รักแท้พรหมลิขิต

เกมแห่งหัวใจ (16)

เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเบาๆ ท่ามกลางความหรูหราของงานแต่งงานที่จัดขึ้นในโถงใหญ่ ผู้คนรอบข้างต่างยืนมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม เจ้าสาวในชุดขาวบริสุทธิ์กำลังยืนเคียงข้างเจ้าบ่าว ทั้งคู่สบตากันใต้แสงสลัวของโคมระย้าที่ห้อยอยู่เหนือหัว

ริสากัดริมฝีปากเบาๆ พลางมองภูวินด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนเต็มไปด้วยความสุข ในขณะที่เขาจับมือเธอไว้แน่น ทั้งสองต่างรู้ดีว่าการยิ้มนี้เป็นเพียงการแสดงต่อหน้าทุกคนเพื่อให้เชื่อว่า พวกเขารักกันอย่างแท้จริง

“คุณภูวิน ท่านยินดีรับคุณริสาเป็นภรรยาของท่านหรือไม่?” เสียงของบาทหลวงเอ่ยขึ้น ภูวินยิ้มอย่างสุภาพ เขามองริสาก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ครับ ผมยินดี" แม้ในใจของเขาจะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการที่เขาต้องทำให้สำเร็จ แต่สายตาที่เขามองริสานั้นกลับมีบางอย่างที่มากกว่าแค่การแสดง

"ฉันยินดี" เมื่อถึงคิวของริสา เธอยืนหายใจลึกๆ ก่อนตอบเสียงเบาแต่มั่นคง รอยยิ้มของเธอดูจริงใจ แต่ภายในใจยังคงเต็มไปด้วยความสับสน เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงการหลอกลวง แต่ลึกๆ แล้วเธอไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นต่อภูวินได้

เมื่อเสียงปรบมือดังก้องขึ้นทั่วโถง ทั้งคู่หันไปมองผู้คนที่ยืนอยู่รอบข้าง เสียงแสดงความยินดีและคำอวยพรที่เปล่งออกมาเป็นเพียงเครื่องหมายว่าพวกเขาทำได้ดีในการแสดงครั้งนี้ ภูวินบีบมือริสาเบาๆ ก่อนกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเธอโดยไม่มีใครได้ยิน

"เราทำสำเร็จแล้ว... อย่างกับได้แต่งงานจริงๆ เลยแฮะ" ริสามองหน้าเขา รอยยิ้มที่ยังคงประดับบนใบหน้าแม้จะมีความเศร้าซ่อนอยู่

"ริสาก็คิดแบบนั้น...เรามาเล่นต่อให้จบดีกว่า" เธอกระซิบตอบ ดวงตาทั้งคู่สบกันเหมือนกับมีความเข้าใจบางอย่างที่ไม่ต้องพูดออกมา

จากนั้นทั้งคู่ก้าวเดินออกไปด้วยกันท่ามกลางเสียงปรบมือของแขกที่ร่วมงาน พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าการแต่งงานนี้เป็นเพียงการแสดง แต่ในใจลึกๆ กลับไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้นได้อีกต่อไป

"ตอนนี้ถึงเวลาที่คู่บ่าวสาวจะมอบจุมพิตให้กัน" เสียงของบาทหลวงดังขึ้นอีกครั้ง ภูวินโน้มตัวเข้าไปใกล้ริสา ดวงตาทั้งคู่สบกันในช่วงวินาทีนั้น ริสายืนนิ่ง ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันจนยากจะอธิบาย แต่เธอไม่ได้ถอยหลังหรือหลบเลี่ยง ภูวินประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ จูบนั้นเป็นการแสดงที่ต้องการให้ทุกคนเห็นถึงความรัก แต่ลึกๆ แล้วมันกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนและยากจะปฏิเสธได้

.

.

"โอ๊ยยยย! เหนื่อยจะบ้า คนเราจะอยากแต่งงานไปทำไมกันนะ เหนื่อยจะตาย" ฉันนอนทิ้งตัวลงกับเตียงขนาดใหญ่ก่อนที่จะพลิกตัวหันไปมองพี่ภูวินที่กำลังถอดเนกไทออก แต่จะว่าไปนะวันนี้เขาก็ดีหล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าการโดยจับคลุมถุงชนแล้วได้สามีหล่อแบบนี้มันก็น่าสนอยู่หรอกนะ แต่ว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้นน่ะสิ

"มองอะไร หล่อก็บอกตรงๆ"

"จิ๊ ใช่ที่ไหนล่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้ ถ้าไม่ได้พี่คงแย่เหมือนกัน"

"รับคำขอบคุณเป็นหอมแก้มซ้ายหอมแก้มขวาแทนได้ป่ะ" ฉันล่ะยังไม่ชินกับความเจ้าเล่ห์ของเขาเอาซะเลย แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว พอแต่งงานแล้วจะยังไงต่อดีล่ะ ฉันนึกภาพไม่ออกเลยแฮะ

"เป็นอะไร ทำไมขมวดคิ้วขนาดนั้น คิดมากหรอ"

