าดู

"ใครที่เดินไม่ดู เธอมากกว่ามั้ย" ผมตอบด้วยเสียงเย็นชาออกไป ก่อนจะผลักไหล่เธอออกเพราะตอนนี้ขวางทาง

หมับ!

"เห้ยยยย!"

"อือออออออ ปวดหัวอ่าาา" แต่ใครจะคิดว่า การไปเที่ยวผับครั้งนี้ มันทำให้ผมประหลาดใจในโชคชะตาได้ขนาดนี้ เพราะยัยผู้หญิงที่อยู่อ้อมกอด คือผู้หญิงคนเดียวกันกับเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ริสา.... ไม่ควรเจอก็ยังวนมาเจออีกจนได้สินะ เพราะฉะนั้นมันก็คงอยากที่จะปล่อยไปแล้ว จริงมั้ย

"ฮืออออออ แล้วนี่ใคร หล่อนะเนี้ย รับแมวไปเลี้ยงสักตัวดีมั้ยน้าา" เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมก่อนจะจิ้มนิ้วมาที่แก้มของผมด้วยท่าทีที่ขี้เล่น อาการของคนเมานี่ยากจะคาดเดาจริงๆ สายตากับเสียงหวานๆ แบบนี้ ผมคงไม่ได้เห็นและได้ยินบ่อยๆ แน่ ถ้าเธอไม่ได้เมา

"แล้วชอบมั้ย"

"แล้วถ้าชอบ จะรับไปเลี้ยงมั้ยล่ะ" เธอฉีกยิ้มหวานพร้อมกับเอียงคอถามอย่างน่ารัก หมับ! ร่างกายที่ถูกแนบชิดเข้าหากัน ทำให้ผมรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจของเธออย่างชัดเจน ไม่รู้ว่า เป็นเพราะแอลกอฮอล์หรือเป็นเพราะอะไร

"อื้อออออ!" แต่ทั้งที่รู้ว่า ตอนนี้กำลังเล่นกับไฟ แต่แมลงเม่าอย่างผมก็จะไม่ยอมตกกองไฟ แล้วก็จะเป็นแมลงเม่าตัวแรกด้วยที่ทำให้ไฟยอมดับเพื่อให้ผมได้เข้าไปอยู่ในกองไฟเอง