"อืม ริสาแค่ยังไมรู้ว่า จะเป็นยังไงต่อไปอ่ะ"

"เป็นยังไงต่อไปหรอ เราก็คงจะอยู่เป็นสามีภรรยาที่รักกันต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะพอใจแล้วบอกว่า จะหย่ากับพี่ล่ะมั้ง กว่าจะถึงตอนนั้นเราก็อย่าพึ่งไปคิดมากเลย มันก็แค่เกมๆ นึงที่เราต้องเล่นให้จบ พี่ไม่ซีเรียสหรอก" เขาพูดออกมาด้วยหน้าตาเฉยๆ แบบนั้น มันก็ถูกต้องแล้ว แต่ทำไมฉันต้องใจหายกับว่า 'หย่า' ด้วยนะ

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากพี่ภูวิน ก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างมีเสน่ห์และกล่าวว่า “คิดมากไปก็ไม่ช่วยอะไรนะ” ริสาหยิบหมอนอิงที่อยู่ข้างๆ ขว้างไปที่เขาอย่างเบาๆ พลางบ่นด้วยเสียงอ่อน

“อย่ามาขำกันนะ พี่ทำให้ริสารู้สึกเหมือนอยู่ในละครที่ตัวเองไม่อยากเล่นเลย” ริสามองไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกเริ่มมืดค่ำ แต่ภายในใจเธอกลับมีบางอย่างที่ร้อนรุ่มและไม่สงบ หลายครั้งที่เธอรู้สึกว่ามีเส้นบางๆ ระหว่างการแสดงและความรู้สึกที่แท้จริงในตัวเอง

“แต่ว่า... ริสาไม่แน่ใจว่าเราจะทำมันได้จริงๆ นะ” ภูวินยิ้มรับ

“ก็แค่ทำตามบทบาทของเราเองไปเรื่อยๆ นั่นแหละ” เขายักไหล่ พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ริสารู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น สัมผัสนั้นทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและหวั่นไหว

“แต่ถ้าเกิดรู้สึกดีๆ ขึ้นมา มันก็ไม่แย่ใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่... ไม่แย่” ริสาอึกอัก พลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหนีจากสายตาของเขา แต่ก็มีบางอย่างทำให้เธอหยุดนิ่ง

“ถ้าอย่างนั้น... ขอบอกว่าให้เล่นตามเกมของเราจนกว่าจะจบ อาจจะมีเรื่องที่น่าสนใจรอเราอยู่ก็ได้” ทันใดนั้น ริสาไม่ทันระวังและสะดุดล้มไปข้างหน้า มือของภูวินยื่นไปข้างหน้าเพื่อรับเธอไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน ริสาหายใจติดขัดเมื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างเขา ใบหน้าของเขาใกล้เพียงไม่กี่นิ้ว รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขา

“อ้าว จะล้มแล้วนะ” ภูวินกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ ขณะที่เขายิ้มมองเธอ ริสาไม่รู้จะทำอย่างไรดี หัวใจของเธอเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงแรงดันในอก “นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ!” เธอพูดเสียงอ่อน แต่กลับรู้สึกถึงความอุ่นในหน้าที่เริ่มแดงขึ้น

“แต่มันก็น่าสนใจดีนี่” ภูวินยิ้มอีกครั้ง พยายามจะไม่ให้บรรยากาศตึงเครียดมากไป

“มานี่ให้พี่ช่วยดีกว่า” เขายิ้มให้เธอ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ริสามองตาเขา พวกเขาอยู่ในช่วงเวลาแปลกประหลาดที่ความรู้สึกดีๆ เริ่มลอยเข้ามา

“ฉัน...” ริสาเริ่มพูด แต่คำพูดติดอยู่ในลิ้น เมื่อตัดสินใจว่าเธอจะทำตามใจตัวเอง เธอขยับเข้าไปใกล้ภูวินมากขึ้นและสัมผัสริมฝีปากของเขาเบาๆ จูบของพวกเขาเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นและหวานชื่น ในวินาทีนั้น ริสารู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน ทุกอย่างรอบตัวดับไป เมื่อเธอหลงอยู่ในความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ ภูวินตอบสนองอย่างอ่อนโยน ร่างกายของเขาโน้มไปข้างหน้า ปล่อยให้ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ได้ปรากฏออกมา ความรู้สึกที่พวกเขาทั้งคู่ไม่กล้าที่จะยอมรับมาก่อน เมื่อพวกเขาผละออกจากกัน ริสารู้สึกเหมือนดึงกลับเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“นี่มัน...”

“มันแค่จูบ” ภูวินพูดเสียงนุ่ม แต่ในตาของเขามีแสงบางอย่างที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากกว่าแค่การแสดง

“แต่ถ้าสิ่งนี้คือจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง ฉันก็ยินดี” ริสาถอนหายใจลึกๆ เธอรู้สึกถึงความวุ่นวายภายใน แต่ก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่เริ่มก่อตัวขึ้น

“แล้ว... เราจะทำยังไงต่อไป?” ภูวินยิ้มให้เธอ “เราแค่ต้องทำตามใจตัวเอง แล้วค่อยๆ ดูกันต่อไป”